Orzeczenie z dnia 7 czerwca 2021 r. Sygn. akt: D 5/21
Orzeczenie nieprawomocne.
 

PRZEWODNICZĄCY: r. pr. Krzysztof Jacek Woś
CZŁONKOWIE: r. pr. Igor Bąkowski
r. pr. Anita Żołyniak-Piętka
PROTOKOLANT:         Karolina Szymala

           
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu 
1) w pismach z dnia […] r. i […] r. adresowanych do C., działając w W., zarzuciła ww. popełnienie przestępstwa z art. 160 kodeksu karnego, a w mailu z dnia […] r., adresowanym do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, zarzuciła ww. popełnienie przestępstwa samowoli budowlanej, w sytuacji gdy nie zapadł żaden wyrok potwierdzający te stwierdzenia,
tj. popełniła czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 38 ust. 1 i ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, stanowiącego załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;
2) w mailu z dnia […] r. adresowanym do C., działając w W., nie zachowała umiaru i taktu a także przekroczyła granice rzeczowej potrzeby, kierując do adresata słowa „Wykazuje się Pan niewiarygodną wręcz arogancją i poczuciem całkowitej bezkarności”,
tj. popełniła czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 38 ust. 1 i ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, stanowiącego załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
 

 

 

 
Rzecznik Dyscyplinarny OIRP w W. w dniu […] r. wniósł o ukaranie radcy prawnego Z. ([…]) obwinionej o to, że : (1) w pismach z dnia […] r. i […] r. adresowanych do C., działając w W., zarzuciła ww. popełnienie przestępstwa z art. 160 kodeksu karnego, a w mailu z dnia […] r., adresowanym do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, zarzuciła ww. popełnienie przestępstwa samowoli budowlanej, w sytuacji gdy nie zapadł żaden wyrok potwierdzający te stwierdzenia, tj. popełniła czyn z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w związku z art. 38 ust. 1 i ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego; (2) w mailu z dnia […] r. adresowanym do C., działając w W., nie zachowała umiaru i taktu, a także przekroczyła granice rzeczowej potrzeby, kierując do adresata słowa: „wykazuje się Pan niewiarygodną wręcz arogancją i poczuciem całkowitej bezkarności:, tj. popełniła czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 38 ust. 1 i ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił, co następuje:
 
Obwiniona radca prawny Z. ([…]) reprezentuje m. in. B. w sprawach dotyczących inwestycji budowlanej prowadzonej przez C. w W. przy ul. P. Inwestycja ta oddziałuje niekorzystnie na nieruchomości należące do mocodawczyni radcy prawnego. Inwestor C. rozpoczął roboty budowlane bez pozwolenia na budowę. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla m. W. postanowieniem nr […] z dnia […] r. ([…]) wstrzymał prowadzenie robót budowlanych w budynku mieszkalnym jednorodzinnym znajdującym się na nieruchomości przy ul. P. w W., w sposób mogący spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia oraz nakazał wykonanie niezbędnych zabezpieczeń terenu budowy. Z uzasadnienia tego postanowienia wynika, że „stwierdzono osypywanie się ziemi na granicy z budynkiem P. po stronie nieruchomości przy ul. H. w W.”. Ponadto: „stwierdzono występowanie zagrożenia bezpieczeństwa ludzi i mienia, z uwagi na odkopane fundamenty, dokonaną rozbiórkę całego stropu nad piwnicą oraz osypanie się ziemi na granicy z budynkiem P. po stronie nieruchomości przy ul. H. w W.”.
 
Dowody: Pismo r. pr. Z. w toku postępowania z dnia […] r. (k. […]); Pismo r. pr. Z. w toku postępowania z dnia […] r. (k. […]); Pismo r. pr. Z. w toku postępowania z dnia […] r. (k. […]); Wyjaśnienia obwinionej r. pr. Z. z dnia […] r. (k. […]); Odpowiedź obwinionej r. pr. Z. z dnia […] r. na wniosek o ukaranie (k. […]); Pismo obwinionej r. pr. Z. z dnia […] r. (k. […]); Pismo obwinionej r. pr. Z. z dnia […] r. (k. […]); Pismo obwinionej r. pr. Z. z dnia […] r. (k. […]); Wyjaśnienia obwinionej na rozprawie w dniu […] r. (k. […]); Postanowienie nr […] Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z […] r. (k. […]);
 
Pismem z dnia […] r. znak […], Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla m. W. poinformował radcę prawnego Z. jako pełnomocnika B(1) i B. o tym, że „po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie robót budowlanych prowadzonych w budynku mieszkalnym jednorodzinnym znajdującym się na nieruchomości przy ul. P. w W., tut. organ nadzoru budowlanego decyzją nr […] z dnia […] r. nakazał inwestorowi Panu C. doprowadzenie obiektu budowlanego do stanu poprzedniego, poprzez wykonanie robót budowlanych wyszczególnionych w sentencji ww. decyzji. Z uwagi na fakt, iż inwestor kontynuował roboty budowlane pomimo wydanego postanowienia nr […] z dnia […] r. tut. organ nadzoru budowlanego zmuszony był wydać decyzję w trybie art. 50a pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, aby nie dopuścić do kontynuowania robót w sposób zagrażający bezpieczeństwu ludzi i mienia.”. Ponadto organ nadzoru w tym piśmie poinformował, że „Pismem z dnia […] r. tut. Inspektorat wykonując dyspozycję art. 304 § 2 Kodeksu postepowania karnego w związku z art. 90 oraz art. 93 pkt 6 ustawy prawo budowlane (…) zawiadomił Prokuraturę Rejonową W. o samowolnych robotach budowlanych prowadzonych w budynku mieszkalnym jednorodzinnym na terenie nieruchomości przy ul. P. w W. przez Pana C. (…) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla m. W. na podstawie art. 90 i 93 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane zwrócił się do Prokuratury Rejonowej W. z prośbą o podjęcie określonych czynności w ramach posiadanych kompetencji w stosunku do Pana C., w związku z popełnieniem samowoli budowlanej oraz prowadzeniem robót budowlanych zagrażających bezpieczeństwu ludzi i mienia.”.
 
Dowód: Pismo […] z […] r. (k. […]); Zawiadomienie PINB […] (k. […]);
 
Prezydent m. W. decyzją nr […] z dnia […] r. ([…]) umorzył postępowanie administracyjne zainicjowane wnioskiem Pana C. w sprawie o pozwolenie na rozbudowę, nadbudowę i przebudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego z wewnętrzną instalacją gazową na działce nr ew. […], obręb […] przy ul. P. w Dzielnicy T. m. W. Umorzenie nastąpiło z uwagi na bezprzedmiotowość postępowania, z tego względu, że w związku z prowadzonym przez PINB dla m. W. postępowaniem administracyjnym w sprawie robót budowlanych wykonanych w przedmiotowym budynku mieszkalnym Organ nadzoru budowlanego stopnia powiatowego decyzją z dnia […] r. nakazał Panu C. doprowadzenie obiektu budowlanego do stanu poprzedniego poprzez wykonanie określonych robót budowlanych. Zgodnie z przepisami i orzecznictwem sądowoadministracyjnym pozwolenie na budowę może być wydane, gdy nie rozpoczęto jeszcze robót.
 
Dowód: Decyzja nr […] Prezydenta m. W. z […] r. (k. […]);
 
W dniu […] r. radca prawny Z. ([...]@[…].pl) skierowała do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego m. W. ([...]@[…].pl) mail, w którym m. in. napisała: „wyznaczenie wizji lokalnej na dzień […] r. nie zwalnia PINB z przeprowadzenia wizji lokalnej w terminie wcześniejszym i bez zapowiedzi, w sytuacji, gdy inwestor całkowicie ignoruje nakaz wstrzymania prac, jego działania mają charakter nieodwracalny, a kolejne decyzje PINB stają się bezprzedmiotowe w wyniku bezprawnych działań (samowoli budowlanej) inwestora (…). Przestępstwo samowoli budowlanej popełnione przez C. jest czynem ciągłym (art. 12 kodeksu karnego), w którym sprawca popełnia kolejne czyny (naruszenie miru domowego przez zajęcie cudzej nieruchomości, prace wykonywane na tej nieruchomości, narażenie życia i zdrowia, samowola budowlana) aby osiągnąć z góry zamierzony cel ostateczny, to jest wybudowanie budynku bez zezwolenia na budowę. (…) Wobec tego ponownie wzywam Państwa do niezwłocznego podjęcia działań w ramach kompetencji (w tym do dokonania wizji lokalnej) i niedopuszczenie do dalszego skandalicznego lekceważenia prawa przez inwestora C..”.
 
Dowód: Wydruk maila z […] r. (k. […]);
 
W dniu […] r. radca prawny Z. w imieniu B. wystosowała do C. „wezwanie do zapłaty” na kwotę […],- zł. Z tytułu szkody spowodowanej przez bezprawne działania (samowola budowlana i naruszenie miru domowego, zajęcie terenu cudzej nieruchomości bez zgody właścicieli) na nieruchomości Państwa B., B(1) przy ul. P.
 
Dowód: Wezwanie do zapłaty z […] r. (k. […]);
 
W dniu […] r. C. skierował do radcy prawnego Z. pismo, w którym stwierdził, że wezwanie z dnia […] r. nie jest zasadne. Wskazał, że zniszczenie garażu Państwa B., B(1) było spowodowane anomaliami pogodowymi i jego złym stanem faktycznym. Podniósł, że zajął nieruchomość klientów radcy prawnego za ich zgodą. Wskazał, że nie otrzymał zgody na wejście na posesję Państwa B., B(1) celem wykonania niezbędnych prac obejmujących rozebranie ogrodzenia. Jednocześnie wezwał mocodawców radcy prawnego do zapłaty kwoty […],- zł, którą poniósł w związku z rozbiórką garażu przy ul. P.
 
Dowód: Pismo C. z […] r. (k. […]);
 
W dniu […] r. radca prawny Z. skierowała do C. pismo, w którym napisała: „Mija się Pan z prawdą twierdząc, że „zniszczenie garażu było spowodowane anomaliami pogodowymi i jego złym stanem faktycznym”. Zniszczenie garażu było efektem samowoli budowlanej (to jest czynu karalnego opisanego w art. 90 Ustawy Prawo budowlane), którą Pan realizuje na nieruchomości przy ul. P. W wyniku bezprawnie realizowanych prac doprowadził Pan do rozebrania budynku (pozostały tylko ściany ogniowe od strony posesji Pani S. i od strony posesji moich Mocodawców). Ponadto napisała: „dokonując samowoli budowlanej, naraził Pan życie i zdrowie moich Mocodawców, a więc uzasadniony jest zarzut, że Popełnił Pan czyn opisany w art. 160 k. k.”, a także: „dokonał Pan bezprawnego zajęcia części nieruchomości moich Mocodawców na fundament (…), czym naruszył Pan mir domowy moich Mocodawców (czyn opisany w art. 193 k.k.). Mimo, że w mailu z dnia […] r. Pani Pełnomocnik Pani B., adw. K. nie wyraziła zgody „na wykonanie przez Państwa wykopów na terenie jej posesji”.”
 
Dowód: Pismo r. pr. Z. z […] r. (k. […]);
 
W dniu […] r. radca prawny Z. skierowała do C. wezwanie do zapłaty, w którym wezwała do zapłaty kwoty […]- zł z tytułu bezumownego zajmowania przez C. nieruchomości Państwa B., B(1) przy ul. P. w okresie od dnia […] r. (włącznie) do dnia […] r.”
 
Dowód: Wezwanie do zapłaty z […] r. (k. […])
 
W dniu […] r. C. skierował do radca prawnego Z. oraz do B. – klientki radcy prawnego pismo, w którym napisał: „W odpowiedzi na wezwanie z dnia […] r. ponownie z przykrością stwierdzam, że nie mogę się zgodzić z Pani stanowiskiem i zarzutami. Co więcej, choć moją wolą jest koncyliacyjne załatwienie sprawy”. Ponadto napisał: „Muszę Panią również prosić, aby zaprzestała Pani formułowania pod moim adresem gróźb postępowania karnego. Stanowi to bowiem jawne naruszenie zasad etyki Radcy Prawnego. Takie sformułowania zaogniają przy tym spór zamiast go łagodzić.”, a ponadto: „Jednocześnie informuję, iż żadne z postępowań nie zakończyło się prawomocnie, stąd proszę o nie wydawania wyroków za organy do nich uprawnione.”.
 
Dowód: Pismo C. z […] r. (k. […])
 
Tego też dnia, tj. […] r. C. skierował do B. wezwanie do zapłaty na kwotę […],- zł tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów rozbiórki i usunięcia resztek garażu z terenu nieruchomości przy ul. P. należącej do B..
 
Dowód: Wezwanie do zapłaty z […] r. (k. […]);
 
Pismem z dnia […] r. l. dz. […] Komisariat Policji […] poinformował, w trybie art. 305 § 4 K.p.k., S., B. i radcę prawnego Z. o tym, że „w sprawie wykonania w nieustalonym bliżej czasie nie później niż do dnia […] r. w W. przy ul. P. robót budowlanych prowadzonych na działce ewidencyjnej nr […] z obr. […] bez wymaganego pozwolenia na budowę w dniu […] wszczęto dochodzenie o przestępstwo określone w art. 90 ustawy Prawo budowlane. Postępowanie (…) nadzoruje Prokuratura Rejonowa w W. sygn. akt […].”.
 
Dowód: Zawiadomienie o wszczęciu dochodzenia sygn. akt […] z […] r. (k. […])
 
W dniu […] r. radca prawny Z. skierowała do C. kolejne pismo, w którym napisała: „Mija się Pan również z prawdą twierdząc, że kieruję pod Pana adresem jakiekolwiek groźby, w tym groźby postępowania karnego. Nie mogę jednak zdradzić tajemnic postępowania przygotowawczego. Podtrzymuję wszystkie postawione Panu zarzuty, w których powołałam stosowne przepisy Kodeksu karnego i Ustawy Prawo budowlane. Jedynym sposobem załagodzenia sporu jest zaprzestanie przez Pana łamania prawa, co może uczynić Pan dobrowolnie, naprawiając przy tym wyrządzone szkody, lub przymusi Pana do tego właściwy Organ.”, a także: „Mylna jest również Pańska informacja, iż „żadne z postępowań nie zakończyło się prawomocnie, stąd proszę o nie wydawanie wyroków za organy do nich uprawnione”. Prawomocne jest postanowienie z dnia […] r. nakazujące Panu wstrzymanie prac. Nie zaskarżył Pan tego postanowienia. Mimo to, nie zastosował się Pan do tego postanowienia i nadal kontynuuje prace, a więc narusza Pan art. 90 Ustawy Prawo budowlane (przepis karny).”
 
Dowód: Pismo r. pr. […] z […] r. (k. […]);
 
W dniu […] r. radca prawny Z. ([...]@[…].com) skierowała do C. ([...]@[…].com) mail o treści: „Wzywam Pana do natychmiastowego usunięcia znajdujących się na terenie posesji Państwa B., B(1) instalacji budowlanych (szalunków), które służą do bezprawnego (samowola budowlana) prowadzenia prac (zalaniu żelbetowego stropu na parterem. Naruszenie miru domowego (po raz kolejny) i samowola budowlana, są przestępstwem. Wykazuje się Pan niewiarygodną wprost arogancją i poczuciem całkowitej bezkarności.”.
 
Dowód: Mail r. pr. Z. z […] r. (k. […]);
 
Powyższy stan faktyczny sąd dyscyplinarny ustalił na podstawie zebranego w sprawie obszernego materiału dowodowego. Obejmuje on w zdecydowanej większości dokumenty – kopie pism, dokumentów urzędowych, korespondencji pomiędzy stronami, wydruki maili. Materiał ten nie był kwestionowany przez strony. Dokumenty zawierające wypowiedzi radcy prawnego, które stały się podstawą zarzutów w tej sprawie, zaoferowane przez rzecznika dyscyplinarnego, zostały złożone do akt także przez obwinioną. Obwiniona nigdy nie kwestionowała, że jest autorką wypowiedzi zawartych w tych pismach i mailach. Sąd dyscyplinarny dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej. Na rozprawie w dniu […] r. obwiniona podtrzymała swoje wszystkie wcześniejsze wyjaśnienia. Chodzi tu o wyjaśnienia ustne jak i te złożone na piśmie do akt sprawy. Obwiniona wyjaśniała w sposób spójny, logiczny wszystkie okoliczności sprawy. Nadto przedłożyła do sprawy kopie dokumentów i korespondencji urzędowej. Pokrzywdzony nie kwestionował tych dokumentów, a w szczególności postanowień i decyzji wydanych w sprawie robót budowlanych prowadzonych przy ul. P. […] w W.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
 
Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r., radcowie prawni i aplikanci radcowscy podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godnością zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych. W rozpoznawanej sprawie rzecznik dyscyplinarny wniósł o ukaranie obwinionej ze względu na naruszenie przez nią zasad etyki zawartych w art. 38 ust. 1 i ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Zgodnie z tymi przepisami, radca prawny, korzystając przy wykonywaniu zawodu z wolności słowa i pisma, nie może przekraczać granic określonych przepisami prawa i rzeczową potrzebą (art. 38 ust. 1), a także radca prawny powinien w swoich wystąpieniach zachować umiar i takt (art. 38 ust. 5). Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zauważa, że norma zawarta w art. 38 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego stanowi refleks normy zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, zgodnie z którą radca prawny przy wykonywaniu czynności zawodowych korzysta z wolności słowa i pisma w granicach określonych przepisami prawa i rzeczową potrzebą. Zasadą więc jest wolność słowa i pisma radcy prawnego, natomiast ewentualną odpowiedzialność dyscyplinarną radcy prawnego należy wywodzić z ekscesu, tzn. przekroczenia granic wyznaczonych przepisami prawa i rzeczową potrzebą.

W realiach rozpoznawanej sprawy, jak ustalono powyżej, inwestor C. dopuścił się samowoli budowlanej, a zarazem przy prowadzeniu tych robót organ nadzoru budowlanego stwierdził występowanie zagrożenia bezpieczeństwa ludzi i mienia. Wynika to bezspornie z postanowienia nr […] Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z […] r. Przy tym inwestor kontynuował roboty budowlane pomimo powyższego postanowienia, co spowodowało, że organ nadzoru budowlanego zmuszony był wydać decyzję w trybie art. 50a pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, aby nie dopuścić do kontynuowania robót w sposób zagrażający bezpieczeństwu ludzi i mienia. Nadto, to organ nadzoru budowlanego wykonując dyspozycję art. 304 § 2 Kodeksu postępowania karnego w związku z art. 90 oraz art. 93 pkt 6 Prawa budowlanego, zawiadomił Prokuraturę Rejonową W. o samowolnych robotach budowlanych prowadzonych w budynku mieszkalnym jednorodzinnym na terenie nieruchomości przy ul. P. w W. przez Pana C. Należy też mieć na uwadze, że w ramach czasowych niniejszej sprawy, to jest pomiędzy datami […] r. i […] r. obowiązywał przepis karny art. 90 Prawa budowlanego, zgodnie z którym, kto, w przypadkach określonych w art. 48, art. 49b, art. 50 ust. 1 pkt 1 lub art. 50 ust. 1 pkt 2, wykonuje roboty budowlane, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Przepis ten został uchylony ustawą z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 471), która weszła w życie 19 września 2020 r. Ponadto nie może ujść uwadze treść art. 160 i 193 Kodeksu karnego obowiązujących w owym czasie i w niezmienionej treści obowiązującej do dziś.   Dopiero w tym kontekście należało dokonać oceny czynów przypisywanych obwinionej. Jak wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2012 r. sygn. akt SDI 24/12, przesłanki przekroczenia granic „rzeczowej potrzeby” nie można - co do zasady - oceniać in abstracto, bez odniesienia do realiów konkretnej sprawy. Ocena zaś tej przesłanki jest konieczna, bowiem tylko w wypadku przekroczenia granic rzeczowej potrzeby, określona wypowiedź sformułowana w piśmie sporządzonym przez radcę prawnego w imieniu mandanta może stanowić przedmiot oceny w perspektywie naruszenia określonych zasad zawartych w Kodeksie Etyki Radcy Prawnego. Sama niezgodność takiej wypowiedzi z Kodeksem Etyki Radcy Prawnego, o ile nie narusza prawa i nie wykracza poza granice „rzeczowej potrzeby” w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, nie może stanowić podstawy przypisania odpowiedzialności dyscyplinarnej. Formułując wypowiedzi w ramach wykonywania czynności zawodowych radca prawny korzysta bowiem z ustawowej ochrony wolności słowa zagwarantowanej mu na mocy wspomnianego art. 11 ust. 1 ustawy o radcach prawnych. 

Odnosząc powyższe do czynów przypisywany obwinionej w pkt 1 wniosku o ukaranie, nie można uznać, aby obwiniona naruszyła art. 38 ust. 1 i 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Nie jest bowiem uzasadnione twierdzenie, aby do oceny prawnej określonego stanu faktycznego dokonanej przez radcę prawnego, konieczne było uprzednie uzyskanie uprzedniego wyroku, w której takiej oceny dokonałby sąd. Takie rozumienie niweczyłoby wręcz jakąkolwiek aktywność procesową, czy w ogóle zawodową radcy prawnego. Wszak nie można wnieść pozwu, złożyć wniosku, wnieść apelacji czy innego środka zaskarżenia, nie dokonawszy wcześniej oceny prawnej zdarzeń i okoliczności składających się na stan faktyczny, a także nie odnosząc się do oceny prawnej dokonanej przez przeciwnika procesowego, czy także organ procesowy. Dotyczy to również oceny prawnokarnej. Nakazanie radcy prawnemu powstrzymania się od oceny określonych zdarzeń, czynów przez pryzmat przepisów karnych, czyniłoby niewykonalnymi dyspozycje przepisów karnych procesowych dotyczących chociażby zawiadomienia o przestępstwie, wnoszenia zażaleń na postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania karnego lub umorzeniu takiego postępowania, wnoszenia subsydiarnego aktu oskarżenia czy też występowania w charakterze pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. To przykładowe wyliczenie wskazuje, że nie jest koniecznym uzyskanie wcześniej wyroku potwierdzającego zarzuty karne podnoszone przez radcę prawnego, aby świadczyć pomoc prawną obejmującą także dokonywanie ocen prawnokarnych na potrzeby i w interesie reprezentowanej strony. W tej sprawie, w odniesieniu do czynów opisanych w pkt 1 wniosku o ukaranie, skierowana przez radcę prawnego do C. informacja, że jego postępowanie (czyny) wyczerpują znamiona czynów zabronionych, opisanych w art. 90 Prawa budowlanego oraz art. 160 i 193 Kodeksu karnego sformułowana była w sposób wyważony, z umiarem i taktem. Dotyczy to także treści maila skierowanego do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.
 
Odnośnie do czynu opisanego w pkt 2 wniosku o ukaranie, sąd dyscyplinarny uznaje, że wypowiedź pisemna zawarta w mailu radcy prawnego skierowanym do C., aczkolwiek stanowcza, nie może być oceniona jako wypowiedź przekraczająca granice rzeczowej potrzeby, a także nietaktowna i nieumiarkowana. Użyty wyraz „arogancja” oznacza zuchwałą pewność siebie, połączona z lekceważeniem innych; zuchwalstwo, butę (M. Szymczak [red.], Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1998 r., t. I, s. 75). W kontekście opisanej wyżej sprawy prowadzonej przez radcę prawnego, taka ocena zachowania przeciwnika procesowego jej klientów nie może być uznana za naruszającą art. 38 ust. 1 i 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
 
Ponieważ czyny opisane w pkt 1 i 2 wniosku o ukaranie nie zawierają znamion przewinienia dyscyplinarnego, mając na uwadze powyższe uzasadnione względy, na podstawie art. 414 § 1 zd. drugie K.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k. w zw. z art. 74¹ pkt 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny orzekł jak w pkt 1 i 2 części dyspozytywnej orzeczenia.
 
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 70⁶ ust. 2 zd. drugie ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych.
 
E.R.