Przewodniczący: radca prawny Robert Karpiński
Członkowie: radca prawny Katarzyna Szwed-Kawka
                              radca prawny Marzena Okła-Anuszewska
Protokolant:  Karolina Szymala

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawach w dniach […] oraz […] oraz […] w W. sprawy przeciwko radcy  prawnemu P., […], obwinionemu o to, że:       

Uzasadnienie

 

W dniu […] wpłynął do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W., wniosek o ukaranie r.pr. P. (dalej: „Obwiniony”) wpisanego na listę radców prawnych pod numerem […]. Rzecznik Dyscyplinarny tutejszej Izby zarzucił Obwinionemu, że:
1.         w piśmie z dnia […] skierowanym do Rzecznika Dyscyplinarnego OIRP
w W. w postępowaniu dyscyplinarnym prowadzonym pod sygn. akt. […] świadomie podał nieprawdziwą informację dotyczącą pana U. o treści: „proszę o adres korespondencyjny U. bo aktualnie jest ścigany przez komornika a niestety jest nieuchwytny", podczas gdy jak wynika z dokumentów dołączonych do akt sprawy pełnomocnik wierzyciela dysponował adresem Zawiadamiającego, tj. popełnienie czynu stypizowanego w art. 11 w zw. art. 38 ust. 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r.
w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych t.j. Dz. U. 2016 poz. 233;
2.         podczas przesłuchania w dniu […] w charakterze świadka w postępowaniu dyscyplinarnym prowadzonym pod sygn. akt. […] przez zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego OIRP w W., świadomie podał nieprawdziwą informację „Wierzyciel nie jest zaspokajany na tym etapie postępowania" oraz „Wiem, że spółka H. prowadzi postępowanie przeciwko panu U. od co najmniej […] lat" podczas, gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, że pismem z dnia […]. Komornik Sądowy Pan M. w sprawie pod sygn. akt. […] przekazał „Plan podziału sumy uzyskanej z egzekucji z emerytury dłużnika",
tj. popełnienie czynu stypizowanego w art. 11 ust. 2 w zw. z art. 12 ust. 1 w zw.
z art. 38 ust. 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych t.j. Dz. U. 2016 poz. 233;
3.         nie dołożył należytej staranności w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym pod sygn. akt. […], w którym występował jako pełnomocnik wierzyciela S., gdyż w piśmie z dnia […] zatytułowanym „wniosek egzekucyjny" wskazywał adres U. ul. K. […] m. […] […]-[…] W., który w przedmiotowym postępowaniu był dłużnikiem - jako adres wierzyciela p. S.,
tj. popełnienie czynu stypizowanego w art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych t.j. Dz. U. 2016 poz. 233;
4.         w piśmie z dnia […] skierowanym do Rzecznika Dyscyplinarnego OIRP w W. w postępowaniu dyscyplinarnym prowadzonym pod sygn. akt […] świadomie podał nieprawdziwą informację o treści: „Nieprawdą jest, abym w jakimkolwiek piśmie do Komornika Sądowego wskazał adres wierzyciela S. jako adres dłużnika U." podczas, gdy z wniosku egzekucyjnego z dnia […] podpisanego przez radcę prawnego wynika, że radca prawny wskazał w nim adres dłużnika jako adres wierzyciela, tj. popełnienie czynu stypizowanego w art. 11 ust. 2 w zw. z art. 38 ust. 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych t.j. Dz. U. 2016 poz. 233.
Obwiniony wniósł, w odpowiedzi na wniosek o ukaranie (k. […]), o oddalenie wniosku z uwagi na jego bezzasadność. Uzasadniając powyższy wniosek, Obwiniony wskazał, że wystąpił do Rzecznika Dyscyplinarnego o podanie adresu U. (dalej: „Pokrzywdzony”) w celu przeprowadzenia egzekucji należności swojego klienta, a nie dla uzyskania adresu korespondencyjnego. Według wiedzy, jaką Obwiniony posiadał na dzień […], egzekucja prowadzona z majątku Pokrzywdzonego była bezskuteczna w takim znaczeniu, że nie doprowadziła do zaspokojenia wierzyciela w znacznej części. Na kwotę ok.[…] zł długu udało się wyegzekwować jednorazowo kwotę w wysokości […] zł. Dlatego, nie można mówić o zaspokajaniu wierzyciela. W związku z powyższym twierdzenie Obwinionego o nieuchwytności Pokrzywdzonego, w znaczeniu nieuchwytności jego majątku, było prawdziwe. Ponadto, Obwiniony podniósł, że w toku czynności prowadzonych przez Rzecznika Dyscyplinarnego zeznawał z pamięci, a następnie jest rozliczany w oparciu o treść dokumentów. Jednocześnie, Obwiniony przyznał, że pomylił się wskazując we wniosku egzekucyjnym z dnia […] adres wierzyciela jako adres dłużnika. Zeznając na powyższą okoliczność w dniu […], Obwiniony nie uświadamiał sobie tego faktu, zeznawał z pamięci. Ponadto, Obwiniony podniósł, że błąd w adresie nie może stanowić kilku przewinień jednocześnie.
 
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
Postanowieniem z dnia […], Komorniki Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla W.Z. umorzył postępowanie egzekucyjne z wniosku H. W  W. przeciwko Pokrzywdzonemu z powodu stwierdzenia bezskuteczności egzekucji (k. […]).
We wniosku egzekucyjnym z dnia […], sporządzonym przez Obwinionego, wskazany został jako jeden z adresów dłużnika – Pokrzywdzonego, adres tożsamy z adresem wierzyciela – S. (k. […] oraz […] –[…]).
W dniu […] został sporządzony protokół z czynności przez M., Komornika Sądowego (k. […], […]). Z treści protokołu wynika m.in., że we wskazanej wyżej dacie, Pokrzywdzony stawił się u Komornika składając do akt informację oraz oświadczenia w związku z postępowaniem z wniosku wierzyciela – S., zastępowanego przez Obwinionego.
Pismem z dnia […], Pokrzywdzony wystąpił do Obwinionego o sprostowanie omyłki w adresie wierzyciela, w pierwszym piśmie w postępowaniu egzekucyjnym (k. […], […]).
W piśmie z dnia […], Komornik Sądowy poinformował Pokrzywdzonego, wskazując jako adres korespondencyjny adres tożsamy z adresem wierzyciela S.,  że adres wierzyciela został wskazany przez pełnomocnika wierzyciela we wniosku egzekucyjnym (k. […], […]).
Pismem z dnia […], Komornik Sądowy przekazał Obwinionemu, jako pełnomocnikowi S., plan podziału sumy uzyskanej z egzekucji emerytury Pokrzywdzonego (k. […] – […]).
W piśmie z dnia […] skierowanym do Rzecznika Dyscyplinarnego tutejszej Izby, Obwiniony sformułował następującą wypowiedź: „Korzystając z okazji uprzejmie proszę o adres korespondencyjny U. bo aktualnie jest ścigany przez komornika a niestety nieuchwytny.” (k.[…]).
W dniu […]., Obwiniony zeznał przed Rzecznikiem Dyscyplinarnym, w sprawie prowadzonej za sygn. akt: […], że: „Pan U. jest dłużnikiem S. i trwa postępowanie egzekucyjne. Wierzyciel nie jest zaspokajany na tym etapie postępowania.” oraz: „Wiem, że spółka H. prowadzi postępowanie przeciwko Panu U. od co najmniej […] lat.” (k. […] – […]).
W piśmie z dnia […] skierowanym do Rzecznika Dyscyplinarnego, Obwiniony stwierdził m.in., że „Nieprawdą jest, abym w jakimkolwiek piśmie do Komornika Sądowego wskazał adres wierzyciela S. jako adres dłużnika Pana U.” (k.[…]– […]).
W dniu […] zostało zawarte porozumienie między Obwinionym i Pokrzywdzonym, w którym to porozumieniu Obwiniony przeprosił Obwinionego za stwierdzenie, ż toczą się przeciwko niemu postępowania z powództwa bądź wniosku H. od co najmniej […] lat. Pokrzywdzony przebaczył Obwinionemu zrzekając się wszelkich roszczeń wobec niego oraz zobowiązując się cofnąć wniosek o wszczęcie postepowania dyscyplinarnego ( […], […]).
Pismem z dnia […], Pokrzywdzony cofnął skargę złożoną w sprawie i wniósł o jej umorzenie (k. […]).
Obwiniony, w piśmie z dnia […] wniósł o umorzenie postępowania wskazując na pojednanie z Pokrzywdzonym oraz zrzeczenie się wszelkich roszczeń przez Pokrzywdzonego w związku z czynami objętymi treścią wniosku o ukaranie (k. […]).
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w sprawie na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy na kartach wymienionych szczegółowo powyżej. Sąd dał wiarę wszystkim tym dokumentom, ponieważ nie znalazł podstaw by kwestionować ich wiarygodność. Strony  nie kwestionowały wiarygodności dokumentów.
Pozostałe dowody z dokumentu dopuszczone w sprawie potwierdzają powyższe okoliczności bądź pozbawione są znaczenia dla sprawy.
Sąd zważył również na zeznania złożone przez Pokrzywdzonego na etapie dochodzenia i w toku rozprawy głównej przed tutejszym Sądem. W ocenie Sądu, zeznania Pokrzywdzonego były spontaniczne, logiczne, spójne z materiałem dowodowym w postaci dokumentów.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom Obwinionego jedynie w zakresie, w jakim wyjaśnienia te były zgodne przede wszystkim ze zgromadzonymi w sprawie dokumentami, a także z zeznaniami Pokrzywdzonego. Konsekwentnie, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom Obwinionego w zakresie dotyczącym postępowań, jakie miały toczyć się między Pokrzywdzonym oraz spółką H. – uzyskane przez Sąd informacje od Sądów powszechnych oraz Komornika Sądowego nie potwierdziły wersji zdarzeń prezentowanej przez Obwinionego w tym zakresie. Obszerna część wyjaśnień Obwinionego dotyczyła interpretacji jego wypowiedzi, które zostały ujęte w opisach czynów objętych wnioskiem o ukaranie. Powyższe stanowiło przedmiot oceny Sądu.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Na gruncie zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że w ustalonym stanie faktycznym Obwiniony dopuścił się czynów sprzecznych z zasadami wykonywania zawodu radcy prawnego.
I.
Niewątpliwym w sprawie jest fakt, że Obwiniony, w piśmie z dnia […] skierowanym do Rzecznika Dyscyplinarnego tutejszej Izby, posłużył się następującym sformułowaniem: „ … proszę o adres korespondencyjny U. bo aktualnie jest ścigany przez komornika a niestety jest nieuchwytny”.
W ocenie Sądu, literalnie odczytywana treść powyższej wypowiedzi przekonuje o tym, że odnosiła się ona bezpośrednio do osoby Pokrzywdzonego, a nie jego majątku. Obwiniony posłużył się sformułowaniami wskazującymi jednoznacznie, że wypowiada się ad personam w stosunku do Pokrzywdzonego. Adresat wypowiedzi Obwinionego, odczytujący przekaz w sposób racjonalny, powinien dojść do przekonania, że Obwiniony usiłuje ustalić miejsce pobytu Pokrzywdzonego, który ukrywa się przed komornikiem.
Wypowiedź Obwinionego była nieprawdziwa, ponieważ zgromadzony materiał dowodowy wskazuje w sposób całkowicie przekonujący, że Pokrzywdzony nie unikał kontaktu z komornikiem, nie utrudniał w ten sposób postępowania egzekucyjnego. Przeciwnie, Pokrzywdzony współpracował z Komornikiem, stawił się w jego kancelarii (k. […], […]), prowadził korespondencję z Komornikiem (w szczególności: k. […], […]).
Konsekwentnie, Sąd nie dał wiary  tłumaczeniom Obwinionego, w których wskazywał na konieczność poszukiwania majątku dłużnika – Pokrzywdzonego celem zaspokojenia roszczeń klienta, jako uzasadnienie swojej wypowiedzi. Skoro Obwiniony poszukiwał takiego majątku, co było usprawiedliwione w świetle celu postępowania egzekucyjnego, prowadzonego przeciwko Pokrzywdzonemu, powinien był ewentualnie wystąpić do Rzecznika Dyscyplinarnego o udostępnienie informacji dotyczącej miejsca położenia majątku, a nie adresu Pokrzywdzonego. Tymczasem, jak wyżej wskazano, zapytanie Obwinionego zostało sformułowane w sposób dotyczący ściśle osoby Pokrzywdzonego.
Ponadto, jedynie dla pełnego obrazu sprawy wskazać należało, że kierowanie do Rzecznika pytania o miejsce, w którym znajduje się majątek Pokrzywdzonego, byłoby nieracjonalne. Zadania Rzecznika Dyscyplinarnego nie są w jakiejkolwiek mierze związane z ustalaniem bądź gromadzeniem informacji dotyczących majątku stron postępowania dyscyplinarnego albo osób kierujących skargi wobec sposobu wykonywania zawodu przez radców prawnych. Natomiast, w związku z prowadzonymi czynnościami i postępowaniami, Rzecznik niejednokrotnie wchodzi w posiadanie informacji o miejscu zamieszkania bądź adresie korespondencyjnym pokrzywdzonych, skarżących, czy też świadków. Taką logiką mógł kierować się Obwiniony kierując do Rzecznika przedmiotowe wystąpienie.
Wypowiedź Obwinionego stanowiła o popełnieniu czynu sprzecznego z zasadami wyrażonymi w art. 11 i art. 38 ust. 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Formułowanie bowiem przekazu nieprawdziwego godzi w godność zwodu poprzez zdyskredytowanie Obwinionego oraz podważenie zaufania wobec jego osoby.
Istotny przy kwalifikacji czynu Obwinionego był również fakt, że wystąpienie Obwinionego do Rzecznika Dyscyplinarnego miało charakter pisemny. Taka forma komunikacji, w  przeciwieństwie do bezpośredniej rozmowy, zapewniała Obwinionemu wystarczającą możliwość przemyślenia treści swojej wypowiedzi oraz ujęcia jej w postaci stosownego sformułowania. Z tego względu należało wymagać od radcy prawnego, że dokładając należytej staranności sformułuje swoje zapytanie w sposób precyzyjny i jednoznaczny.
Powyższe przesądziło o konieczności uznania, że Obwiniony dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego, objętego pkt. 1 wniosku o ukaranie.
 
II.
Na gruncie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uzasadnionym okazał się również zarzut podania nieprawdziwych informacji przez Obwinionego podczas przesłuchania w dniu […] w charakterze świadka w postępowaniu dyscyplinarnym. Nieprawdziwość informacji dotyczy następujących zeznań Obwinionego: „Wierzyciel nie jest zaspokajany na tym etapie postępowania" oraz „Wiem, że spółka H. prowadzi postępowanie przeciwko panu U. od co najmniej […] lat".
Z materiału dowodowego sprawy wynika, że pismem z dnia […], Komornik Sądowy Pan M. w sprawie pod sygn. akt. […] przekazał Obwinionemu „Plan podziału sumy uzyskanej z egzekucji z emerytury dłużnika" (k. […] – […]). Plan podziału przewidywał zaspokojenie częściowe roszczenia wierzyciela – klienta Obwinionego. Sam Obwiniony przyznał, że egzekwowane roszczenie zostało w części zaspokojone. W świetle powyższego, twierdzenie Obwinionego o tym, że wierzyciel nie był zaspokajany, było nieuprawnione.
Fakt, że zaspokojenie wierzyciela według planu podziału nastąpiło w małej części nie wypłynęła na powyższą ocenę Sądu, ponieważ Obwiniony nie dysponował w dniu […] informacją wskazującą na to, że nie nastąpi dalsze zaspokajanie wierzyciela na zasadzie wynikającej z planu podziału, tj. ze świadczenia emerytalnego Pokrzywdzonego. 
Nie znalazła potwierdzenia również wypowiedź Obwinionego o tym, że spółka H. prowadziła postępowanie przeciwko Pokrzywdzonemu od co najmniej[…] lat, w dniu, w którym Obwiniony złożył zeznania. Żadna z informacji uzyskanych przez Sąd od Sądów rozpoznających sprawy między Pokrzywdzonym a spółką H. oraz od Komornika, nie potwierdziły prawdziwości informacji przekazanej Rzecznikowi Dyscyplinarnemu przez Obwinionego. W świetle powyższego, przyznanie Obwinionego do popełnienia przewinienia dyscyplinarnego w omawianym zakresie zarzutu nie budziła wątpliwości.
W odpowiedzi na wniosek o ukaranie, Obwiniony bronił się podnosząc, że zeznając przed Rzecznikiem Dyscyplinarnym opierał się na swojej pamięci, a nie dokumentach. Taki sposób obrony nie mógł okazać się skuteczny. Jeżeli Obwiniony nie był pewny prawdziwości informacji przekazywanych w toku przesłuchania, powinien był wskazać na ten fakt Rzecznikowi, a następnie dopilnować, żeby stosowny zapis znalazł się w treści protokołu
z przesłuchania – jak w zeznaniach na k. […]. Obwiniony takiego działania nie podjął
w odniesieniu do kwestii objętych przedmiotem zarzutu (k. […]).
Czyny Obwinionego opisane w niniejszym punkcie godziły w art. 11 ust. 2 w zw. z art. 12 ust. 1 w zw. z art. 38 ust. 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego z następujących przyczyn.
Obwiniony, w związku z wykonywaniem swoich obowiązków wobec organów samorządu radców prawny, przedstawił informacje nieprawdziwe, mimo pouczenia o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań. Fakt świadczenia pomocy prawnej przez Obwinionego na rzecz wierzyciela Pokrzywdzonego świadczy o tym, że Obwiniony powinien mieć pełną świadomość stanu faktycznego z perspektywy swojego klienta. Przedstawienie informacji nieprawdziwych w takich warunkach dyskredytuje radcę prawnego oraz podważa zaufanie do reprezentowanego przez niego zawodu
Powyższe przesądziło o konieczności uznania, że Obwiniony dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego, objętego pkt. 2 wniosku o ukaranie.
III.
Kolejnym zarzutem, który znalazł potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, jest zarzut obejmujący świadome podanie przez Obwinionego nieprawdziwej informacji,
tj. informacji o treści: „Nieprawdą jest, abym w jakimkolwiek piśmie do Komornika Sądowego wskazał adres wierzyciela S. jako adres dłużnika Pana U." w piśmie z dnia […]  skierowanym do Rzecznika Dyscyplinarnego.
Z treści pisma Obwinionego z dnia […] (k. […]-[…]), którego adresatem był Rzecznik Dyscyplinarny tutejszej Izby, wynika bezsprzecznie, że Obwiniony posłużył się cytowaną wyżej wypowiedzią. Wypowiedź ta była nieprawdziwa. Świadczy o tym treść wniosku egzekucyjnego z dnia […], sporządzonego przez Obwinionego, w którym wskazany został jako jeden z adresów dłużnika – Pokrzywdzonego, adres tożsamy z adresem wierzyciela – S. (k. […] oraz […] – […]).
Tym samym, Obwiniony dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego, ponieważ jego czyn godził w art. 11 ust. 2 w zw. z art. 38 ust. 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Obwiniony posłużył się  bowiem informacją nieprawdziwą co do treści pisma, którego był autorem. Nawet gdyby Obwiniony nie był autorem pisma, widnieje na nim jego podpis, co w pełni uprawnia do przyjęcia, że Obwiniony doskonale znał treść pisma.
W przypadku przedmiotowego przewinienia okolicznością obciążającą był również fakt, że nieprawdziwa informacja została zawarta w wypowiedzi pisemnej Obwinionego. Jak już wyżej wskazano, Sąd stanął na stanowisku, że od radcy prawnego należy wymagać wyższej staranności przy formułowaniu pism niż w przypadku wypowiedzi ustnych. Oczywiście, posługiwanie się nieprawdziwą informacją przez radcę prawnego zawsze stoi w sprzeczności z zasadami etyki. O tyle jednak w przypadku nieprawdziwych wypowiedzi sformułowanych na piśmie, a zwłaszcza w sposób jednoznaczny, kategoryczny, nie sposób doszukać się okoliczności ekskuplacyjnych. Wracając na grunt sprawy, Sąd uznał, że Obwiniony miał nieskrępowaną możliwość zweryfikowania treści swojego pisma przed wysłaniem do Rzecznika Dyscyplinarnego. Porównanie treści pisma z treścią wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego powinno doprowadzić Obwinionego do konieczności skorygowania swojej wypowiedzi w zakresie objętym omawianym zarzutem. Obwiniony takiej korekty nie dokonał. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie, czy przedmiotowe przewinienie zostało popełnione z winy umyślnej, czy też nieumyślnej. Wobec powyższego, Sąd przyjął nieumyślność w działaniu Obwinionego.
IV.
Natomiast, Sąd uznał, że Obwiniony nie dopuścił się deliktu przez to, że w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym pod sygn. akt. […], w którym występował jako pełnomocnik wierzyciela S., w piśmie z dnia […] zatytułowanym „wniosek egzekucyjny" wskazał adres Pokrzywdzonego, który w przedmiotowym postępowaniu był dłużnikiem - jako adres wierzyciela – S. Powyższy czyn Obwinionego świadczy niewątpliwie o niedochowaniu należytej staranności przy sporządzaniu pisma. Tym niemniej, okoliczności jego popełnienia (podanie w jednym piśmie kilku adresów; brak interesu Obwinionego, jak i jego klienta we wskazaniu błędnego adresu wierzyciela) oraz brak szkody świadczyły za przyjęciem, że był to czyn mniejszej wagi, którego popełnienie nie rodzi odpowiedzialności dyscyplinarnej Obwinionego.
Podwyższona staranność, jakiej należy oczekiwać od radców prawnych wykonujących zawód, nie wyłącza możliwości popełnienia drobnych błędów, które nie pociągają za sobą dalej idących skutków prawnych, w tym procesowych. W powyższych granicach, nie można czynić zarzutu dyscyplinarnego radcy z tego powodu, że popełni błąd literowy, językowy,
a nawet obliczeniowy. U podstaw takiego stanowiska leży założenie, iż błąd taki nie pozbawia ani nie utrudnia osiągnięcia celu pomocy prawnej, świadczonej przez radcę
w postaci realizacji interesu klienta.
W ocenie Sądu, niewątpliwy błąd Obwinionego w określeniu adresu wierzyciela
w postępowaniu egzekucyjnym można zakwalifikować do kategorii pomyłek oczywistych.
V.
Sąd, bacząc na zasady wymiaru kary, wymierzył Obwinionemu karę upomnienia za każde
z popełnionych przewinień. Kara upomnienia jest karą najmniej dotkliwą spośród katalogu kar przewidzianych ustawą o radcach prawnych. Za przyjęciem najniższego wymiaru kary przemawiał przede wszystkim fakt przeproszenia i pojednania się Obwinionego z Pokrzywdzonym, co spowodowało wycofanie skargi przez Pokrzywdzonego. Ponadto, Sąd zważył także na brak szkody materialnej oraz na częściowe przyznanie się Obwinionego do popełnienia czynu w zakresie objętym pkt. 2 wniosku o ukaranie.
Jednocześnie, Sąd dostrzegł, że przewinienia Obwinionego godziły w inne dobro  podlegające ochronie, tj. w godność i wizerunek zawodu radcy prawnego. Zakwestionowane, nieprawdziwe wypowiedzi Obwinionego mogły w sposób zasadny podważyć zaufanie do zawodu po stronie Pokrzywdzonego, jak i innej osoby, która poznała stan sprawy. Prawo powszechnie obowiązujące penalizuje składanie fałszywych zeznań. W odniesieniu do radców prawnych, obowiązujące zasady etyki idą dalej, zabraniając radcom świadomego podawania nieprawdziwych informacji w jakichkolwiek okolicznościach. W tym kontekście, doniosłe jest również naruszenie przez Obwinionego zasad wykonywania zawodu przy współpracy radcy prawnego z organami samorządu radcowskiego. Kierowanie do tychże organów, wypowiedzi nieprawdziwych, mogących wprowadzić w błąd godzi w zasadę lojalności, podważa zaufanie do radcy prawnego ze strony samorządu. Z tych względów, Sąd nie mógł odstąpić od wymierzenia kary Obwinionemu za każde z popełnionych przewinień. Gdyby nie postawa Obwinionego polegająca przede wszystkim na przeproszeniu Pokrzywdzonego, wymiar kary byłby z pewnością wyższy.
Z tych wszystkich względów, bacząc w sposób szczególny na dyrektywę wychowawczą i prewencyjną wymiaru kary, Sąd wymierzył Obwinionemu karę upomnienia za każde z popełnionych przewinień.
Kara łączna została orzeczona na podstawie art. 651 ustawy o radcach prawnych.
Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 706 ustawy o radcach prawnych oraz § 1 ust. 1 pkt 1) uchwały nr 86/IX/2015 Krajowej Rady Radców prawnych z dnia 20 marca 2015 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego, biorąc pod uwagę obszerny zakres czynności podjętych w postępowaniu,   wywołany również przez samego Obwinionego. Sąd, na wniosek Obwinionego, przeprowadził postępowanie dowodowe pozyskując informację od Sądów oraz Komornika sądowego, co wymagało znacznego nakładu pracy, poniesienia kosztów. Postępowanie dowodowe w powyższym zakresie nie potwierdziło okoliczności objętych tezą dowodową, a ostatecznie okazało się zbędne na skutek przyznania przez Obwinionego.
(AD)