Orzeczenie z dnia 8 września 2015 r. Sygn. akt: D 36/2015
Orzeczenie prawomocne
Orzeczeniem z dnia 15.03.2016 r. sygn. WO-102/15 zmienił orzeczenie w ten sposób, że z opisu czynu wykreślił zarzut „niestawiennictwa na rozprawie dnia […] r.” i wymierzył karę upomnienia.
 

Przewodniczący: radca prawny Jacek Wegner
Członkowie: radca prawny Andrzej Szmigiel
radca prawny Rafał Ziembiński
Protokolant: Anna Gabrysiak

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie [...] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu R., [...], obwinionemu o to, że:
zaniechał stawiennictwa na rozprawach w dniach: [...] r., [...] r. oraz [...] r. w sprawie o sygn. akt [...] przed Sądem Okręgowym w W. [...] Wydziałem Cywilnym, pomimo przyjętego na siebie zobowiązania wobec T., którego miał na tych rozprawach reprezentować,
co stanowi naruszenie art. 6 ust. 1 i art. 28 ust. 10 Kodeksu etyki radcy prawnego;
które to zachowania stanowią czyny sprzeczne z zasadami etyki zawodowej w rozumieniu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 z późn. zm. ) oraz wyżej powołanym przepisem Kodeksu etyki radcy prawnego - załącznik do uchwały nr. 5 VIII Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 10 listopada 2007 r.
 

                   

 
W dniu [...] r. do Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. wpłynęło pismo  T. (dalej zwanej „Pokrzywdzony") ze skargą na postępowanie radcy prawnego R. (dalej zwanego „Obwiniony"). W piśmie Pokrzywdzony wskazał, że Obwiniony reprezentuje go przed Sądem Okręgowym w W. w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt: [...].
Jak wynika z treści złożonej skargi radca prawny R., będąc prawidłowo ustanowionym pełnomocnikiem Pokrzywdzonego nie stawił się na rozprawach w sądzie, pomimo właściwego powiadomienia, w dniach: [...],[...] oraz [...] roku. W efekcie takiego zachowania Obwinionego Pokrzywdzony domagał się od Obwinionego wypłacenia mu zadośćuczynienia w kwocie [...] zł.
W odpowiedzi na skargę Obwiniony radca prawny wyjaśnił, że zarzuty przedstawione przez Pokrzywdzonego są bezpodstawne, albowiem według niego, umowa zlecenia zawarta z Pokrzywdzonym nie przewidywała osobistego stawiennictwa Obwinionego w sądzie. Nadto Obwiniony podniósł, że Sąd Okręgowy w W., prowadzący przedmiotowa sprawę, zawiadomił go jedynie dwukrotnie tj. w dniu [...] roku o rozprawie wyznaczonej na [...] roku oraz w dniu [...] roku o rozprawie wyznaczonej na [...] roku.
Na podstawie art. 68' ust. 1 ustawy a dnia 6 lipca 1982 roku o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1059 z późn. zm.), Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. Pan mec. B. skierował wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko radcy prawnemu R. ([...]) w sprawie czynu sprzecznego z zasadami etyki radcy prawnego dlatego, że radca prawny R.: nie stawił się na rozprawach w dniach: [...], [...] oraz [...] roku w sprawie o sygnaturze akt: [...], prowadzonej w Sądzie Okręgowym w W., pomimo przyjętego na siebie zobowiązania wobec T., którego obowiązany był na tych rozprawach reprezentować (zgodnie z udzielonym pełnomocnictwem), co stanowi naruszenie art. 6 ust. 1 i art. 28 ust. 10 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, które to zachowania stanowią czyny sprzeczne z zasadami etyki zawodowej w rozumieniu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 roku Nr 123, poz. 1059 z późn. zm.) oraz wyżej powołanym przepisem Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, stanowiącym załącznik do uchwały Nr 5 VIII Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 10 listopada 2007 roku.
Zdaniem Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego radca prawny R. zobowiązany był do reprezentowania Pokrzywdzonego na rozprawach w dniach: [...],[...] oraz [...] roku bowiem umowa zlecenia z dnia [...] roku zawarta pomiędzy Pokrzywdzonym z jednej strony, a kancelarią L. N. sp. z o.o. z siedzibą w W. z drugiej, obejmowała świadczenie pomocy prawnej na rzecz Pokrzywdzonego, w tym udzielenie pomocy w ustanowieniu pełnomocnika procesowego w przypadku zaistnienia takiej konieczności, w celu dochodzenia roszczeń, w tym do występowania przed sądami powszechnymi. W dniu [...] roku T. (Pokrzywdzony) udzielił pełnomocnictwa radcy prawnemu R. do zastępowania go w sprawie o ochronę dóbr osobistych i zapłatę zadośćuczynienia i odszkodowania przeciwko Skarbowi Państwa przed Sądem Okręgowym w W. [...] Wydział Cywilny oraz przed wszystkimi sądami we wszystkich instancjach z prawem substytucji.
Według ustaleń poczynionych przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego przyjęcie takiego pełnomocnictwa przez Obwinionego jest niesporne i rodziło samodzielny stosunek zlecenia pomiędzy radcą prawnym, a Pokrzywdzonym. Treścią tego stosunku, jak to wynika z brzmienia udzielonego pełnomocnictwa było zastępowanie T. przed sądami powszechnymi, w tym przed Sądem Okręgowym w W.. Pełnomocnictwo to nie zawiera wyłączenia z zakresu pomocy prawnej świadczonej przez Obwinionego na rzecz T., zastępstwa przed sądami i nie zwalniało radcy prawnego R. z zastępowania klienta na rozprawach wyznaczanych przez sąd.
Rozstrzygające znaczenie dla zakresu obowiązków radcy prawnego R. ma treść udzielonego pełnomocnictwa, a ponieważ miało ono charakter ogólny T. mógł oczekiwać pełnego zakresu pomocy prawnej, w tym reprezentowania go przed sądem, nie zaś wyłącznie sporządzenia i wniesienia pozwu. Wyjaśnienia Obwinionego, wedle których udzielone mu pełnomocnictwo nie obejmowało stawiennictwa na rozprawach, zdaniem Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego, należy uznać za mało wiarygodne, zwłaszcza w kontekście tego, że radca prawny R. przyznał, że w innych sprawach zastępowali go w sądzie aplikanci.
Brak stawiennictwa w sądzie na rozprawach potwierdza informacja nadesłana przez Sąd Okręgowy w W., z której wynika, że mec. R. pomimo prawidłowego zawiadomienia nie był obecny na kolejno wyznaczanych terminach rozpraw.
Wobec tak poczynionych ustaleń, Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego doszedł do przekonania, że Obwiniony radca prawny nie świadczył pomocy prawnej z należytą starannością i tym samym naruszył art. 6 ust. 1 Kodeksu Etyki radcy Prawnego, a przez brak ustanowienia pełnomocnika substytucyjnego art. 28 ust. 10 tegoż Kodeksu.
 
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Obwiniony radca prawny R. w dniu [...] roku otrzymał pełnomocnictwo od T., na mocy którego zobowiązał się do reprezentowania swojego mocodawcy w sprawie o ochronę dóbr osobistych, zapłatę zadośćuczynienia i odszkodowanie, prowadzonej przed Sądem Okręgowym w W., [...] Wydział Cywilny.
Treść pełnomocnictwa wyraźnie wskazuje, że jest to pełnomocnictwo, które nie zawiera żadnych ograniczeń i Obwiniony obowiązany był do stawiennictwa w sądzie w związku z prowadzoną sprawą przeciwko Skarbowi Państwa (k. [...]).
Sąd orzekający ustalił także, że umowa zlecenia z dnia [...] roku zawarta pomiędzy T., a kancelarią L. N. sp. z o.o. z siedzibą w W. obejmowała świadczenie pomocy prawnej na rzecz Pokrzywdzonego, w tym udzielenie pomocy w ustanowieniu pełnomocnika procesowego w przypadku zaistnienia takiej konieczności, w celu dochodzenia roszczeń, w tym do występowania przed sądami powszechnymi (k. [...]). I właśnie na podstawie  Umowy z dnia [...] T. skutecznie udzielił pełnomocnictwa radcy prawnemu R..
Obwiniony radca prawny, pomimo, że był do tego zobowiązany zaniechał stawiennictwa na rozprawach w dniach: [...] roku, [...] r. i [...] roku w sprawie o sygnaturze akt: [...] prowadzonej w Sądzie Okręgowym w W. w [...] Wydziale Cywilnym (k. [...]).
Wyjaśnienia złożone przez Obwinionego radcę prawnego są, w ocenie sądu orzekającego, absolutnie niewiarygodne i w żadnym stopniu nie stanowią usprawiedliwienia niestawiennictwa na rozprawach (k. [...]).
 
Sąd zważył, co następuje:
W ocenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala przyjąć, że Obwiniony dopuścił się czynu sprzecznego z zasadami wyrażonymi w Kodeksie Etyki Radcy Prawnego tj. w art. 6 ust. 1 i art. 28 ust. 10, które to zachowania stanowią czyny sprzeczne z zasadami etyki zawodowej w rozumieniu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 z późn. zm.). Obwiniony radca prawny obowiązany był do stawiennictwa w sądzie, a ponieważ tego nie zrobił jak również nie zadbał o to, by ustanowić pełnomocnika substytucyjnego jego wina jest oczywista
Wobec powyższego Okręgowy Sąd Dyscyplinarny uznał, że radca prawny R. winny jest zarzucanych mu czynów, czyli nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawach prowadzonych wyznaczanych w przedmiotowej sprawie i prowadzonych przed Sądem Okręgowym w W..
Wymierzając karę Okręgowy Sąd Dyscyplinarny wziął pod uwagę stopień winy radcy prawnego, okoliczności popełnienia czynu oraz stopień szkodliwości czynu opisanego we wniosku o ukaranie, a orzeczona kara, w ocenie sądu, zapobiegnie popełnianiu w przyszłości tego typu przewinień i jest adekwatna do stopnia winy radcy prawnego R..
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 70(6) ust. 2 ustawy o radcach prawnych.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.
(AG)