Orzeczenie z dnia 6 lutego 2020 r. Sygn. akt: D 85/19
Orzeczenie jest prawomocne.
WSD orzeczeniem z dnia 13 maja 2021 r. sygn. WO-17/21
zmienił zaskarżone orzeczenie i uniewinnił obwinionego B. od zarzuconego mu czynu.

 

PRZEWODNICZĄCY:    r. pr. Katarzyna Szwed - Kawka
CZŁONKOWIE:           r. pr. Paulina Sibilska
r. pr. Tomasz Iwańczuk
PROTOKOLANT:         Karolina Szymala
 

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu B. ([…]) obwinionemu o to, że:

 

 

 

 
Pismem z dnia […] r. Prezes Sądu Rejonowego dla W. W. w W. przesłał wyciąg z protokołu rozprawy głównej z dnia […] r. (ze sprawy karnej toczącej się przed tym sądem pod sygn. akt […]) z którego treści wynikało, że Sąd na podstawie art. 285 § 1a nałożył na obrońcę z wyboru r. pr. B. karę pieniężną w wysokości […] zł i na zasadzie art. 20 § 1 i 1a k.p.k. w związku z rażącym naruszeniem przez obrońcę r. pr. B. jego obowiązków procesowych poprzez niestawienie się na rozprawie postanowił powiadomić o tym fakcie Dziekana Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (vide: pismo z dnia […] r. wraz z wyciągiem protokołu rozprawy)
 
Postanowieniem z dnia […] r. Rzecznik Dyscyplinarny radca prawny M., zwany dalej „Rzecznikiem” postanowił wszcząć dochodzenie w sprawie niestawiennictwa radcy prawnego B. (nr wpisu […]) na rozprawie w dniu […] r. przed Sądem Rejonowym dla W. W. w W. […] Wydziałem Karnym (sygn. akt […]) bez należytego usprawiedliwienia, podczas gdy jego obecność była obowiązkowa, tj. popełnienia czynu z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art.6 i 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, dalej jako „KERP”, stanowiącego załącznik do uchwały nr 3 /2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014r. (vide: postanowienie w sprawie sygn. akt […]  k. […]-[…]).
 
Pismem z dnia […] r. Sędzia Sądu Rejonowego dla W. W. w tej samej toczącej się sprawie pod sygn. akt […] poinformowała, że na rozprawie w dniu […] r. B. działając jako obrońca Oskarżonego podczas przystąpienia świadka do składania zeznań przed sądem w obecności sądu, stron i ich pełnomocników, oskarżonego i publiczności nakłaniał świadka do odmowy składania zeznań – celem ewentualnego podjęcia dalszych czynności w sprawie.
 
Postanowieniem z dnia […] r. wszczął dochodzenie w w/w sprawie pod sygn. […]
 
Obydwie prowadzone sprawy akt […] i […] Rzecznik połączył do wspólnego rozpoznania i postanowił prowadzić je pod sygn. akt […] (vide: postanowienia z dnia […] k.[…]-[…] i […]-[…], k. […]-[…])
 
Po przeprowadzeniu dochodzenia postanowieniem z dnia […] r. Rzecznik postanowił umorzyć postępowanie w zakresie niestawiennictwa radcy prawnego B. na rozprawie w dniu […] r. przed Sądem Rejonowym dla W. W. w W.[…] Wydziałem Karnym (sygn. akt […]) bez należytego usprawiedliwienia podczas gdy jego obecność była obowiązkowa tj. popełnienia czynu z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6 i art. 12 ust. 1 KERP, wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera ustawowych znamion czynu zabronionego.(vide: postanowienie k. […]-[…]).
 
Postanowieniem z dnia […] r. Rzecznik Dyscyplinarny postanowił przedstawić radcy prawnemu B. zarzut tego, że na rozprawie w dniu […] r. przed Sądem Rejonowym dla W. W. [..] Wydziałem Karnym w sprawie reprezentowanego przez niego oskarżonego W.(1) (sygn. akt […]) przed przesłuchaniem w charakterze świadka W.(2) zwrócił się do niej słowami: „W imieniu oskarżonego zwracam się do Pani jako synowej stojącej w miejscu dla świadka zeznającego z prośbą by odmówiła Pani składania zeznań”, czym naruszył obowiązek wykonywania czynności zawodowych w sposób uczciwy i zgodny z dobrymi obyczajami jak również naruszył nakaz zachowania w swoich wypowiedziach umiaru i taktu a także przekroczył przedmiotową wypowiedzią granice zakreślone rzeczową potrzebą tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6 i art. 38 ust. 1 i 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. (vide: postanowienie k. […]-[…])
 
Obwiniony nie stawił się na posiedzenie wyznaczone przez Rzecznika o czym poinformował Rzecznika e-mailowo (w dniu […]) wskazując, że „nie zaszczyci (rzecznika) swoją obecnością” (k. […]) i załączając wniosek o jego wyłączenie (k. […]-[…]).
 
Główny Rzecznik Dyscyplinarny postanowieniem z dnia […] r. postanowił oddalić wniosek o wyłączenie r. pr. M. – Rzecznika Dyscyplinarnego OIRP w W. od rozpoznania sprawy o sygn. akt  […] oraz występowania w prowadzonych przed Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym OIRP w W. sprawach o sygn. akt […] i […]. (vide: postanowienie k. […]-[…]).
 
Wnioskiem o ukaranie z dnia […] r. Rzecznik Dyscyplinarny wniósł o ukaranie r. pr. B., wpisanego na listę radców prawnych pod nr […] obwinionego o to, że na rozprawie w dniu w dniu […] r. przed Sądem Rejonowym dla W. W. […] Wydziałem Karnym w sprawie reprezentowanego przez niego oskarżonego W.(1) (sygn. akt […]) przed przesłuchaniem w charakterze świadka W.(2) zwrócił się do niej słowami: „W imieniu oskarżonego zwracam się do Pani jako synowej stojącej w miejscu dla świadka zeznającego z prośbą by odmówiła Pani składania zeznań”, czym naruszył obowiązek wykonywania czynności zawodowych w sposób uczciwy i zgodny z dobrymi obyczajami jak również naruszył nakaz zachowania w swoich wypowiedziach umiaru i taktu a także przekroczył przedmiotową wypowiedzią granice zakreślone rzeczową potrzebą tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6 i art. 38 ust. 1 i 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. (vide: wniosek o ukaranie k. […]-[…]).
 
Pismem z dnia […] r. Obwiniony na podstawie art. 339§ 3 pkt 1 k.p.k. wniósł o skierowanie sprawy na posiedzenie w celu umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. albo w celu umorzenia postępowania z powodu oczywistego braku faktycznych postaw oskarżenia. (vide: pismo k. […]).
 
Sąd rozpoznał sprawę na rozprawie w dniu […] r. pod nieobecność Obwinionego uznając, że obecność Obwinionego nie jest niezbędna, gdyż stan faktyczny sprawy mógł być ustalony w oparciu o przedstawione przez Rzecznika dokumenty. Kierując się przesłankami z art. 68 (3) ustawy o radcach prawnych Sąd uznał, że wysłanie przez Obwinionego e-maila na dzień przed rozprawą informującego o „nie zaszczyceniu swoją obecnością z powołaniem na informacje że Obwiniony musi się stawić w „jednym z sądów na P. w W.” nie stanowią „należytego usprawiedliwienia” o którym mowa w przepisie. Nadto, dalsze wywody podane w tonie nieadekwatnym do prowadzonego postępowania w tym ton pism kierowanych wcześniej w toku postępowania do Rzecznika Dyscyplinarnego nie dają rękojmi że radca prawny na poważnie traktuje toczące się postępowanie, zaś wysyłanie powiadomień o nieobecności na dzień przed rozprawą lub w jej dniu z informacją że Obwiniony nie wyraża zgody na prowadzenie sprawy pod jego nieobecność okazuje się przyjętym sposobem obrony zmierzającym do przedłużania toczącego się postępowania.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. ustalił następujący stan faktyczny:
 
B. wpisany jest na listę radców prawnych pod nr […]
 
Na rozprawie w dniu […] r. radca prawny B. reprezentował oskarżonego W.(1) w sprawie karnej toczącej się przed Sądem Rejonowym dla W. W. pod sygn. akt […]. Na rozprawie w dniu […] r. w protokole rozprawy znalazł się następujący zapis:
 
„(…) Podczas składania zeznań przez świadka obrońca oskarżonego wielokrotnie wstaje z miejsca i przerywa czynność przesłuchania, przerywa także sądowi, który prosi go o nie czynienie tego i nie przerywanie czynności i porządku (…)”
 
Następnie, po stawieniu się świadka odnotowano, iż obrońca oskarżonego (radca prawny B.) wstał i osobiście zwrócił się do świadka oświadczając, że cyt. „w imieniu oskarżonego zwracam się do pani jako synowej stojącej w miejscu dla świadka zeznającego z prośbą by odmówiła pani składania zeznań.”
 
W dalszej części protokołu rozprawy odnotowano nagminne przerywanie przez pełnomocnika porządku czynności, przerywanie zeznań świadka i wypowiedzi Sądu.
 
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie protokołu rozprawy z dnia […] r. znajdującego się na kartach […]-[…].
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych zważył co następuje:
 
Sąd podziela pogląd Rzecznika wyrażony we wniosku o ukaranie, że zachowanie Obwinionego na rozprawie sprzeniewierzyło się zasadzie zachowania umiaru i taktu jaką winien prezentować każdy radca prawny.
 
Podkreślić należy że o zachowaniu radcy prawnego na rozprawie powiadomił organa OIRP Sąd prowadzący sprawę karną w której pełnomocnik – Obwiniony świadczył pomoc prawną na rzecz Oskarżonego. Rozprawa miała dosyć emocjonalny przebieg i jak wynika z protokołu rozprawy, na jej przebieg miał niemały wpływ udział Obwinionego, który swoimi wystąpieniami uniemożliwiał prowadzenie czynności sądowych.
 
Godzi w wizerunek radcy prawnego zachowanie polegające na próbie wywierania presji na świadku aby odmówił składania zeznań w sprawie. Podkreślić należy, że wystąpienie Obwinionego miało miejsce w czasie przeprowadzania czynności przez Sąd. To Sąd (Przewodniczący składu sądzącego) rozpoczyna przesłuchanie świadka od odebraniu od niego personaliów i danych o pokrewieństwie z oskarżonym a także poucza świadka o prawie odmowy składania zeznań. Zgodnie z obowiązującym prawem, obrońca ma prawo żądać odebrania przyrzeczenia od świadka przez Sąd a następnie, po przesłuchaniu świadka przez Sąd – ma prawo, po udzieleniu mu głosu przez Przewodniczącego  – zadawać świadkowi pytania. Przerywanie czynności sądowych poprzez formułowanie wypowiedzi w miejscu i czasie do tego nie uprawnionym wpływa na porządek prowadzonych czynności i dezorganizuje rozprawę. Sąd podziela pogląd Rzecznika, ze Obwiniony formułując taką wypowiedź naruszył nakaz zachowania w swoich wypowiedziach umiaru i taktu a także przekroczył przedmiotową wypowiedzią granice zakreślone rzeczową potrzebą tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych nie tylko w związku z art. 6 ale również w zw. art. 38 ust. 1 i 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
 
W ocenie Sądu wobec rodzaju naruszenia adekwatną karą dyscyplinarną jest kara upomnienia. Jest to kara o niskiej dolegliwości, jednak sprawiedliwa, biorąc pod uwagę postawę Obwinionego.
 
W sprawie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 70(6) ust. 1, 2 i 3 ustawy o radcach prawnych zgodnie z którym zryczałtowane koszty postępowania ponosi Obwiniony, jeżeli został skazany.
 
(WK)