Orzeczenie z dnia 9 maja 2016 r. Sygn. akt: D 12/2016
Orzeczenie prawomocne

Przewodniczący: radca prawny Tomasz Iwańczuk
Członkowie: radca prawny Krzysztof Jacek Woś
radca prawny Robert Karpiński
Protokolant: Anna Gabrysiak

1. odnośnie czynu określonego w pkt 1 orzeka, że stanowi on przewinienie dyscyplinarne z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w zw. z art. 6 ust. 2, art. 9, art. 12 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 27 ust. 7 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;
2. odnośnie czynu określonego w pkt 2 orzeka, że stanowi on przewinienie dyscyplinarne z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w zw. z art. 6 ust. 2, art. 9, art. 12 ust. 1, 2 i 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;
3. odnośnie czynu określonego w pkt 3 orzeka, że stanowi on przewinienie dyscyplinarne z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w zw. z art. 6 ust. 2, art. 9, art. 12 ust. 1, 2 i 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego,

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie [...] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu. L., [...], obwinionego o to, że:

które to zachowania stanowią czyny sprzeczne z zasadami etyki zawodowej w rozumieniu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 z późn. zm.) oraz wyżej powołanym przepisem Kodeksu Etyki Radcy Prawnego – załącznik do uchwały nr 5 VIII Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 10 listopada 2007 r.; 

 

 
Pismem z dnia [...] r. R. i G. w imieniu spółki [...] w W. (dalej jako: [...]/„pokrzywdzona”), jako członkowie zarządu wskazanej spółki wnieśli skargę na radcę prawnego L.  (dalej jako: „obwiniony”) podnosząc, że w trakcie negocjacji dotyczących rozwiązania stosunku pracy pomiędzy nim, a wskazaną Spółką dopuścił się on zachowania niezgodnego z zasadami Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Według pokrzywdzonej Spółki w związku ze zmianami organizacyjnymi w [...], w [...] r., podjęto decyzję o likwidacji stanowiska Zastępcy Dyrektora Departamentu Prawnego, które zajmował wówczas obwiniony radca prawny L., w związku z czym wręczono wskazanemu radcy prawnemu wypowiedzenie umowy o pracę z jednoczesną propozycją przystąpienia do wewnętrznego konkursu na „kierownika nowopowstałego działu”. Jednocześnie podkreślono, iż L. po przystąpieniu do tego konkursu rozpoczął negocjacje zmierzające do określenia innych warunków rozwiązania z nim umowy o pracę. W toku rozmów „dawał do zrozumienia (…), że jeśli [...] nie wyrazi zgody na zażądane przez niego warunki rozwiązania stosunku pracy (m.in. prawie [...] okres wypowiedzenia umowy o pracę), w toczących się sporach sądowych z zakresu prawa pracy wytoczonych przez byłych pracowników [...], zeznając jako świadek, a powołany przez przeciwników procesowych [...], ujawni on informacje, które powziął jako radca prawny nadzorujący obsługę prawną w [...] i świadczący pomoc prawną na rzecz [...] oraz jako pełnomocnik reprezentujący [...] w analogicznych sprawach sądowych”. Zapowiedź takich działań znalazła wyraz w rozmowach z członkami zarządu [...] oraz w kierowanych do nich pismach, w których obwiniony radca prawny L. sugerował, że „zachowanie tajemnicy zawodowej jest jedynie jego dyskrecjonalnym uprawnieniem”. Jak wskazano w treści skargi, pokrzywdzona wskazała ponad to, że po wszczęciu przez niego procesów o przywrócenie do pracy oraz o zapłatę wynagrodzenia zawiadomił on „[...]” oraz „[...]”, także Państwową Inspekcję Pracy wskazując, że przedmiotem spraw przeciwko [...] będą m.in. „przypadki łamania przez [...] praw pracowniczych, w szczególności w zakresie zwolnień grupowych, formalnego stosowania umów cywilnoprawnych (w miejsce w praktyce stosowanego stosunku pracy), jak również mobbing”. Takie zachowanie zdaniem pokrzywdzonej o stoi w sprzeczności z przepisami ustawy o radcach prawnych i zasadami etyki zawodowej dotyczącymi zachowania tajemnicy zawodowej, a realizacja zamiarów wskazanego radcy prawnego mogłaby stanowić nawet przestępstwo z art. 266 § 1 kk (k. [...]).
            W odpowiedzi na powyższą skargę pismem z dnia [...] r., obwiniony radca prawny L. potwierdził, iż w trakcie aktualnie toczącej się sprawy sądowej z jego powództwa przeciwko [...] o przywrócenie do pracy ujawni znane mu: „… przypadki łamania przez [...] praw pracowniczych, w szczególności w zakresie zwolnień grupowych, formalnego stosowania umów cywilnoprawnych (w miejsce, w praktyce stosowanego stosunku pracy), jak również mobbing”. Podkreślił również, iż w odróżnieniu od insynuacji zawartych w skardze, ujawni tajemnicę radcowską zgodnie z prawem, w szczególności poszanowaniem Kodeksu Etyki Radców Prawnych. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, iż w dniu [...] r., wręczono mu wypowiedzenie umowy o pracę z uzasadnieniem, że dotychczas zajmowane przeze niego stanowisko Zastępca Dyrektora Departamentu Prawnego/Kierownika Działu Radców Prawnych zostało zlikwidowane. Proces likwidacji powyższego stanowiska zdaniem obwinionego został przeprowadzony niechlujnie, a co ważniejsze z naruszeniem obowiązującego prawa pracy. Jak wskazał, z uwagi na powyższe w pozwie skierowanym do sądu pracy obwiniony wystąpił o przywrócenie do pracy, wskazując że podane w wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyny są nieprawdziwe, a prawdziwe, pozamerytoryczne przyczyny usunięcia obwinionego z [...] ujawni w trakcie rozprawy. Jak wskazano w uzasadnieniu niniejszej odpowiedzi, dotychczas jednak nie ujawnił on żadnych faktów objętych tajemnicą radcowską, choć może się to okazać konieczne jako sposób obrony jego „praw do należnego mi wynagrodzenia” przed sądem. W ocenie obwinionego, wypowiedzeniu umowy o pracę jaka wiązała go z [...] miało miejsce nie z powodu likwidacji jego stanowiska pracy i zmian organizacyjnych, lecz ze względów pozamerytorycznych, związanych z negatywną postawą obwinionego wobec tolerowanych przez zarząd [...] praktyk łamania praw pracowniczych w Spółce. Jak wskazał, zdaniem obwinionego ujawnienie takich praktyk przed sądem będzie możliwe bez jego udziału, tj. za pośrednictwem zeznań świadków i dokumentów, które sądowi dostarczy [...]. Tylko w taki sposób według obwinionego jest możliwe wyjawienie prawdziwej „przyczyny tego zwolnienia, które przy tym ściśle wiążą się z charakterem pracy i funkcjami” jakie pełnił w [...] (k. [...]).
            Postanowieniem z dnia [...] r., Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. odmówił wszczęcia dochodzenia w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, iż w ocenie Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego zachowanie wskazanego radcy prawnego nie może zostać uznane jako naruszające zasady etyki zawodowej. Podkreślono również, iż z materiału dowodowego w sposób jednoznaczny wynika, że nie miało miejsce ujawnienie przez wskazanego radcę prawnego jakichkolwiek informacji objętych tajemnicą zawodową, a pozyskanych przez niego w toku świadczenia pracy i pomocy prawnej na rzecz pokrzywdzonej. Przedmiotem zawiadomienia jest natomiast obawa pokrzywdzonej, iż może dojść do ujawnienia takich informacji, względnie, że obwiniony radca prawny przejawi zamiar ich ujawnienia wbrew obowiązkom wynikającym m.in. z art. 9 i art. 12 i 15 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. W ocenie Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego skarga była przedwczesna, a materiał dowodowy w szczególności korespondencja między obwinionym, a członkami zarządu [...] nie pozwala przyjąć jakoby miało miejsce usiłowanie popełnienia wykroczenia dyscyplinarnego. Jak wskazał Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego dla konkluzji przeciwnej należałoby wykazać, że obwiniony radca prawny swoim zachowaniem bezpośrednio zmierzał do ujawnienia tajemnicy zawodowej, co jednak ostatecznie nie nastąpiło. Podkreślono również, że sama sugestia, czy wrażenie wywierania nacisku na byłego pracodawcę, niezależnie od oceny argumentów dobieranych przez obwinionego w dyskursie z [...], nie jest wystarczającą podstawą do uznania, że zachodzi wypadek przewinienia dyscyplinarnego (k. [...] ).
            W dniu [...] r., zażalenie na postanowienie Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego złożyła pokrzywdzona Spółka, zaskarżając je w całości i wnosząc tym samym o jego uchylenie i ponowne rozpatrzenie sprawy. W uzasadnieniu niniejszego postanowienia wskazano, iż postępowanie przygotowawcze prowadzone przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego zostało zakończone przedwcześnie, bez gruntownego zbadania wszelkich okoliczności dotyczących sprawy, co pozostaje w sprzeczności z art. 7, 297 § 1 pkt 1), 4) i 5), 297 § 2, 307, 325 h kpk, a ocena zebranego przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego niepełnego materiału dowodowego jest oceną dowolną, sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego oraz logiki.
            Pokrzywdzona podkreśliła, iż groźba ujawnienia informacji stanowiących tajemnicę zawodową była i jest dla odbiorców wiadomości, wobec wydruków zaskarżonego groźbą o charakterze bezprawnym, zaś wywołane przez niego odczucie zagrożenia było i nadal jest dla niej istotne i prawdopodobne. Zdaniem pokrzywdzonej Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego nie przeprowadził żadnych dodatkowych czynności z udziałem osób, względem których takie działania były przez radcę podejmowane, nie ustalił pełnego kręgu pokrzywdzonych, nie ustalił rzeczywistych skutków działań podejmowanych przez zaskarżonego, nie zebrał oraz nie utrwalił pełnego materiału dowodowego dotyczącego wszelkich okoliczności sprawy.
            Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po przeprowadzeniu rozprawy, postanowieniem z dnia [...] r., w pkt. 1 na podstawie art. 437 kpk. w zw. z art. 74¹ ustawy o radcach prawnych uchylił w całości zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Rzecznikowi Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania.
            W uzasadnieniu niniejszego postanowienia wskazano, iż zachowanie obwinionego radcy prawnego L., polegające na wywieraniu nacisku na pokrzywdzonej, w tym kierowanie względem pokrzywdzonej zapowiedzi ujawnienia informacji chronionych tajemnicą zawodową w celu uzyskania przez niego przysporzenia majątkowego, mogło stanowić przewinienie dyscyplinarne, co jednak ustalić można dopiero na podstawie dodatkowych czynności wyjaśniających. Podkreślono, iż Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego nie wyjaśnił całościowo, czy zaskarżony nie dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego polegającego na przekroczeniu zasady wolności słowa i pisma ponad rzeczową potrzebę, posługując się w swoich wystąpieniach zapowiedziami podania do wiadomości osób trzecich oraz do wiadomości publicznej informacji nieprawdziwych oraz o charakterze krzywdzącym dla pokrzywdzonej. Jak wskazano w ocenie Sądu  pokrzywdzona słusznie podkreśla, iż okoliczność, że ujawnianie informacji objętych tajemnicą radcowską jest zabronione nie stanowi o tym, iż do naruszeń tych zakazów nie dochodzi, bowiem sam zakaz jest „gwarantem” braku możliwości ujawnienia tajemnicy radcowskiej (k. [...] ).
            Postanowieniem Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. z dnia [...] r., wszczęto dochodzenie w niniejszej sprawie (k. [...] ).
            W dniu [...] r., Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. wniósł do Okręgowego Sadu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego w sprawie czynu sprzecznego z zasadami etyki radcy prawnego poprzez to, że radca prawny L.:
1.         W bliżej nieznanym okresie, od [...] r. do [...] r. w W., w rozmowach z członkami zarządu spółki [...] w W.: R. i G., kierował wobec tej spółki groźby ujawnienia informacji, jakie pozyskał w toku świadczenia pomocy prawnej na rzecz tej spółki, w wypadku nie uwzględnienia przez tę Spółkę żądań finansowych dotyczących warunków rozwiązania z nim stosunku pracy oraz wypłaty wynagrodzeń z tytułu zastępstwa prawnego spółki, a także groźby spowodowania wszczęcia postępowania karnego przeciwko członkom Zarządu [...] w W. w przedmiocie przestępstwa przeciwko prawom pracowniczym, co stanowi naruszenie art. 6 ust. 2, art. 9, art. 12 ust. 1-3, art. 27 ust. 7 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;
2.         w bliżej nieznanym okresie, od [...] r. do [...] r. w W., w piśmie złożonym w siedzibie zarządu spółki [...]. w W., a także w e-mailu z dnia [...] r. adresowanym do m.in. członków Zarządu spółki [...] groził podaniem do wiadomości publicznej naruszających dobre imię spółki [...] w W. informacji o naruszaniu przez jej zarząd praw zatrudnianych w tej spółce osób, w razie nie zawarcia z nim porozumienia dotyczącego rozwiązania z nim stosunku pracy oraz zapłaty wynagrodzeń z tytułu zastępstwa prawnego Spółki, a także groźby spowodowania wszczęcia postępowania karnego przeciwko członkom Zarządu spółki [...] w W. w przedmiocie przestępstwa przeciwko prawom pracowniczym, co stanowi naruszenie art. 6 ust. 2, art. 27 ust. 6 i 7 Kodeksu etyki radcy prawnego;
3.         pismach z dnia [...] r. kierowanych do redakcji „[...]”, redakcji „[...]” oraz Państwowej Inspekcji Pracy [...] w W. podał naruszające dobre imię spółki [...] w W. informacje o łamaniu przez tę spółkę praw pracowników, w szczególności w zakresie zwolnień grupowych. Formalnym stosowaniu umów cywilnoprawnych w miejsce w praktyce stosowanego stosunku pracy oraz stosowaniu praktyk mobbingowych. Co stanowi naruszenie art. 6 ust. 2 Kodeksu etyki radcy prawnego,
- które to zachowania stanowią czyny sprzeczne z zasadami etyki zawodowej w rozumieniu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 z późn. zm.) oraz wyżej powołanym przepisem Kodeksu Etyki Radcy Prawnego – załącznik do uchwały nr. 5 VIII Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 10 listopada 2007 r.
            Orzeczeniem z dnia [...] r., Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] r., [...] r., [...] r., oraz [...] r.,:

            W uzasadnieniu niniejszego orzeczenia wskazano, iż nie ulega najmniejszym wątpliwościom, że obwiniony, wskazując na liczne przepisy karne i cytując je wobec G. z Kodeksu karnego, jako mające stanowić podstawę odpowiedzialności karnej członków Zarządu Spółki w sytuacji, gdy nie dojdzie do zawarcia z obwinionym ugody na proponowanych przez niego warunkach finansowych, a w konsekwencji, gdy ten złoży zeznania obciążające członków Zarządu Spółki, stanowiły groźbę doprowadzenia do wszczęcia postępowania karnego wobec świadka i pozostałych członków Zarządu. Wskazano również, że tak samo należało ocenić tego rodzaju retorykę stosowaną wobec świadka R. w toku rozmów ugodowych. Jak wskazano zdaniem Okręgowego Sadu Dyscyplinarnego opisane działanie obwinionego jest tym bardziej karygodne, że obwiniony powyższe groźby formułował w celu wymuszenia na pokrzywdzonej spełnienia jego żądań finansowych. Za absolutnie niedopuszczalne i karygodne zdaniem Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego należy uznać oferowanie swojemu klientowi, jakim była pokrzywdzona, zachowania tajemnicy zawodowej przed sądem, ale tylko pod warunkiem spełnienia przez nią żądań finansowych. Odnośnie samego czynu z pkt 3 postanowienia o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wskazano, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy bezspornym jest, iż w dniu [...] r., obwiniony wystosował do: Redakcji „[...]”, „[...]” oraz Państwowej Inspekcji Pracy [...], pisma w których stwierdził, że jako były pracownik [...] informował o dniach, w których odbędzie się rozprawa z powództwa obwinionego przeciwko [...] o przywrócenie do pracy, zaś przedmiotem tej sprawy będą m. in. przypadki łamania przez [...] praw pracowniczych w szczególności w zakresie zwolnień grupowych, formalnego stosowania umów cywilnoprawnych (w miejsce w praktyce stosowanego stosunku pracy), jak również mobbing. Jak wskazano w ocenie Sądu, kierowanie tego rodzaju pism do środków masowego przekazu, w których obwiniony kategorycznie stwierdza w szczególności o łamaniu przez [...] praw pracowniczych oraz istnieniu praktyk mobbingowych, godzi w dobre imię pokrzywdzonej Spółki. Nadto stwierdzono, iż już samo pomawianie Spółki o liczne naruszenia prawa, bez powoływania się na konkretne prawomocne, rozstrzygnięcia sądowe, winno być ocenione w kategorii naruszenia dóbr osobistych [...]. W tym zakresie w ocenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego bez wątpienia doszło do naruszenia art. 6 ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Jak wskazano w dalszej części uzasadnienia kluczowym dla Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego, tj. istotnym z punktu widzenia odpowiedzialności dyscyplinarnej obwinionego, było ustalenie, że radca prawny, z racji wykonywanego zawodu i pozyskanych w pokrzywdzonej Spółce informacji, miał wiedzę i przeświadczenie, że na danych polach mogło dojść do naruszeń i budziły one wątpliwości prawne, a ujawnienie tych okoliczności mogło zaszkodzić [...] (k. [...] ).
            W dniu [...] r., odwołanie od orzeczenia Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. z dnia [...] r., złożył obwiniony radca prawny L. zaskarżając je w całości i wnosząc o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i umorzenie postępowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Okręgowemu Sądowi Dyscyplinarnemu Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. do ponownego rozpoznania (zarzuty 2, 3 i 4 odwołania obrońcy).
            Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

            W dniu [...] r., odwołanie od orzeczenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. z dnia [...] r., wniósł Minister Sprawiedliwości, zaskarżając orzeczenie na niekorzyść obwinionego radcy prawnego L., w części rozstrzygnięcia o karze dyscyplinarnej orzeczonej w pkt 3 wskazanego orzeczenia tj. w zakresie zarzutu opisanego w pkt. 3 wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego. W odwołaniu zarzucono obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 65 ust. 2 b ustawy o radcach prawnych, poprzez pominięcie przy wymierzaniu kary zawieszenia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego – kary dodatkowej zakazu wykonywania patronatu, wnosząc jednocześnie o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie obwinionemu, obok kary zawieszenia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego na okres [...] lat, zakazu wykonywania patronatu przez okres [...] lat (k. [...] ).
            Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzeczeniem z dnia [...] r., uchylił zaskarżone orzeczenie i przekazał sprawę Okręgowemu Sądowi Dyscyplinarnemu Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. do ponownego rozpoznania.
            W uzasadnieniu niniejszego orzeczenia wskazano, iż zaskarżone orzeczenie zostało wydane z obrazą przepisów postępowania, które miały realny i rzeczywisty wpływ na treść orzeczenia. W ocenie Sądu doszło między innymi do naruszenie art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 74¹ ustawy o radcach prawnych, a w szczególności art. 170 § 1 i § 3 kpk, art. 94 § 1 pkt 4 kpk i 98 § 1 kpk w zw. z art. 74¹ ustawy o radcach prawnych, polegającym na wydaniu na rozprawie w dniu [...] postanowienia o oddaleniu wniosków dowodowych z dnia [...] bez wskazania podstawy prawnej postanowienia oraz jego uzasadnienia. W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego zaistniałe naruszenie uniemożliwia kontrolę instancyjną prawidłowości postanowienia dowodowego oraz zaskarżonego orzeczenia. Co więcej wskazano, iż Okręgowy Sąd Dyscyplinarny nie tylko nie powołał podstawy prawnej rozstrzygnięcia, jak także nie uargumentował (uzasadnił) w żaden sposób swojego stanowiska. Jak wskazał Wyższy Sąd Dyscyplinarny brak uzasadnienia postanowienia, wydanego na rozprawie, o oddaleniu wniosku dowodowego uniemożliwia kontrolę słuszności decyzji sądu w odniesieniu do podstaw takiego oddalenia. Wyższy Sąd Dyscyplinarny podzielił także w części zarzut obrońcy obwinionego wskazując, iż Okręgowy Sąd Dyscyplinarny dopuścił się naruszenia art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 74¹ ustawy o radcach prawnych, w szczególności art. 413 § 2 pkt 1 kpk w zw. z art. 74¹ ustawy o radcach prawnych, które to naruszenia miały realny i rzeczywisty wpływ na treść orzeczenia i polegało na niedokonaniu zmiany opisu czynu przypisanego w pkt II orzeczenia poprzez wyeliminowanie z niego zachowania polegającego na grożeniu spowodowaniem wszczęcia postępowania karnego. Podkreślono również, że opis czynu przypisanego oskarżonemu nie powinien w swej treści zawierać elementów dotyczących okoliczności nie mających znaczenia dla kwalifikacji prawnej. Zamieszczanie, bowiem w opisie przypisanego czynu elementów zbędnych prowadzi jedynie do powstania opisów mało czytelnych i niezrozumiałych, a więc nie spełniających funkcji, jaką w odbiorze społecznym, w zakresie kształtowania świadomości prawnej winien spełniać każdy wyrok. Zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego zgodnie z art. 413 § 2 pkt 1 kpk wyrok skazujący powinien zawierać m.in. „dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu”. Określenie to, wynikające z ustaleń dokonanych przez sąd orzekający, powinno się znaleźć w wyroku, przez stosowny opis czynu i powinno obejmować wszystkie elementy czynu mające znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej. Błędem jest jednak nie tylko pomijanie któregokolwiek z takich elementów działania sprawcy, ale również błędem jest zamieszczanie w opisie czynu wszystkich alternatywnych znamion czynu wynikających z treści konkretnego przepisu, który wskazuje na możliwość popełnienia identycznie kwalifikowanego przestępstwa w różnych formach”. Reasumując Wyższy Sąd Dyscyplinarny wskazał, iż  z uwagi na fakt, że Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zmienił kwalifikację prawną przewinienia przypisanego w pkt II orzeczenia, eliminując z niej dyspozycję art. 27 ust 7 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, zgodnie z którym „Radca prawny nie może w swych zawodowych wystąpieniach grozić postępowaniem karnym lub dyscyplinarnym’’ w ocenie WSD zmiana taka winna zostać także uwzględniona w opisie czynu, za jaki został skazany obwiniony. Wyższy Sąd Dyscyplinarny wskazał, iż w jego ocenie niezasadne okazały się zarzuty obrońcy obwinionego dotyczące istnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej wskazanej w art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 14 § 1 kpk w zw. z art. 74¹ ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 68 ust 2 oraz art. 68¹ ust 1 ustawy o radcach prawnych w brzmieniu obowiązującym przed dniem [...] r. polegającej na wydaniu zaskarżonego orzeczenia mimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela (k. [...] ).
            Orzeczeniem z dnia  [...] r., Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] r., sprawy przeciwko radcy prawnemu L., [...]:

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił co następuje:
            Od [...] r., obwiniony radca prawny L.  był pracownikiem pokrzywdzonej Spółki [...] na stanowisko radcy prawnego, a następnie od [...] r., był zatrudniony jako Zastępca Dyrektora Departamentu Prawnego (okoliczność bezsporna; skarga z dnia [...] r., k. [...] ).
            W toku współpracy obwinionego radcy prawnego L. z pokrzywdzoną, pomiędzy obwinionym, a członkami Zarządu pokrzywdzonej [...] pojawiały się liczne rozbieżności w zakresie stosowania prawa (okoliczność bezsporna).
            Pod koniec [...] r., pokrzywdzona Spółka [...] podjęła decyzję o reorganizacji, której efektem miały być oszczędności finansowe i reedukacja etatów, w których to czynnościach brał udział m. in. obwiniony L.  (zeznania świadka G. protokół z dnia [...]r., k. [...]; zeznania świadka R.  protokół z dnia [...] r., k. [...]; zeznania świadka G. protokół z rozprawy z dnia [...] r., k. [...]; zeznania świadka R. protokół z rozprawy z dnia [...] r., k. [...] ).
            W [...] r., w wyniku podjętej przez [...] decyzji o reorganizacji Spółki, Dyrektor Działu Prawnego R. wraz z G., zajmującą stanowiska Dyrektora Działu Kadr, jak również piastująca stanowisko Członka Zarządu [...], spotkali się z obwinionym L. celem rozwiązania stosunku pracy. Obwiniony otrzymał możliwość wypowiedzenia przez [...] stosunku pracy bądź możliwość rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron. W toku rozmów obwiniony nie zaakceptował żadnej z przedstawionych propozycji (zeznania świadka G. protokół z dnia [...] r. k. [...] – [...]; zeznania świadka R. protokół z dnia [...] r., k. [...], zeznania obwinionego L. protokół z rozprawy z dnia [...] r., k. [...] ; zeznania świadka G. protokół z rozprawy z dnia [...] r., k. [...]; zeznania świadka R. protokół z rozprawy z dnia [...] r., k. [...] ).
            Podczas prowadzonych kolejno rozmów na temat rozwiązania zakończenia stosunku pracy z uwagi na reorganizację działu prawnego Spółki [...], pozwany zaczął stawiać warunki zakończenia współpracy. Pozwany próbował również doprowadzić do spotkania z Prezesem Zarządu [...], jednakże powyższy nie odniosło pożądanych skutków.
            W drugiej połowie [...] r., obwiniony L. spotkał się z G. przedstawiając swoje stanowisko zgodnie z którym wskazał, iż spodziewał się od kilku tygodni możliwości zwolnienia z pracy i podjął działania zmierzające do poszukiwania nowej pracy. Wskazał również, iż dwóch z byłych zleceniobiorców zwróciło się do niego z zapytaniem czy może być świadkiem w sprawie, w której żądają oni ustalenia stosunku pracy, a nie zlecenia ze Spółką [...]. Jednocześnie w przedmiotowym piśmie obwiniony wskazał, iż nie może odmówić stawiennictwa w sądzie na wezwanie, jednakże jako radca prawny może zasłonić się tajemnicą zawodową lub zeznawać, gdyż odmowa zeznań przed sądem jest jego uprawnieniem, a nie obowiązkiem. Podkreślić również, iż w przypadku ujawnienia przez niego mechanizmów łamania prawa w tym zakresie przez [...] procesy przeciwko pokrzywdzonej potoczyłby się szybko nie dając możliwości obrony pokrzywdzonej Spółce. W dalszej części pisma obwiniony wskazał, iż może odmówić składania zeznań w przypadku przedłużenia z nim okresu wypowiedzenia ze standardowych [...] miesięcy do [...] miesięcy co pozwoli mu na znalezienie innej pracy. W piśmie wskazano również, iż zdaniem obwinionego nie szantażuje on [...], a jedynie uprzedza o możliwości powstania zagrożeń dla pozycji finansowej i standingu [...] w Polsce. Co więcej obwiniony podkreślił, iż swoją propozycję traktuje w relacjach czysto biznesowych, jako kupienie przez [...] jego milczenia w tej sprawie. Jednocześnie obwiniony w przedmiotowym piśmie wskazał, iż firma [...] jest winna koszty zastępstwa procesowego w wysokości około [...] zł, zaś jedyna możliwość zrezygnowania dochodzenia przez niego powyższej sumy będzie zawarcie z nim ugody na kwotę [...] zł. W trakcie niniejszego spotkania obwiniony L. szantażował G. oraz groził wytoczeniem postępowań karnych przeciwko pokrzywdzonej Spółce (pismo obwinionego radcy prawnego L. k. [...]; zeznania świadka G. protokół z dnia [...] k. [...] ; zeznania obwinionego L. protokół z rozprawy z dnia [...] r., k. [...] ; zeznania świadka G. protokół z rozprawy z dnia [...]r., k. [...] ; zeznania świadka R. protokół z rozprawy z dnia [...] r., k. [...] ).
            Na początku lutego miały miejsce kolejne spotkania, których celem było rozwiązanie stosunku pracy obwinionego z pokrzywdzoną. W spotkaniach oprócz obwinionego i G. uczestniczył również R. W toku prowadzonych rozmów obwiniony za rozwiązanie stosunku pracy i nie wytaczanie postępowania sądowych chciał, aby zaproponować mu odprawę odpowiadającą [...] – krotności jego wynagrodzenia (zeznania świadka G. protokół z dnia [...] k. [...] ).
            Obwiniony w wyniku braku porozumienia, co do narzuconych przez niego warunków rozwiązania umowy o pracę sporządził pismo, które wcześniej został przedstawione na spotkaniu z G. w drugiej połowie [...] r., oraz przesłane do sekretariatu Spółki na przełomie [...] r., przetłumaczył na język angielski i skierował do Członków Zarządu spółki [...] tj. O.– Prezesa spółki [...], Członka Zarządu spółki [...]. – Członka Zarządu spółki [...] oraz zajmującej się sprawami prawnymi w spółce [...]. Wskazana Spółka jest odrębnym bytem prawnym oraz pokrzywdzonej [...] (pismo do członków Zarządu k [...]; zeznania świadka G. protokół z dnia [...] k. [...]; zeznania świadka R. protokół z dnia [...] r., k. [...] ; zeznania świadka G. protokół z rozprawy z dnia [...] r., k. [...] ; zeznania świadka R. protokół z rozprawy z dnia [...] r., k[...] ).
            W dniu [...] r., doszło do spotkania G. z obwinionym celem podpisania porozumienia w sprawie rozwiązania umowy o pracę, z założeniem, że umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony ulegnie rozwiązaniu z upływem [...] r. Jednocześnie w przedmiotowym porozumieniu została przewidziana dla obwinionego odprawa oraz obowiązek zakazu konkurencji. Przedmiotowe porozumienie wyczerpywało wszelkie roszczenia pomiędzy stronami, zarówno finansowe, jak i w przedmiocie toczących się postępowań o ustalenie stosunku pracy.
            Z uwagi na fakt, iż nie doszło do zawarcia wskazanego porozumienia, w tym samym dniu tj. w dniu [...] r., pokrzywdzona Spółka [...] złożyła obwinionemu L. wypowiedzenie umowy o pracę (porozumienie w sprawie rozwiązania umowy o pracę z dnia [...] r., k. [...]; zeznania świadka G.  protokół z dnia [...] k. [...] oraz protokół z rozprawy z dnia [...] r., k[...] ).
            W dniu [...] r., obwiniony radca prawny L., jako były pracownik [...] zwrócił się do Redakcji „[...]”, Redakcji „[...]”, Państwowej Inspekcji Pracy [...] w W. oraz mec. S. Dziekana Okręgowej Izby Radców Prawnych  W. z informacją, iż w dniu [...] r., o godz. [...] w sali [...], przed Sądem Rejonowym dla W., [...] Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odbędzie się pierwsza rozprawa z jego powództwa przeciwko byłem pracodawcy [...] o przywrócenie do pracy. Jednocześnie w przedmiotowym piśmie obwiniony wskazał, iż przedmiotem niniejszej sprawy będą m.in. przypadki łamania przez [...] praw pracowniczych, w szczególności w zakresie zwolnień grupowych, formalnego stosowania umów cywilnoprawnych (w miejsce w praktyce stosowanego stosunku pracy), jak również mobbing. W przedmiotowym piśmie wskazano również, że tego samego dnia, w tym samym Sądzie o godz. [...] w sali [...] odbędzie się również pierwsze posiedzenie Sądu w sprawie również z powództwa obwinionego przeciwko [...], a która to sprawa będzie dotyczyć ustalenia prawa do należnych obwinionemu kosztów zastępstwa procesowego, wskazując, iż do dnia wysłania niniejszego pisma [...] nie wypłaciło obwinionemu należnych mu kosztów zastępstwa procesowego (okoliczność bezsporna, pisma z dnia [...] r., k. [...] ).
            Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Pomimo, iż większość dokumentów stanowiły kserokopie, Sąd uznał je za wiarygodne, bowiem strony nie kwestionowały ich autentyczności, zaś w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości. Nadto Sąd oparł swoje ustalenia faktyczne na osobowych źródłach dowodowych tj. zeznaniach świadków oraz zeznaniach obwinionego radcy prawnego.
            Sąd dał również wiarę zeznaniom świadków w osobach G., jak i R. Zeznania wskazanych świadków pokrywały się wzajemnie i stanowiły uzupełnienie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy w postaci dokumentów. Świadkowie posiadali obszerną i szczegółową wiedzę odnośnie przedmiotowej sprawy, bowiem byli bezpośrednio zainteresowani wynikiem postępowania obwinionego radcy prawnego, jako osoby znajdujące się dość wysoko w strukturach pokrzywdzonej. Podkreślić należy, iż sytuacje opisane przez świadków są opisane szczegółowo. Tutejszy Okręgowy Sąd Dyscyplinarny w niniejszym uzasadnieniu oparł się zarówno na zeznaniach złożonych przez wskazanych świadków w toku postępowania toczącego się przed Zastępcą Rzecznika Dyscyplinarnego, jak również na zeznaniach złożonych przed Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym w dniu [...] r. Zauważyć należy, iż zeznania złożone przez Zastępcą Rzecznika Dyscyplinarnego były zeznaniami opisującym dokładnie przedmiotowe zdarzenia, co bez wątpienia ma swoje uzasadnienie w upływie długiego czasu pomiędzy jednymi, a drugimi zeznaniami.
            Sąd również dał wiarę zeznaniom obwinionego radcy prawnego L. Również te zeznania korespondowały z zeznaniami złożonymi przez wskazanych wyżej świadków oraz zgromadzonym w sprawie materiałom dowodowym w postaci niekwestionowanych dokumentów.
            Sąd oddalił wnioski dowodowe obwinionego radcy prawnego L., a zawarte w piśmie z dnia [...] r. Wskazane wnioski dowodowe w postaci osobowych źródeł informacji w postaci świadków zdaniem tutejszego Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a jedynie zmierzały w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania (art. 170 § 1 pkt 2 i 5 kpk). W ocenie Sądu trudno uznać, aby wnioski złożone przez obwinionego miały na celu wyjaśnienie niezbędnych okoliczności niniejszej sprawy. Co więcej w zakresie wniosku obwinionego, a to w zakresie w jakim wniósł on o przesłuchanie R., wskazać należy, iż ów świadek był już przesłuchiwany przed Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym w dniu [...] r., zaś obwiniony jak wskazano w protokole pomimo obecności na rozprawie we wskazanym dniu opuścił salę bezpośrednio przed przesłuchaniem wskazanego świadka, powołując się na obowiązki służbowe. Powyższe zachowanie obwinionego przejawiające się opuszczeniem sali i tym samym pozbawienie się prawa zadawania świadkowi pytań, a następnie złożenie wniosku o ponowne przesłuchanie świadka nie mogło zostać zaakceptowane. Powyższe w ocenie Sądu, co podkreślono już wcześniej zmierza jedynie do przedłużenia postępowania, nie zaś ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy, a dowodzone tezy można ustalić za pomocą pozostałych dopuszczonych dowodów.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
            W zakresie pierwszego z postawionych zarzutów należało wskazać, iż zdaniem Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. obwiniony radca prawny L., [...] jest winnym zarzucanego w pkt 1 wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego czynu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne, jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 6 ust. 2, art. 9, art. 12 ust. 1, 2, 3, art. 27 ust. 7 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
            Zgodnie z art. 6 ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego z dnia [...] r., a więc mającego zastosowanie w niniejszej sprawie, radca prawny obowiązany jest dbać o godność zawodu przy wykonywaniu czynności zawodowych, a także w działalności publicznej i w życiu prywatnym. Artykuł 9 wskazanego Kodeksu Etyki Radcy Prawnego jednoznacznie wskazuje, iż obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej w stosunku do wszelkich informacji uzyskanych od klienta w związku ze świadczeniem pomocy prawnej jest podstawą zaufania klienta do radcy prawnego i właściwego świadczenia usług prawnych. Zachowanie tajemnicy zawodowej stanowi istotę gwarancji wolności jednostki oraz prawidłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości. Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 istota zawodu radcy prawnego polega na tym, że uzyskuje on od klienta w zaufaniu informacje, których klient nie ujawniłby nikomu. Radca prawny zobowiązany jest do zachowania w tajemnicy wszystkiego, o czym dowiedział się w związku z wykonywaniem czynności zawodowych. Idąc dalej ust. 2 wskazanego artykułu stanowi, iż obowiązek zachowania tajemnicy, o której mowa w ust. 1, obejmuje wszystkie uzyskane przez radcę prawnego informacje, niezależnie od ich formy lub sposobu ich utrwalenia, zaś ust. 3 wskazuje, że obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej obejmuje nie tylko zakaz ujawnienia informacji, lecz także skorzystania z nich w interesie własnym bądź osoby trzeciej. Przepis art. 27 ust. 7 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego z dnia 10 lipca 2007 r., stanowił, iż radca prawny nie może w swych zawodowych wystąpieniach grozić postępowaniem karnym lub dyscyplinarnym.
            W ocenie Sądu obwiniony na kanwie niniejszego stanu faktycznego jednoznacznie wskazał, iż nie dbał o godność zawodu radcy prawnego. Obwiniony radca prawny L. będąc pracownikiem pokrzywdzonej Spółki, co więcej piastując dość wysokie stanowisko, bowiem w momencie popełnienie czynu był Zastępcą Dyrektora Działu Prawnego uzyskał wiele poufnych informacji w związku z wykonywanymi czynnościami służbowymi, co z resztą sam przyznał w toku niniejszego postępowania. Abstrahując od oceny czy powyższe okoliczności podejmowane w strukturach pokrzywdzonej były słuszne, nie zasadnym było wywoływanie u osób zatrudnionych w strukturach pokrzywdzonej, a de facto osób zarządzających pokrzywdzoną Spółką obaw, co do ujawnienia aspektów związanych z jej funkcjonowaniem. Obwiniony w okresie objętym wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego podejmował liczne szantaże chociażby w stosunku do Członka Zarządu pokrzywdzonej tj. G. Co więcej obwiniony również wskazywał, iż jest gotów zainicjować postępowania karne wobec pokrzywdzonej. Podkreślić należy, iż obwiniony jako radca prawny, będący Zastępcą Dyrektora Działu Prawnego pokrzywdzonej, kierując pewne zwroty w stosunku do osoby nie posiadającej wykształcenia prawniczego winien doskonale zdawać sobie sprawę z możliwości wywołania u niej uzasadnionej obawy. Nie sposób pominąć fakt, iż również dyrektor działu prawnego, a będący świadkiem w niniejszym postępowaniu wielokrotnie podkreślał, iż zachowania obwinionego radcy prawnego mogły wywoływać uzasadnione obawy po stronie G., jak i innych pracowników bezpośrednio zaangażowanych w niniejszą sprawę. Omawiając kwestię groźby nie sposób pominąć fakt, iż sama groźba może być wyrażona nie tylko słownie, lecz również przez każde zachowanie sprawcy, jeśli w sposób nie budzący wątpliwości uzewnętrznia ona zapowiedź wyrządzenia dolegliwości.
            Zdaniem Sądu w żadnym stopniu nie zasługują na uwzględnienie argumenty obwinionego, a to w zakresie w jakim wskazał on, iż nie groził ujawnieniem tajemnicy zawodowej, a jedynie uprzedzał o takiej możliwości. Trudno, bowiem wywieść inne twierdzenia chociażby ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadków, którym co wskazano już wcześniej Sąd dał wiarę w całości. Przypomnieć należy, iż przytoczony art. 12 w ust. 3 jednoznacznie wskazuje, iż obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej (radcy prawnego) obejmuje nie tylko zakaz ujawnienia informacji, lecz także skorzystania z nich w interesie własnym bądź osoby trzeciej. Sąd nie ma najmniejszych wątpliwości, iż powyższe normy wynikające wprost z Kodeksu Etyki Radcy Prawnego nie zostały zachowane. Podkreślić należy, iż radca prawny jako osoba, której klient częstokroć powierza swoje największe sekrety i tajemnice, osoba która winna dawać rękojmie prawidłowego wykonywania zawodu nie tylko na polu zawodowym, ale również i prywatnym, nie powinna nigdy dopuścić do siebie myśli ujawnienia tajemnicy zawodowej klienta, nie mówiąc już o stosowaniu tego rodzaju gróźb. 
            Sąd uznał, iż obwiniony jest winnym zarzucanego w pkt 1 wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego czynu i za czyn ten na podstawie art. 64 ust 1 i art. 65 ut 1 pkt 3 ustawy o radcach prawnych wymierzył karę [...] zł. Uznać należało, iż kara nałożona na obwinionego we wskazanej wysokości zapobiegnie ewentualnym skutkom takiego zachowania na przyszłość. Jednocześnie kara ta będzie wystarczająco uciążliwa dla obwinionego.
             W ocenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. należało również uznać radcę prawnego L, [...], winnym zarzucanego w pkt 2 wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego czynu, uznając jednocześnie, że czyn ten stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 6 ust. 2, art. 9 oraz art. 12 ust. 1, 2, 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy o radcach prawnych wymierzył karę pieniężną w kwocie [...] zł;
            Z uwagi na przytoczenie w poprzedniej części uzasadnienia przepisy Kodeksu etyki Radcy Prawnego na których zostało oparte niniejsze rozstrzygnięcie, przywoływanie ich w tym miejscu ponownie należało uznać za niecelowe.
            Zdaniem tutejszego Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego w zakresie tego czynu, podobnie jak poprzedniego obwiniony radca prawny nie uczynił zadość swoim obowiązkom, a nałożonym na niego Kodeksem Etyki Radcy Prawnego. Wspomnieć należy, iż zarzut w przedmiocie tego czynu opierał się na skierowaniu w okresie od [...] r., do [...] r. pisma do członków Zarządu pokrzywdzonej oraz m. in. członków Zarządu spółki [...], w których to pismach obwiniony groził podaniem do publicznej wiadomości informacji naruszających dobre imię pokrzywdzonej poprzez ujawnienie informacji o naruszaniu przez zarząd pokrzywdzonej praw zatrudnianych w tej spółce osób, w razie nie zawarcia z nim porozumienia dotyczącego rozwiązania z nim stosunku pracy oraz zapłaty wynagrodzeń z tytułu zastępstwa prawnego spółki.
            Jednocześnie Sąd zmienił kwalifikację prawną czynu z pkt 2 wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, a to poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art. 27 ust 6 i 7 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i rozszerzając wskazaną kwalifikację o art. 9 oraz 12 ust 1 – 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Zdaniem Sądu wskazana zmiana kwalifikacji prawnej czynu była niezbędna, bowiem w ocenie Sądu obwiniony swoim czynem naruszył dyspozycję wskazanych przepisów.
            Przechodząc do oceny zarzutu, należy wskazać, iż w ocenie Sądu treść pisma jakie obwiniony początkowo ujawnił G. – członkowi Zarządu pokrzywdzonej Spółki, a następnie przesłał do sekretariatu pokrzywdzonej na przełomie [...] r., narusza przepisy Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Co więcej obwiniony treść tożsamego pisma, jednakże w języku angielskim przesłał do członków Zarządu spółki [...], co w zasadzie jest bezsporne, bowiem obwiniony radca prawny przyznał wprost, iż taka sytuacja miała miejsce. Przechodząc do oceny treści niniejszego pisma, wskazać należy, iż jego treść, a to w zakresie w jakim obwiniony groził podaniem do wiadomości publicznej informacji naruszających dobre imię spółki [...] w W. tj. informacji o naruszaniu przez jej zarząd praw zatrudnianych w tej spółce osób, w razie nie zawarcia z nim porozumienia dotyczącego rozwiązania z nim stosunku pracy oraz zapłaty wynagrodzeń z tytułu zastępstwa prawnego pokrzywdzonej Spółki, przekroczył zasady określające obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej i należy te zachowanie odbierać w przedmiocie naruszenia zasad Kodeksu etyki radcy prawnego i nie może budzić to żadnych wątpliwości. W ocenie Sądu w przypadku tego zarzutu, podobnie zresztą jak w przypadku pierwszego, obwiniony naruszył szereg norm wynikających z Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Nie można uznać, aby działanie obwinionego było działaniem dozwolonym. Wskazać bowiem należy, iż wykorzystywanie w sporze ze swoim klientem informacji uzyskanych w toku świadczenia na jego rzecz pomocy prawnej narusza wprost przepisy Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Co więcej przekazywanie takich informacji innej niezależnej od pokrzywdzonej Spółce jest de facto ujawnieniem tajemnicy zawodowej, do której obwiniony zachowania był zobowiązany. Podkreślić należy, iż obwiniony jako osoba piastująca wskazane już wcześniej stanowisko w strukturach pokrzywdzonej winien zdawać sobie doskonale sprawę czy Spółka [...] jest powiązana ze spółką [...] czy też nie. Działanie obwinionego radcy prawnego miało jedynie na celu, jak to zostało wskazane w zarzucie, naruszenie dobrego imienia pokrzywdzonej. Nie może ujść również uwadze stwierdzenie zawarte w niniejszym piśmie zgodnie z którym obwiniony stwierdził, iż w przypadku spełnienia jego roszczeń majątkowych zostanie „kupione jego milczenie”. Użycie powyższego sformułowania w kontekście tej sytuacji przez jakiegokolwiek pracownika Spółki byłoby co najmniej nie na miejscu, jednakże użycie takie sformułowania przez radcę prawnego, co więcej Zastępcę Dyrektora Działu Prawnego i skierowanie takich zwrotów w stosunku do członków Zarządu pokrzywdzonej jest wysoce naganne. Obwiniony w niniejszych pismach wprost wskazuje, iż ujawni tajemnicę zawodową w przypadku nie spełnienia przez pokrzywdzoną żądań. Również wskazanie, iż w przypadku złożenia przez obwinionego zeznań przed sądem pracy, a to w zakresie ujawnienia mechanizmów łamania przez pokrzywdzoną praw pracowniczych pozbawiłoby jego zdaniem możliwości obrony pokrzywdzonej.
            Mając na uwadze powyższe tutejszy Okręgowy Sąd Dyscyplinarny doszedł do przekonania, iż obwiniony jest winny zarzucanych mu czynów i na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy o radcach prawnych wymierzył karę pieniężną w kwocie [...] zł. W ocenie Sądu karą adekwatną za niniejsze przewinienie dyscyplinarne jest kara pieniężna we wskazanej wysokości. Zdaniem Sądu podobnie, jak w przypadku zasądzonej kary za czyn pierwszy, nie będzie ona rażąco wygórowana dla obwinionego, zaś dotkliwość będzie adekwatna w stosunku do popełnionego czynu, aby zapobiec podobnym naruszeniom w przyszłości.
            Nadto w zakresie zarzutu trzeciego, a polegającego na tym, iż obwiniony w pismach z dnia [...] r., kierowanych do redakcji „[...]” , redakcji „[...]” oraz Państwowej Inspekcji Pracy [...] W. podał naruszające dobre imię spółki [...] w W. informacje o łamaniu przez tę spółkę praw pracowników, w szczególności w zakresie zwolnień grupowych, a nadto informacje dotyczącego formalnego stosowaniu umów cywilnoprawnych w miejsce w praktyce stosowanego stosunku pracy oraz stosowaniu praktyk mobbingowych, również zdaniem Sądu obwiniony był winnym zarzucanego mu czynu.
            Odnośnie kwalifikacji prawnej czynu Sąd rozszerzył ją o art. 9 i art. 12 ust 1 – 3 kodeksu Etyki Radcy Prawnego. W ocenie Sądu należało rozszerzyć kwalifikację prawną czynu, bowiem tylko w takim przypadku można było dokonać dokładnego określenia przypisanego obwinionemu czynu i dokonać jego prawidłowej kwalifikacji.
            Mając na uwadze powyższe, jak wskazano już wcześniej Sąd, rozszerzył kwalifikację prawna czynu o art. 9 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego zgodnie z którym obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej w stosunku do wszelkich informacji uzyskanych od klienta w związku ze świadczeniem pomocy prawnej jest podstawą zaufania klienta do radcy prawnego i właściwego świadczenia usług prawnych. Zachowanie tajemnicy zawodowej stanowi istotę gwarancji wolności jednostki oraz prawidłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości. Nadto kwalifikacja prawna czynu została rozszerzona m.in. o art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, w myśl którego istota zawodu radcy prawnego polega na tym, że uzyskuje on od klienta czyli [...] w zaufaniu informacje, których klient nie ujawniłby nikomu. Radca prawny zobowiązany jest do zachowania w tajemnicy wszystkiego, o czym dowiedział się w związku z wykonywaniem czynności zawodowych. Idąc dalej ust. 2 wskazanego artykułu stanowi, iż obowiązek zachowania tajemnicy, o której mowa w ust. 1, obejmuje wszystkie uzyskane przez radcę prawnego informacje, niezależnie od ich formy lub sposobu ich utrwalenia, zaś ust. 3 wskazuje, że obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej obejmuje nie tylko zakaz ujawnienia informacji, lecz także skorzystania z nich w interesie własnym bądź osoby trzeciej.
            Przechodząc natomiast do oceny tego zarzutu, nie może przejść uwadze, iż de facto jest on również poważny, bowiem zasięg tego zachowania obwinionego mógł mieć dalekie konsekwencje. Podkreślenia wymaga, iż kierowanie tego typu pism m. in. do środków masowego przekazu, za jakie bez wątpienia należy uznać m. in. wskazane gazety, do których to redakcji wystąpił obwiniony, wskazując jednocześnie kategoryczność łamania przez pokrzywdzoną praw pracowniczych oraz istnienia różnych innych niepożądanych praktyk godzi w dobre imię Spółki. W tym zakresie bez wątpienia doszło do naruszenia przez obwinionego radcę prawnego art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, zgodnie z którym radca prawny obowiązany jest dbać o godność zawodu przy wykonywaniu czynności zawodowych, a także w działalności publicznej i w życiu prywatnym. Również bezsprzecznie doszło do naruszenia przepisów dotyczących obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej, albowiem pomimo, iż w pismach zawarte są stwierdzenia dość ogólne to wskazują one na ewentualne pewne przypuszczenia w zakresie naruszenia przepisów prawnych, w tym praw pracowniczych, czy ustawy o zwolnienia grupowych, których dopuścić miała się pokrzywdzona. Pomimo dokonania przez obwinionego takiej oceny, nie powinien on w żadnym wypadku kierować takich pism do redakcji jakichkolwiek mediów. Bezsprzecznie obwiniony radca prawny posiadał obszerną wiedzę w obszarach w jakich funkcjonuje pokrzywdzona i co więcej zdawał sobie sprawę, iż może dochodzić do nieprawidłowości w jej działaniu, jednakże powyższe o czym wspomniano już wcześniej nie zwalniało go z obowiązku zachowania tajemnicy, a tym bardziej nie dawało mu uprawnień do udzielania publicznie takich informacji. Podkreślenia wymaga również fakt, iż obwiniony chciał ujawnić powyższe nieprawidłowości dopiero w momencie, kiedy doszło do jego zwolnienia, zaś w momencie pozostawania w stosunku pracy nie zachowywał się on w ten sposób. Duża kategoryczność stwierdzeń zawartych w niniejszych pismach również nie może przejść niezauważona. Wskazać bowiem należy, że oświadczenia zawarte w niniejszych pismach, przeświadczają odbiorcę, iż do takich naruszeń doszło, nie wskazując że są to jedynie domysł Obwinionego. Zdaniem tutejszego Sądu należy mieć na uwadze, że stwierdzenia zawarte w pismach miały być dopiero początkiem ujawnienia informacji, które następnie miały zostać rozwinięte w toku prowadzonych z jego powództwa spraw przed Sądem Pracy. Zachęcanie do wzięcia udziału podmiotów, do których obwiniony zaadresował niniejsze pisma miało na celu zwrócenie uwagi na toczący się proces w trakcie którego miały zostać ujawnione inne informacje, będące możliwością uzyskania szczegółowej wiedzy na temat działalności pokrzywdzonej. W ocenie Sądu nie można mieć najmniejszych wątpliwości odnośnie tego, iż obwiniony radca prawny sprzeciwił się fundamentalnym zasadom i wartościom obowiązującym w działalności radcy prawnego. Przejawiało się to brakiem lojalności wobec pracodawcy, a więc i zachowaniem w tajemnicy informacji jakie uzyskał w toku świadczonej pomocy prawnej. Zdaniem Sądu obwiniony wysyłając niniejsze pisma łudził się nadzieją podpisania porozumienia z pokrzywdzoną odnośnie rozwiązania z nim stosunku pracy na jego warunkach i ten właśnie fakt motywował go w głównej mierze do zwrócenia się ze wskazanymi pismami do wymienionych instytucji.
            Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, iż obwiniony był winnym czynu trzeciego zarzucanego mu we wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, jednakże, co wskazano już wcześniej należało dokonać zmiany kwalifikacji prawnej czynu. Odnośnie wysokości kary, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny uznał, iż podobnie jak w przypadku poprzednich czynów kara w wysokości [...] złotych będzie karą adekwatną w stosunku do popełnionego czynu, a jej zastosowanie w wymiarze prewencyjnym zapobiegnie skutkom podobnych czynów obwinionego na przyszłość.
            Nadto należało wskazać, iż odwołanie Ministra Sprawiedliwości od orzeczenia Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego na obecnym etapie nie podlegało ocenie, bowiem wobec zmiany kwalifikacji prawnej czynu, jak również z uwagi na okoliczność orzeczenia za czyn trzeci kary grzywny, a nie kary zawieszenia prawa do wykonywania zawodu, nie można było wymierzyć obwinionemu zakazu wykonywania patronatu przez okres [...] lat. Orzeczenie kary wykonywania patronatu bowiem może być orzeczone m.in. w przypadku orzeczenia kary zawieszenia w prawie wykonywania zawodu, co po ponownym rozpoznaniu sprawy nie nastąpiło.
            O karze łącznej Sąd orzekł na podstawie art. 65¹ ust. 1 ustawy o radach prawnych, wymierzając za kary orzeczone w pkt 1 – 3 orzeczenia, karę łączną w wysokości [...] zł, o czym dał wyraz w pkt. 4 orzeczenia.
            O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach zasądzając od obwinionego [...] zł, a to biorąc pod uwagę stopień złożoności faktycznej sprawy, liczbę rozpraw oraz dowodów osobowych, wyznaczających niezbędny nakład pracy dla rozstrzygnięcia i jego uzasadnienia. Co więcej wskazać należy, iż kwota
 [...] zł, zawarta we wskazanej wyżej kwocie stanowiła koszty postępowania przez Wyższym Sądem Dyscyplinarnym.
(JK)