W sierpniu 2019 roku odbyliśmy z moim przyjacielem dwutygodniową wyprawę na Kamczatkę. Kraina ta leży na tzw. Rosyjskim Dalekim Wschodzie, plus 11 godzin różnicy czasu do Warszawy (sic!) i stanowi klin oddzielający Morze Ochockie od Morza Beringa, zaś jej brzegi obmywają fale Pacyfiku. Można śmiało powiedzieć, iż jest to rosyjska Alaska, gdzie występuje znaczna kumulacja cudów natury, przy czym jest ona o wiele cieplejsza niż jej amerykański odpowiednik. Przez niektórych zwana także „krainą ognia i lodu”, jako że łączy w sobie unikalną mieszankę środowiska arktycznego i wulkanicznego. Gdzie okiem sięgnąć, tam bezkresne lasy pełne dzikiej zwierzyny, rzeki, wyżyny i wulkany, a wszystko otoczone morzem lub oceanem. Otwarta dla ludzi z zewnątrz (tak obcokrajowców, jak i Rosjan spoza półwyspu) dopiero po upadku ZSRR, zachowała swoją unikalność i „czystość”.
Nasz wyprawa zaczyna się długą podróżą przez Rosję. Z Warszawy lecimy przez Moskwę do Chabarowska nad Amurem (obok granicy z Chinami), a stamtąd do Pietropawłowska, który jest stolicą Kraju Kamczackiego. Wylatujemy z Warszawy w piątek nocą, zaś na Kamczatce lądujemy w poniedziałek rano. Nasz plan wyprawy zakładał, iż przez pierwszych kilka dni robimy jednodniowe wypady krajoznawczo-eksploracyjne i wchodzimy na Awaczyńską Sopkę, a następnie wspinamy się na Koriacką Sopkę i dalej ruszamy na 5-dniowy trekking przez, w pełni dziki i odcięty od cywilizacji, obszar Nałyczewskiego Parku Naturalnego.
