Orzeczenie z dnia 9 października 2017 r. Sygn. akt: D 40/17
Orzeczenie prawomocne
WSD orzeczeniem z dnia 26 lutego 2018 r., sygn. WO 11/17 utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie.

 

Przewodniczący: radca prawny Agnieszka Świstak
Członkowie: radca prawny Marzena Okła-Anuszewska
radca prawny Dominik Skoczek
Protokolant:  Karolina Szymala

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W.(1) po rozpoznaniu na rozprawach  w dniach […] […] w W.(1) sprawy przeciwko radcy  prawnemu S., […], obwinionemu o to, że:
1. Działając w imieniu W.(2) na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu dnia […] nie dochował należytej staranności przy sporządzeniu w imieniu mocodawczyni skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z uwagi na niespełnienie wymogów formalnych polegających na uchybieniu terminowi do jej wniesienia w ten sposób, że skarga została wniesiona w dniu […], podczas gdy termin do jej wniesienia upływał z dniem […], co spowodowało uznanie skargi za niedopuszczalną z uwagi na nie spełnienie kryteriów dopuszczalności skargi, o których mowa w art. 34 oraz 35 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, tj. o czyn określony w art. 6 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1082 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 233).
2. Działając w imieniu W.(2) na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu dnia […] nie informował należycie swojej mocodawczyni w okresie od dnia […] do dnia […] o stanie sprawy dotyczącej sporządzenia i wniesienia skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, tj. o czyn określony w art. 28 ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 233).
3. Działając w imieniu W.(2) na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu dnia […] ujawnił wbrew zapisowi zawartemu w punkcie 8 umowy obsługi prawnej z dnia […] oraz pomimo braku zgody mocodawczyni w korespondencji mailowej kierowanej w dniu […] oraz […] do osoby trzeciej – córki mocodawczyni, W.(3), informacji o treści poufnej dotyczącej W.(2), tj. o czyn określony w art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia
6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 233).
4. W piśmie skierowanym do swojej mocodawczyni, W.(2) z dnia […] groził jej odpowiedzialnością karną, tj. o czyn określony w art. 27 ust. 7 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 233).
 

 

Uzasadnienie
 

W dniu […] do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W.(1) wpłynął wniosek Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W.(1), o ukaranie radcy prawnego S. – numer wpisu […] (Obwiniony), że:

 
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
W dniu […] W.(2) udzieliła Obwinionemu pełnomocnictwa do sporządzenia i złożenia w jej imieniu i na jej rzecz skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, w sprawie zakończonej postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia […] (sygn. akt […]), jak również do występowania w imieniu i na rzecz mocodawczyni w postępowaniu przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka wywołanym wniesieniem ww. skargi. (k. […]) Udzielenie tego pełnomocnictwa było konsekwencją zawarcia w dniu […] pomiędzy Kancelarią Prawną S.. i W.(2) umowy obsługi prawnej, której przedmiotem było sporządzenie i wniesienie w imieniu i na rzecz klienta skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, jak również reprezentacja klienta w postępowaniu wywołanym wniesieniem ww. skargi, w sprawie zakończonej postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia […] (sygn. akt […]). (k. […]-[…]) Klientka tytułem wynagrodzenia z tej umowy wpłaciła kwotę […] złotych. (k. […]) Skarga do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka została sporządzona i wniesiona w dniu […] r. (k. […]-[…] i […]) Europejski Trybunał Praw Człowieka na posiedzeniu w dniu […] uznał ww. skargę za niedopuszczalną z uwagi na to, że nie zostały spełnione kryteria dopuszczalności skargi, o których mowa w art. 34 oraz 35 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. (k. […])
W dniach […] oraz […] z Kancelarii Prawnej S. do osób trzecich wysłana została korespondencja mailowa zawierająca informacje dotyczące sprawy W.(2) prowadzonej przez tę Kancelarię o treści odpowiednio „Niniejszym z polecenia mec. S. informuję, że wszelkie dokumenty związane ze sprawą Pani W.(2) zostaną wysłane na następujący adres: (….)”  oraz „Szanowni Państwo, uprzejmie przypominam, że zgodnie z umową zawartą pomiędzy Panią W.(2) a Kancelarią nasza obsługa obejmowała wyłącznie sporządzenie skargi do […] i reprezentację w postępowaniu ewentualnie wywołanym tą skargą. Z uwagi na zakończenie tego etapu, zakończeniu uległa także nasza współpraca. Tylko i wyłącznie grzecznościowo i bez żadnego wynagrodzenia zgodziliśmy się przygotować opinię prawną na temat możliwości działania w postępowaniu karnym (….)”(k. […] i […])
W piśmie z dnia […] podpisanym przez Obwinionego zawarte zostało stwierdzenie: „Z uwagi na powyższe, pragnę poinformować, iż kontynuowanie przez Pani dalszych działań o charakterze bezprawnym, będzie skutkowało podjęciem przez Kancelarię Prawną „S. stosownych kroków prawnych w celu ochrony swoich praw – zarówno na płaszczyźnie cywilnej, jak i karnej.” (k. […]-[…])
           
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje.
Sąd nie znajdując podstaw do kwestionowania, dał wiarę wszystkim dokumentom dopuszczonym jako dowód w sprawie. Sąd przyjął, że w ramach przeprowadzonego
w sprawie postępowania zostały zbadane wszystkie okoliczności warunkujące prawidłową ocenę przesłanek odpowiedzialności dyscyplinarnej Obwinionego.
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że działając na podstawie pełnomocnictwa z dnia […] Obwiniony w dniu […] wniósł w imieniu i na rzecz W.(2), skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, w sprawie zakończonej postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia […] (sygn. akt […]). W wykazie dokumentów załączonych do tej skargi załączono, obok wyroków Sądu Okręgowego i Sądu Apelacyjnego, wyłącznie kopię ww. postanowienia.
Zgodnie z art. 35 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, Trybunał może rozpatrywać sprawę dopiero po wyczerpaniu wszystkich środków odwoławczych, przewidzianych prawem wewnętrznym, zgodnie z powszechnie uznanymi zasadami prawa międzynarodowego, i jeśli sprawa została wniesiona w ciągu sześciu miesięcy od daty podjęcia ostatecznej decyzji.
Z powyższego wynika, że zachowanie terminu wynikającego z przywołanego przepisu jest jednym z warunków dopuszczalności skargi. Mając na uwadze fakt, że w przesłanym Obwinionemu zawiadomieniu z dnia […] Trybunał wskazał wyłącznie, że uznanie ww. skargi za niedopuszczalną nastąpiło z uwagi na niespełnienie kryteriów dopuszczalności skargi, o których mowa w art. 34 oraz 35 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny wobec braku innych dowodów, nie ma podstaw aby stanowczo stwierdzić, że uznanie niedopuszczalności skargi nastąpiło wyłącznie na skutek uchybienia terminowi do jej wniesienia. Nie przesadzając o tym jakie szczegółowe przesłanki legły u podstaw wydania przez Europejski Trybunał Praw Człowieka na posiedzeniu w dniu […] postanowienia uznającego ww. skargę za niedopuszczalną, Sąd zwraca w tym miejscu uwagę, że o ile termin do wniesienia skargi miałby być liczony od daty podjęcia ostatecznej decyzji, w rozpatrywanym przypadku datą tą byłby dzień wydania postanowienia Sądu Najwyższego tj. […]. W konsekwencji powyższego należałoby uznać, że wniesienie skargi w dniu […] nastąpiło z przekroczeniem półrocznego terminu, o którym mowa w art. 35 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. O ile zaś termin sześciu miesięcy miałby rozpocząć swój bieg od dnia doręczenia ostatecznego orzeczenia organu krajowego (w sytuacji kiedy zgodnie z prawem krajowym kopia orzeczenia na piśmie powinna być doręczona stronie), termin do wniesienia skargi powinien być liczony od dnia doręczenia takiego orzeczenia.
Mając na uwadze powyższe Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zwraca uwagę, że w treści skargi złożonej do Trybunału brak jest jakiejkolwiek wzmianki, która sugerowałaby podstawę zakreślenia innego niż wynikający wprost z literalnego brzmienia art. 35 ust. 1 Konwencji Praw Człowieka, sposobu liczenia terminu do jej wniesienia. Ocenę tę Sąd wyraża w oparciu o dokument skargi, który nie został podważony przez żadną ze stron. W tym stanie rzeczy należy uznać, że omawiana, ww. okoliczność pozostaje w sprzeczności z wyrażaną przez Obwinionego intencją wyliczenie terminu do wniesienia skargi w oparciu o datę doręczenia nie zaś wydania postanowienia Sądu Najwyższego z dnia […].
Przy braku w treści skargi informacji czy dokumentów wskazujących na datę doręczenia W.(2) ww. postanowienia Sądu Najwyższego, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny wyraża pogląd, że brak jest przesłanek wykluczających to, iż Europejski Trybunał Praw Człowieka termin do wniesienia skargi liczył od daty podjęcia ostatecznej decyzji w sprawie tj. daty wydania postanowienia Sądu Najwyższego tj. […]. Jak to już wskazano powyżej, wobec treści zawiadomienia z dnia […], zdaniem Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego, brak jest również podstaw aby przesądzić, że uznanie niedopuszczalności skargi nastąpiło wyłącznie na skutek niedopełnienia wymogu formalnego polegającego na uchybieniu terminowi do jej wniesienia. Przywołany stan faktyczny i związane z nim, omówione powyżej, uwarunkowania formalnoprawne, w ocenie Sądu, pozwalają jednak na przypisanie Obwinionemu zarzutu niedochowania należytej staranności przy sporządzeniu w imieniu mocodawczyni skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Obwiniony będąc profesjonalnym pełnomocnikiem powinien bowiem przewidzieć wszystkie uwarunkowania i okoliczności jakie mogą wiązać z tak podstawową kwestią jaką jest termin wniesienia skargi i sposób jego wyliczenia. Sąd uznał tym samym, że zachowanie Obwinionego polegające na wniesieniu w dniu […], na rzecz W.(2) skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka od postanowienia Sądu Najwyższego z dnia […], stanowi przejaw nienależytej staranności w wykonywaniu czynności zawodowych, co stanowi naruszenie art. 6 ust. 1 KERP, zgodnie z którym radca prawny obowiązany jest wykonywać czynności zawodowe zgodnie z prawem, uczciwie, rzeczowo i z należyta starannością. Tym samym działanie to sprzeniewierza się podstawowym zasadom wykonywania zawodu oraz obowiązkom i wartościom etycznym radcy prawnego.
Odnosząc się do zarzutu nienależytego informowania przez Obwinionego swojej mocodawczyni w okresie od dnia […] do dnia […] o stanie sprawy dotyczącej sporządzenia i wniesienia skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zwraca uwagę na fakt, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie jest spójny, a zeznania Obwinionego, W.(2) oraz świadków zeznających w sprawie wzajemnie się wykluczają.
Obwiniony oraz świadek S.(2) potwierdzili, iż za zgodą W.(2) od początku  kontakt w sprawie odbywał się w ramach korespondencji mailowej prowadzonej pomiędzy Obwinionym i Kancelarią a synem W.(2) – W.(4) oraz jej córką W.(3), a W.(2) nie kwestionowała takiego sposobu kontaktowania się w sprawie. Jak zeznała świadek S.(2), W.(2) zasugerowała, że najbardziej właściwy będzie kontakt mailowy z jej dziećmi, z uwagi na fakt, że W.(2) nie dysponowała adresem poczty internetowej. Powyższe wyjaśnienia i zeznania, w zakresie kontaktów prowadzonych w sprawie, znajdują potwierdzenie w korespondencji mailowej dopuszczonej jako dowód.
Zeznania W.(2) oraz świadka W.(3) zaprzeczają natomiast jakoby W.(2) wyrażała zgodę na to, aby kontakt w sprawie odbywał się w ramach korespondencji mailowej prowadzonej pomiędzy Obwinionym i Kancelarią a synem W.(2) – W.(4) oraz jej córką W.(3). Świadek W.(3) zeznała, że nie upoważniała nikogo do kontaktów mailowych w sprawie składanej skargi oraz że nikt o taką zgodę nie prosił.
Sąd nie dał wiary zeznaniom złożonym przez świadka W.(4) z uwagi na ich wewnętrzną sprzeczność.
Przedstawiając powyższe Sąd wyraża pogląd, że pomimo przeprowadzenia postępowania dowodowego, w dalszym ciągu pozostają niewyjaśnione okoliczności, dotyczące ustalonego pomiędzy Obwinionym i Kancelarią a W.(2) sposobu kontaktowania się w sprawie.
Zgodnie z art. 5 ust. 2 k.p.k. niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Przywołany przepis nakazuje, aby w przypadku kiedy postępowanie dowodowe nie pozwala na stanowcze i niewątpliwe usuniecie wątpliwości, wybrać tę wersję która dla oskarżonego jest najkorzystniejsza. Powyższe nie wyklucza, że stan faktyczny mógł być inny, ale w ramach przeprowadzonego postępowania dowodowego nie jest możliwe ustalenie tego w sposób ostateczny i stanowczy.
Stosując wskazaną powyżej zasadę in dubio pro reo, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny wątpliwości dotyczące ustalonego pomiędzy Obwinionym i Kancelarią a W.(2) sposobu kontaktowania się w sprawie, rozstrzygnął na korzyść Obwinionego i uznał,
że za zgodą W.(2) od początku  kontakt w sprawie odbywał się w ramach korespondencji mailowej prowadzonej pomiędzy Obwinionym i Kancelarią a synem W.(2) – W.(4) oraz jej córką W.(3).
W konsekwencji powyższego należy uznać, że korespondencja mailowa wysyłana przez Obwinionego odpowiadająca ustalonym zasadom, stanowi informację w sprawie przekazywaną W.(2). W ramach owej korespondencji dwustronnie przekazywane były zasadnicze informacje dotyczące sprawy, w tym ze strony Obwinionego m.in. treść przygotowanej skargi oraz informacja o rozstrzygnięciu wydanym przez Europejski Trybunał Praw Człowieka. Częstotliwość korespondencji, zdaniem Sądu, dostosowana była do potrzeb wynikających ze stanu sprawy. Okoliczność ta oraz fakt, iż informowanie W.(3) o sprawie odbywało się w sposób z nią ustalony, w ocenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego, przemawia za uniewinnieniem Obwinionego od zarzutu nienależytego informowania swojej mocodawczyni w okresie od dnia […] do dnia […] o stanie sprawy dotyczącej sporządzenia i wniesienia skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
Odnosząc się do zarzutu naruszenia tajemnicy zawodowej polegającego na ujawnieniu
w korespondencji mailowej kierowanej z dniu […] oraz […] do osoby trzeciej – córki mocodawczyni, W.(3), informacji o treści poufnej dotyczącej W.(2), Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zwraca uwagę, że z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że w okresie przed sporządzeniem i złożeniem skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka kontakt w sprawie odbywał się w ramach korespondencji mailowej prowadzonej pomiędzy Obwinionym a synem W.(2) – W.(4). W ramach tej korespondencji Obwinionemu został przedstawiony m.in. stan faktyczny sprawy, dane W.(2) niezbędne do zawarcia umowy, natomiast W.(4) Obwiniony przesłał m.in. treść przygotowanej skargi prosząc o jej akceptację.
Rozstrzygając w zakresie czynu objętego zarzutem drugim wniosku o ukaranie, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny wątpliwości dotyczące ustalonego pomiędzy Obwinionym i Kancelarią a W.(2) sposobu kontaktowania się w sprawie, rozstrzygnął na korzyść Obwinionego i uznał, że za zgodą W.(2) od początku  kontakt w sprawie odbywał się w ramach korespondencji mailowej prowadzonej pomiędzy Obwinionym i Kancelarią a synem W.(2) – W.(4) oraz jej córką W.(3).
Dodatkowo jak wynika to z wyjaśnień Obwinionego oraz z zeznań świadka S.(2), na pierwsze spotkanie w sprawie, które odbyło się w kancelarii Obwinionego, W.(2) przyszła z córką. Jak zeznały ww. osoby W.(2) podkreślała wielokrotnie, że dla usprawnienia kontaktu najbardziej właściwy będzie kontakt mailowy, a z uwagi na fakt, że W.(2) nie dysponowała adresem poczty internetowej sama zasugerowała kontakt mailowy z jej dziećmi. Powyższe zdaniem Sądu uzasadnia przekonanie, że dzieci W.(2) tj. W.(4) oraz W.(3) nie tylko miały wiedzę o sprawie ale aktywnie uczestniczyły w ramach procedowania nad szeregiem aspektów z tą sprawą związanych. W takim stanie faktycznym wysłanie ze strony Obwinionego korespondencji mailowej objętej ocenianym zarzutem w ocenie Sądu, nie może być utożsamione z naruszeniem tajemnicy zawodowej. Adresatem tej korespondencji były bowiem osoby, które od początku, za zgodą W.(2), nie tylko miały wiedzę o sprawie ale też uczestniczyły w jej prowadzeniu, chociażby tylko pośrednicząc w przekazywaniu W.(2) informacji otrzymywanych od Obwinionego.
Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, że oceniany zarzut naruszenia tajemnicy zawodowej, dotyczy korespondencji mailowej kierowanej ze strony Obwinionego w okresie po uzyskaniu informacji o uznaniu przez Europejski Trybunał Praw Człowieka skargi za niedopuszczalną. Niezadowolenie z negatywnego rozstrzygnięcia sprawy, zdaniem Sądu, nie może jednostronnie przesądzać o zmianie ustalonych na początku zasad procedowania nad sprawą, w tym komunikowania się pomiędzy zainteresowanymi.
W świetle powyższego Sąd nie znajduje podstaw do uznania Obwinionego winnym naruszenia tajemnicy zawodowej w związku z wysłaniem korespondencji mailowej z dnia
[…] oraz […].
Oceniając zachowanie Obwinianego polegające na grożeniu swojej mocodawczyni W.(2) odpowiedzialnością karną, poprzez zamieszczenie w piśmie z dnia […] stwierdzenia: „Z uwagi na powyższe, pragnę poinformować, iż kontynuowanie przez Panią dalszych działań o charakterze bezprawnym, będzie skutkowało podjęciem przez Kancelarię Prawną „S. stosownych kroków prawnych w celu ochrony swoich praw – zarówno na płaszczyźnie cywilnej, jak i karnej.”, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zauważa, że fakt podpisania tej korespondencji przez Obwinionego, a w konsekwencji jej autorstwo przypisane Obwinionemu oraz skuteczne jej doręczenie W.(2) jest bezsporne, albowiem okoliczności te wynikają wprost z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Powyższe okoliczności nie były nigdy kwestionowane przez Strony, w tym również przez Obwinionego, który w toku składania wyjaśnień na rozprawie w dniu […] nie zaprzeczał tym faktom, a stwierdził jedynie, że w piśmie z dnia […] nie groził W.(2), a tylko wskazywał na ewentualność podjęcia określonych kroków prawnych, oraz że pismo to było wynikiem zachowania pokrzywdzonej, które polegało na uporczywym i nieuzasadnionym kontakcie z kancelarią.
Wobec powyższych ustaleń faktycznych konieczna jest ocena sformułowania użytego przez Obwinionego w w/w piśmie w kontekście stawianych mu zarzutów naruszenia dyspozycji art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 27 ust. 7 KERP, zgodnie
z którym radca prawny nie może w swych zawodowych wystąpieniach grozić postępowaniem karnym lub dyscyplinarnym. Odpowiedzialność dyscyplinarna za popełnienie czynu stypizowanego przywołanym przepisem uzależniona jest od kumulatywnego wystąpienia dwóch przesłanek: występowania w ramach wykonywania zawodu radcy prawnego oraz użycia groźby zainicjowania postępowania karnego lub dyscyplinarnego. 
W ocenianym stanie faktycznym istnienie pierwszej z wymienionych przesłanek jest bezsporne. Obwiniony pismo z dnia […] adresowane do W.(2) podpisał i wystosował jako radca prawny. Dokonując oceny analizowanego czynu Obwinionego z punktu widzenia wymogów związanych z istnieniem drugiej z wymienionych przesłanek, należy przede wszystkim przyjąć, że groźba, która warunkuje penalizację zachowania, musi się wiązać  z działaniem, które zawiera opis negatywnych konsekwencji dla jej adresata, o ile ten nie zastosuje się do oczekiwań w niej wyrażonych, a ponadto u jej adresata musi wzbudzać uczucie realnej obawy.
Zdaniem Sądu użycie przez Obwinionego w piśmie z dnia […] przywołanego sformułowania, należy zakwalifikować jako groźbę spełniającą wymogi, o których mowa powyżej. Mając na uwadze całokształt okoliczności towarzyszących wystosowaniu przez Obwinionego ww. pisma, zdaniem Sądu należy przyjąć, że zacytowany jego fragment jest wypowiedzią stanowiącą groźbę postepowania karnego, skierowaną przez Obwinionego wobec jego klienta w celu zmuszenia go do zachowania zgodnego z wolą Obwinionego. W.(2) na rozprawie w dniu […] zeznała, że czytając pismo z dnia […] we fragmencie, w którym obwiniony grozi odpowiedzialnością karną, czuła obawę spełnienia tych gróźb. W kontekście powyższego Sąd wyraża pogląd, że oceniany czyn nie może być traktowany, tak jak to sugeruje Obwiniony, jako ewentualność podjęcia określonych kroków prawnych. Dla negatywnej oceny czynu Obwinionego bez znaczenia pozostaje postawa W.(2), chociażby polegała ona na uporczywym i nieuzasadnionym kontakcie z kancelarią.
 Uznając winę Obwinionego, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny dokonał negatywnej oceny omawianego czynu, kwalifikując go jako delikt dyscyplinarny, o którym mowa w art.27 ust.
7 KERP.
W ocenianym stanie faktycznym czyny Obwinionego objęte zarzutem pierwszym i czwartym wniosku o ukaranie, pozostając w sprzeczności ze wskazanymi normami wyrażonymi w KERP determinują odpowiedzialność dyscyplinarną. Zgodnie bowiem z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, radcowie prawni i aplikanci radcowscy podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godnością zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych.
Uznając zawiniony charakter popełnionych przewinień dyscyplinarnych w zakresie objętym zarzutami: pierwszym i czwartym wniosku o ukaranie, Sąd uznał, że adekwatne dla osiągnięcia celów postępowania dyscyplinarnego będzie wymierzenie kary pieniężnej
w wysokości […] zł. za pierwszy z zarzucanych czynów oraz kary nagany za czwarty z czynów objętych wnioskiem o ukaranie.
Zgodnie z art. 65¹ ust. 2 pkt 2 ustawy o radcach prawnych kara nagany nie podlega łączeniu z karą pieniężną.
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny wyraża przekonanie, że wymierzone kary powinny zapobiec naruszaniu przez Obwinionego zasad etyki radcy prawnego w przyszłości.
O kosztach postępowania Sąd orzekł naa podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach prawnych.
(AD)