Orzeczenie z dnia 8 kwietnia 2022 r. Sygn. akt: D 181/21
Orzeczenie jest prawomocne
 

PRZEWODNICZĄCY:      r. pr. Mikołaj Pedrycz
CZŁONKOWIE:                 r. pr. Gerard Madejski
r. pr. Piotr Staniec
PROTOKOLANT:              Karolina Szymala

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie […] r. w W. sprawy przeciwko radcy  prawnemu W. O. ([…]) obwinionemu o to, że:
pomimo ukarania postanowieniem Sądu Rejonowego dla W. w W. z dnia […] r. karą pieniężną w wysokości 1.000 złotych za nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawie w dniu […] r., nie uiścił od dnia […] r. do dnia […] r. mimo ponagleń ww. kary pieniężnej,
tj. dopuścił się naruszenia art. 6, art. 12 ust. 1 oraz art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r., w związku z art. 64 ust. 1 ustawy
z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 75, z późn. zm.).
 

 

 

 
Dnia […] roku r. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (dalej: „ZRD”) złożył wniosek o ukaranie radcy prawnego W. O. ([…], dalej: „Obwiniony”), w którym zarzucił Obwinionemu, że będąc ukaranym przed Sąd Rejonowy dla W. w W. karą pieniężną w wysokości 1000 zł za nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawie (postanowienie stało się prawomocne z dniem […] r.), pomimo ponagleń nie wykonał nałożonej kary pieniężnej, zas egzekucja okazała się bezskuteczna, czym naruszył art. 6 i art. 12 oraz art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (dalej: „KERP”) w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 12 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 75, dalej: „UoRP”).
 
Wniosek o ukaranie został złożony wskutek zawiadomienia Sądu Rejonowego dla W. w W. z dnia […] r.
 
W toku sprawy Obwiniony nie złożył wyjaśnień na żadnym etapie postępowania, ani nie wniósł odpowiedzi na wniosek o ukaranie.
 
Z akt prawy wynika, iż wszelka kierowana do Obwinionego korespondencja była zwracana do adresata z adnotacją: „nie podjęto w terminie”.
 
Na rozprawie w dniu […] r. Obwiniony nie stawił się. Stawił się ZRD, który podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.
 
OSD ustalił następujący stan faktyczny:
 
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, tj. zawiadomienie SR dla W. w W. o nałożeniu na Obwinionego kary pieniężnej, wysyłaniu ponagleń oraz bezskuteczności egzekucji, stanowi jedyny dowód w sprawie.
 
Na tej podstawie, przy biernej postawie Obwinionego, można założyć iż okoliczności te są prawdziwe.
 
W materiale dowodowym brak jest natomiast jakichkolwiek dowodów, dotyczących szczegółów postępowaniu egzekucyjnego, zwłaszcza takich które pozwoliłyby na ocenę przyczyn jej bezskuteczności (np. czy zaistniało choćby podejrzenia popełnienia przez Obwinionego na tym etapie czynów sprzecznych z prawem, związanych z ukrywaniem majątku, czy bezskuteczność mogła być spowodowana trudną sytuacją życiową Obwinionego.)
 
OSD stwierdził co następuje:
 
Wskazany powyżej stan faktyczny nie daje OSD podstaw do przypisania Obwinionemu naruszenia przepisów, wskazanych we wniosku o ukaranie.
 
Wskazane przez ZRD art. 6 i 12 ust. 1 KERP nakazują radcy działać w sposób profesjonalny, rzetelny i uczciwy. Niewątpliwe sam fakt niestawiennictwa na rozprawie mógłby być rozpatrywany w kontekście naruszenia ww. norm. Za ten czyn Obwinionemu została już jednak wymierzona kara pieniężna przez Sąd, natomiast przedmiotem postępowania przed OSD jest jej bezskuteczna egzekucja.
 
Materiał dowodowy nie pozwala natomiast na jednoznaczne stwierdzenie, że naruszony został art. 48 KERP, który nakazuje radcy prawnemu dbałość o to, aby jego zachowanie nie naruszyło powagi m. in. sądu.
 
Nawet w samym wniosku o ukaranie brak jest wyjaśnienia, w jaki sposób zaniechania Obwinionego (brak reakcji na wezwania Sądu do uiszczenia kary pieniężnej), miałyby świadczyć o naruszeniu tej powagi.
 
Naturalnie, gdyby Obwiniony w sposób ostentacyjny manifestował brak zamiaru poddania się orzeczeniu sądu, mogłoby to stanowić podstawę do rozważenia ww. zarzutu.
 
Mając jednak na uwadze brak jakichkolwiek wskazówek w tym zakresie ze strony ZRD, stosując przy tym zasadę prawa karnego, mówiącą o zakazie domniemywania złego zamiaru (dolus non praesemitur), brak jest podstaw do takich rozważań.
 
Co do samej bezskuteczności egzekucji, można stwierdzić, że jest ona raczej skutkiem niż przyczyną okoliczności, których ustalenie jest niemożliwe, biorąc pod uwagę zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.  Jak zostało wskazane powyżej przyczyny te mogły być od radcy prawnego niezależne, co wyklucza przypisanie mu zawinionego naruszenia powagi sądu.
 
Mając na uwadze powyższe orzeczono jak na wstępie.
 
W zakresie kosztów postępowania orzeczono na podstawie art. 70⁶ ust. 2 UoRP.
 
W związku z powyższym orzeczono jak na wstępie.

JR