Orzeczenie z dnia 30 lipca 2021 r. Sygn. akt: D 32 /21
Orzeczenie jest prawomocne.
 

PRZEWODNICZĄCY: r. pr. Tomasz Nawrot
CZŁONKOWIE: r. pr. Anita Żołyniak - Piętka
r. pr. Artur Załuski
PROTOKOLANT:       Ewelina Raczko

           
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu G., ([…]), obwinionemu o to, że:

 

 

 

 
W dniu […] roku do Rzecznika Dyscyplinarnego OIRP w W. wpłynęła skarga pana S. (dalej także jako „Pokrzywdzony”) na postępowanie radcy prawnego G. (dalej także jako „Obwiniony”). Pokrzywdzony w skardze zawiadomił o możliwości popełnienia przewinień dyscyplinarnych przez Obwinionego polegających na:
1. naruszeniu prawa (…) poprzez bezumowne korzystanie z nieruchomości należącej do Pokrzywdzonego tj. powierzchni garażowej w J. przy ul. […], polegające na przechowywaniu bez żadnego zabezpieczenia i zachowania nawet elementarnych zasad tajemnicy zawodowej w ww. garażu – wbrew woli Pokrzywdzonego – akt spraw klientów Obwinionego i niewykonanie wezwania Pokrzywdzonego (…) do zaniechania ww. naruszenia;
2. naruszeniu zasad etyki (…) poprzez przechowywanie akt spraw klientów Obwinionego w nieruchomości należącej do Pokrzywdzonego bez żadnego zabezpieczenia przed niepowołanym ujawnieniem informacji objętych tajemnicą zawodową;
3. naruszeniu obowiązków zawodowych (…) poprzez brak zapewnienia należytych warunków przechowywania dokumentów związanych z prowadzonymi przez Obwinionego sprawami, polegający na braku ich zabezpieczenia przed dostępem osób niepowołanych.
 
Po przeprowadzeniu postępowania, w którym Obwiniony złożył pisemne i ustne wyjaśnienia oraz dowody w postaci korespondencji z Pokrzywdzonym, zaś Pokrzywdzony zeznania jako świadek, Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego (dalej także jako „ZRD”) skierował do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego (dalej także jako „OSD”) wniosek o ukaranie radcy prawnego G.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił następujący stan faktyczny:
 
Pokrzywdzony był klientem Obwinionego i łączyły ich przyjacielskie relacje. Podczas wizyty u Obwinionego, Pokrzywdzony zaproponował, aby Obwiniony przechowywał u Pokrzywdzonego w garażu, na posesji należącej do Pokrzywdzonego, w J. przy ul. […], dokumenty stanowiące archiwum spraw prowadzonych przez Obwinionego. Strony zawarły ustną umowę użyczenia, bez konieczności zapłaty jakiegokolwiek wynagrodzenia za przechowywanie.
 
Obwiniony złożył dokumenty u Pokrzywdzonego w garażu. Dokumenty są spakowane w kartonowe pudła znacznych rozmiarów, zaklejone taśmą i są przechowywane w zamykanym pomieszczeniu, monitorowanym kamerami, do którego dostęp ma tylko Pokrzywdzony, który jako jedyny posiada klucz do tego pomieszczenia. Jakiekolwiek osoby trzecie mają dostęp do przedmiotowego pomieszczenia wyłącznie w obecności Pokrzywdzonego.
 
[…] roku, po tym jak Obwiniony wypowiedział Pokrzywdzonemu pełnomocnictwa, pełnomocnik pana S. zwrócił się do Obwinionego z prośbą o odebranie dokumentów. Obwiniony, w […] oraz […] roku, próbował, za pośrednictwem poczty elektronicznej, umówić z Pokrzywdzonym termin odbioru dokumentów. Pokrzywdzony zażądał od r. pr. G. zapłaty za najem powierzchni magazynowej w okresie od […] do […] roku i wystawił Obwinionemu fakturę z tego tytułu oraz uzależnił wydanie dokumentów od zapłaty przez Obwinionego. Radca prawny G. odmówił zapłaty, jednak zadeklarował gotowość odbioru dokumentów. Powyższy stan nie zmienił się do dnia rozprawy przed Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym w dniu […] roku.
 
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie, złożonych w trakcie postępowania przed ZRD, wyjaśnień Obwinionego i korespondencji z Pokrzywdzonym, a także wyjaśnień Obwinionego i zeznań Pokrzywdzonego, złożonych podczas rozprawy przed OSD, które dla ustalenia stanu faktycznego, okazały się decydujące. Są one w kwestiach zasadniczych dla rozstrzygnięcia sprawy spójne i logiczne.
 
Sąd nie dał wiary zeznaniom Pokrzywdzonego złożonym podczas dochodzenia prowadzonego przez ZRD, w zakresie dostępu osób trzecich do przechowywanych dokumentów, ponieważ stoją one w sprzeczności z zeznaniami złożonymi przez Pokrzywdzonego podczas rozprawy przed OSD. Po tym jak Pokrzywdzonemu (świadkowi) odczytano treść zeznań złożonych podczas dochodzenia (gdzie świadek twierdził, że „do garażu mają dostęp osoby trzecie”), świadek powiedział: „Wyjaśniam, że do tego garażu nie mają dostępu osoby trzecie. Jeśli ktoś chciałby wejść to musi wejść ze mną, bo ja wiem co to są za akta.”
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
 
Radcy prawnemu G. przedstawiono dwa zarzuty. Pierwszy dotyczył naruszenia art. 6 i art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (dalej także jako „KERP”) poprzez nie odebranie, pomimo wezwania go przez pana S., dokumentów związanych z prowadzeniem spraw, z nieruchomości należącej do Pokrzywdzonego. Drugi dotyczył naruszenia art. 10 Regulaminu wykonywania zawodu radcy prawnego (dalej także „Regulamin”) poprzez nie zapewnienie należytych warunków przechowywania dokumentów związanych z prowadzeniem spraw, w wyniku przechowywania ich w garażu należącym do Pokrzywdzonego, do którego dostęp mają osoby trzecie.
 
Artykuł 6 KERP stanowi „Radca prawny mając na uwadze treść roty ślubowania, określonej w ustawie o radcach prawnych, obowiązany jest wykonywać czynności zawodowe rzetelnie i uczciwie, zgodnie z prawem, zasadami etyki zawodowej oraz dobrymi obyczajami”. Z kolei przepis art. 12 ust. 1 KERP nakazuje: „Radca prawny zobowiązany jest wykonywać czynności zawodowe sumiennie oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania”.
 
Przepis § 10 ust. 1 Regulaminu wskazuje, że „Radca prawny powinien zapewnić należyte warunki przechowywania dokumentów związanych z prowadzeniem sprawy, zabezpieczając je przed zniszczeniem, zaginięciem i przed dostępem osób niepowołanych”.
 
W ocenie OSD zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że Obwiniony nie popełnił żadnego z zarzucanych mu deliktów dyscyplinarnych.
 
Z zeznań Pokrzywdzonego, jak i wyjaśnień Obwinionego wynika tożsamy stan faktyczny, który OSD uznał za udowodniony, zgodnie z którym to pan S. uniemożliwia r. pr. G. odbiór dokumentów, uzależniając wydanie od zapłaty, spornego między stronami wynagrodzenia, które w dodatku nie zostało wciąż w żaden sposób ustalone. Nie sposób zatem przypisać Obwinionemu winy w zakresie naruszenia art. 6 i art. 12 ust. 1 KERP.
 
Podobnie w przypadku drugiego z zarzutów. Tutaj również, ze zbieżnych zeznań Pokrzywdzonego, jak i wyjaśnień Obwinionego, wynika że dokumenty stanowiące archiwum spraw r. pr. G. są przechowywane przez S. w sposób należyty, w szczególności są one zabezpieczone przed dostępem osób niepowołanych, a zatem w zgodzie z normą określoną przepisem § 10 ust. 1 Regulaminu. W konsekwencji należało uniewinnić Obwinionego także i od drugiego z zarzutów.
 
Należy przy tym zaznaczyć, że dopiero na etapie postępowania przed Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym ujawniły się okoliczności, które czynią postawione Obwinionemu zarzuty nieuzasadnionymi. Zeznania Pokrzywdzonego złożone w postępowaniu przed Zastępcą Rzecznika Dyscyplinarnego mogły uzasadniać postawienie radcy prawnemu G. zarzutów, jak we wniosku o ukaranie.
 
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach prawnych.
 
Mając powyższe na uwadze, należało orzec jak w sentencji.
 
E.R.