strona główna » Prawo i praktyka»Prawo medyczne

Prawo do sprzeciwu wobec opinii lub orzeczenia lekarza

Rys historyczny
Prawo pacjenta do sprzeciwu wobec opinii lub orzeczenia lekarza jest stosunkowo nowym prawem, nie obowiązywało bowiem w katalogu praw pacjenta określonym w rozdziale 1a ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej ^[1] (dalej: „u.z.o.z.”). Po raz pierwszy zostało zaproponowane w poselskim projekcie ustawy o ochronie indywidualnych i zbiorowych praw pacjenta oraz o Rzeczniku Praw Pacjenta^[2]. W uzasadnieniu projektu stwierdzono, że: „proponuje się nowe rozwiązania uprawniające pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego do wniesienia sprzeciwu, w przypadku gdy nie zgadzają się z rozpoznaniem dokonanym przez lekarza orzekającego o stanie zdrowia pacjenta, jeżeli to orzeczenia ma wpływ na jego prawa lub obowiązki wynikające z przepisów prawa. Sprzeciw wnosi się do Komisji Lekarskiej działającej przy okręgowej radzie lekarskiej. Od rozstrzygnięcia Komisji Lekarskiej nie przysługuje odwołanie. Do postępowania przed Komisją Lekarską nie stosuje się przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.”

[1] Dz. U. z 1991 r. Nr 91, poz. 408.

[2] Druk nr 283, VI kadencja Sejmu.

Glosa do wyroku Sadu Apelacyjnego w Szczecinie z 12 kwietnia 2017 r. w sprawie I ACa 6/17

Prawo do sprzeciwu wobec opinii lub orzeczenia lekarza

Glosa do wyroku Sadu Apelacyjnego w Szczecinie z 12 kwietnia 2017 r. w sprawie I ACa 6/17

Przygody Radcy Antoniego

Odwiedź także

Nasze inicjatywy