Orzeczenie z dnia 2 grudnia 2016 r. Sygn. akt: D 63/2016
Orzeczenie prawomocne
 

Przewodniczący: radca prawny Michał Rajski
Członkowie: radca prawny Gerard Madejski
radca prawny Katarzyna Kosicka-Polak
Protokolant: Magdalena Wojtasiewicz
Anna Gabrysiak

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie [...] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu S. (1), [...], obwinionej o:
naruszenie obowiązków zawodowych i podstawowych wartości i zasad wykonywania zawodu radcy prawnego określonych w art. 6 ust. 1 i art. 28 ust. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, ogłoszonego uchwałą nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r., który ma zastosowanie w postępowaniu niniejszym na podstawie par. 2 uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego krajowego Zjazdu Radców Prawnych z
22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, ponieważ dotyczy ono zdarzeń, które miały miejsce przed 1 lipca 2015 r., w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 507 z późn. zm.) poprzez nieuzyskanie zgody klienta, w miarę możliwości pisemnej, na zaniechanie wniesienia środka zmierzającego do wzruszenia orzeczenia Sądu Rejonowego dla W. z dnia [...] r. w sprawie o sygn. akt [...], niedochowanie należytej staranności w zakresie zapoznania się z treścią tego orzeczenia I instancji i wskazania klientowi rekomendacji co do wniesienia takiego środka.
 

 

 
Dnia [...] r. do Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. wpłynęła skarga S. (2)  (zwanej dalej także „Pokrzywdzoną”) na działania radcy prawnego S. (1) (zwanej dalej także „Obwinioną”).
W skardze Pokrzywdzona wskazała, że zleciła Obwinionej reprezentowanie jej w sprawie przed Sądem Rejonowym o zapłatę. W ocenie Pokrzywdzonej Obwiniona „popełniła błąd zawodowy”, ponieważ nie zgłosiła wniosku o zwrot nadpłaconej tytułem wpisu sądowego kwoty [...] zł, a ponadto nie złożyła środka zaskarżenia w postaci zażalenia lub apelacji lub wniosku o uzupełnienie wydanego wyroku sądowego w zakresie orzeczenia o zwrocie nadpłaconego wpisu sądowego, co w konsekwencji doprowadzić miało do nie otrzymania zwrotu ww kwoty od sądu i powstania szkody w majątku Pokrzywdzonej. Pokrzywdzona żądała ukarania Obwinionej oraz ustalenia o zapłacie odszkodowania na jej rzecz odszkodowania w kwocie [...] zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia [...] roku.
Dnia [...] r. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. wniósł do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (zwany dalej „Sąd”) wniosek o ukaranie Obwinionej, zarzucając jej naruszenie obowiązków zawodowych i podstawowych wartości i zasad wykonywania zawodu radcy prawnego określonych w art. 6 ust. 1 i art. 28 ust.6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, ogłoszonego uchwałą nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r., w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych poprzez nieuzyskanie zgody klienta, w miarę możliwości pisemnej, na zaniechanie wniesienia środka zmierzającego do wzruszenia wskazanego orzeczenia Sądu Rejonowego dla W. z dnia [...] r. w sprawie o sygn. akt. [...], niedochowanie należytej staranności w zakresie zapoznania się z treścią tego orzeczenia I instancji i wskazania klientowi rekomendacji co do wniesienia takiego środka. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego wniosła o ukaranie Obwinionej karą upomnienia.
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. na rozprawie w dniu [...] r. wydał wyrok uniewinniający Obwinioną od zarzucanego jej czynu.
Sąd uznał, że działania Obwinionej należy oceniać pod kątem okoliczności konkretnej sprawy, możliwości i przyjętych sposobów komunikacji z klientem, oraz samego wyniku prowadzonej sprawy. Jednocześnie w postępowaniu dyscyplinarnym stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego, które nakazują nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzygać na korzyść obwinionego. Uznał również, że w sprawie [...] prowadzonej przed Sądem Rejonowym dla W. doszło do wydania wyroku pozytywnego dla pokrzywdzonej, gdyż nie doszło do oddalenia powództwa. Obwiniona śledziła tok sprawy oraz była obecna na rozprawach sądowych. Ponadto OSD ustalił że Pokrzywdzona i Obwiniona ustaliły między sobą prowadzenie sprawy tylko w pierwszej instancji przed Sądem Rejonowym. Wobec tak ustalonego stanu faktycznego oraz wobec rozbieżności zeznań stron i braku dowodów wskazujących na naruszenie przez Obwinioną zasad wykonywania zawodu OSD wydał wyroku uniewinniający.
Od ww. orzeczenia odwołała się Pokrzywdzona wnosząc dnia [...] roku odwołanie zaskarżając orzeczenie w całości oraz zarzucając mu naruszenie przepisów ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 424 kodeksu postępowania karnego poprzez brak wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia, a także naruszenie przepisów Kodeksu Etyki Radcy Prawnego poprzez nieprawidłowe przyporządkowanie stanu faktycznego do norm wynikających z Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, w wyniku czego Obwiniona została uniewinniona, ponadto naruszenie art. 44 ust.1 KERP poprzez jego niewłaściwą interpretację oraz niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że Obwiniona informowała pokrzywdzoną o stanie sprawy, a także pouczyła o przysługujących jej środkach zaskarżenia, rozważyła wniesienie wniosku o sporządzenie i doręczenie jej wyroku z uzasadnieniem oraz naruszenie zasad podstawowych, chociażby wyrażonych w preambule KERP poprzez nieuzasadnione pominięcie istotnych faktów i dowodów na niegodne zawodu zaufania publicznego działanie obwinionej, tj. przeglądanie akt sprawy sądowej, po skutecznym wypowiedzeniu jej pełnomocnictwa przez pokrzywdzoną, bez wiedzy i zgody pokrzywdzonej.
Dnia [...] roku Obwiniona złożyła odpowiedź na odwołanie pokrzywdzonej w którym wniosła o utrzymanie w mocy zaskarżonego orzeczenia.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny w W. po przeprowadzeniu rozprawy w dniu [...] roku wydał orzeczenie którym uchylił orzeczenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. z dnia [...] r. (sygn. akt D [...]) i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał, że jakkolwiek zarzuty podniesione przez Pokrzywdzoną są nietrafione to w sprawie zachodzi potrzeba przeprowadzenia przewodu sądowego w części w jakiej nie przeprowadzono dowodu z treści pełnomocnictwa udzielonego obwinionej przez Pokrzywdzoną oraz w jakiej nie ustalono powodu, dla którego Obwiniona nie złożyła wniosku o uzasadnienie wyroku.
W ocenie Wyższego Sadu Dyscyplinarnego Obwiniona nie dochowała należytej staranności przy prowadzeniu sprawy na rzecz Pokrzywdzonej albowiem nawet jeśli jej pełnomocnictwo nie obejmował prowadzenia sprawy w drugiej instancji to winna doprowadzić sprawę do takiego momentu, w którym Pokrzywdzona mogła swobodnie zdecydować o dalszych losach swojego roszczenia, w tym o wniesieniu środka zaskarżenia. Zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Obwiniona była zobowiązana, w ramach udzielonego jej pełnomocnictwa, do podjęcia czynności procesowych międzyinstancyjnych, które wchodzą w zakres postępowania przed Sądem I instancji. Taką czynnością wg. Wyższego Sądu Dyscyplinarnego jest złożenie wniosku o uzasadnienie. Wątpliwości Wyższego Sądu Dyscyplinarnego wzbudziło także to, że Pokrzywdzona wraz z Obwinioną umawiały się w sprawie dalszego prowadzenia sprawy w II instancji 3 tygodnie po wydaniu wyroku w I instancji oraz kwestia twierdzeń obwinionej w zakresie dokonanej przez niej oceny zasadności roszczenia pokrzywdzonej.
Wg Wyższego Sądu Dyscyplinarnego podstawowym obowiązkiem radcy prawnego wobec klienta jest świadczenie pomocy prawnej z należytą starannością, w szczególności wynikającą z wiedzy prawniczej i zasad etyki zawodowej przy uwzględnieniu profesjonalnego charakteru działalności. Radca prawny winien kierować się przepisami prawa, ślubowaniem radcowskim, zasadami etyki zawodowej i uchwałami samorządu; zawsze winien stawiać sobie za cel ochronę prawną interesów klienta, uczciwie i rzetelnie wykonywać czynności zawodowe dbając o dobro klienta oraz zapewniając ochronę prawna jego interesów. Radca prawny winien pouczać klienta o skutkach jego działań i zaniechań związanych z prowadzeniem sprawy, w szczególności o skutkach niedochowania wymogów procesowych. Radca prawny w celu ochrony prawnej interesu klienta jest zobowiązany do rekomendowania najpewniejszego w danych okolicznościach postępowania minimalizującego ryzyko poniesienia przez klienta szkody, przy czym powinien pozwolić klientowi dokonać wyboru, choćby rozwiązanie przyjęte przez klienta uznał za złe lub ryzykowne. W przedmiotowym stanie faktycznym Obwiniona nie mogła dokonać samodzielnej oceny roszczenia Pokrzywdzonej i w tym zakresie wejść w rolę sąd, zważywszy w szczególności że nie zapoznała się z treścią uzasadnienia.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny wskazał że obowiązkiem radcy prawnego jest utrzymanie na bieżąco komunikacji z klientem a Obwiniona powinna była wziąć pod uwagę fakt że Pokrzywdzona jest osobą starszą i może nie rozumieć w wystarczającym stopniu swojej sytuacji procesowej przez co winna była szczególną uwagę poświęcić informowaniu Pokrzywdzonej. Ponadto Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie zgodził się ze stanowiskiem Obwinionej oraz Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego OIRP w W. w kwestii korzystności dla Pokrzywdzonej wyroku zapadłego w I instancji. W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przegranie przez Pokrzywdzoną sprawy w 80 % należy uznać za niekorzystne rozstrzygnięcie.
Na rozprawach dnia [...] roku oraz [...] roku Okręgowy Sąd Dyscyplinarny OIRP w W. przeprowadził dowody z wyjaśnień Obwinionej, zeznań Pokrzywdzonej, dokumentów złożonych w sprawie, oraz z akt sprawy o sygn. [...] prowadzonej przed sądem Rejonowym dla W..
 
Na podstawie dowodów zgromadzonych w toku przewodu sądowego Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił następujący stan faktyczny
Obwiniona był pełnomocnikiem Pokrzywdzonej w sprawie o naprawienie szkody polegającej na uszkodzeniu ciała z winy pozwanego (W.) oraz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w łącznej kwocie (dochodzonej pozwem) [...] zł.
Obwiniona działała w ww. sprawie na podstawie pełnomocnictwa z dnia [...] r. umocowującej Obwinioną do działania w postępowaniu sądowym. Pełnomocnictwo nie było ograniczone w jakikolwiek sposób.
Sąd Rejonowy dla W. [...] Wydział Cywilny dnia [...] r. wydał wyrok uwzględniający żądanie Pokrzywdzonej co do kwoty [...] złotych, w pozostałej części, tj. co do kwoty [...] złotych powództwo oddalił; zasądził także od Pokrzywdzonej na rzecz w. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.
Obwiniona wraz z Pokrzywdzoną uczestniczyły w rozprawie dnia [...] (karta [...] akt), zaś po rozprawie kończącej sprawę Obwiniona krótko rozmawiała z Pokrzywdzoną.
Dnia [...] roku Pokrzywdzona złożyła wniosek do Sądu Rejonowego dla W. o wydanie odpisu prawomocnego wyroku (karta [...] akt).
Dnia [...] roku Pokrzywdzona zwróciła się do Sądu Rejonowego dla W., [...] Wydział Cywilny z pismem, w którym prosi o odpis wyroku i wskazuje że złożyła wniosek o odpis wyroku, oraz że jej „pełnomocnik otrzymała pismo z sądu o apelacji w dniu [...] r.” (karta [...] akt).
Dnia [...] roku Pokrzywdzona wnosi o wyznaczenie jej obrońcy z urzędu. (kart [...] akt).
Dnia [...] roku do Sądu Rejonowego dla W. wpływa datowane na [...] roku pismo Obwinionej, w którym informuje ona, że pismem z dnia [...] roku wypowiedziała Pokrzywdzonej pełnomocnictwo. (karta [...] akt).
Dnia [...] roku Pokrzywdzona złożyła do Sądu Rejonowego dla W., [...] Wydział Cywilny pismo informujące, że Obwiniona nie jest już jej pełnomocnikiem.
Stan faktyczny sprawy został ustalony w oparciu o wyjaśnienia Obwinionej (protokół z rozprawy w dniu [...]), zeznania Pokrzywdzonej (protokół z rozprawy w dniu [...]) oraz dowody zgromadzone w sprawie.
 
Na podstawie dowodów zgromadzonych w toku przewodu sądowego Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że Obwiniona dopuściła się zarzucanego jej we wniosku o ukaranie czynu.
W ocenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego OIRP w W. (dalej: Sąd) faktem bezspornym jest to, że Obwiniona świadczyła reprezentowała Pokrzywdzoną w postępowaniu przeciwko W. o zapłatę, która przed sądem Rejonowym dla W., [...] Wydział Cywilny toczyła się pod sygnaturą [...]. (karta [...],[...] akt). Obwiniona wraz z Pokrzywdzoną brała udział w rozprawie na której, w tej sprawie, zapadło orzeczenie.
Obwiniona nie odwołała się od orzeczenia, nie złożyła także wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia. Obwiniona wypowiedziała Pokrzywdzonej pełnomocnictwo najwcześniej dnia [...] roku (karta [...] akt).
Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego dał wiarę zeznaniom Pokrzywdzonej złożonym podczas rozprawy dnia [...] roku na okoliczności udzielenia pełnomocnictwa w do prowadzenia sprawy przeciwko W. o zapłatę, jego zakresu, na okoliczność zdarzeń towarzyszących udziałowi Obwinionej i Pokrzywdzonej w rozprawie przez Sądem Rejonowym dla W. dnia [...] roku oraz bezpośrednio po niej, na okoliczność utrudnionego kontaktu z Obwinioną, oraz dalszych czynności podejmowanych przez Pokrzywdzoną w sprawie. Zeznania te korespondują z innym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a w szczególności z dokumentami uzyskanymi bezpośrednio z akt sprawy [...].
Sąd tylko częściowo dał wiarę wyjaśnieniom Obwinionej złożonym w sprawie. W szczególności składane w toku postępowania wyjaśnienia odnośnie zakresu pełnomocnictwa Obwinionej udzielonego przez Pokrzywdzoną, poparte dodatkowo włączonym do akt sprawy (kart [...]) odpisem pełnomocnictwa z dnia [...] roku stoją w sprzeczności z innym dowodami zebranymi w niniejszej sprawie, w szczególności znajdujący się na stronie
[...] akt sprawy [...] dokument pełnomocnictwa, który stanowił załącznik do pozwu odmiennie określa zakres umocowania Obwinionej. Ponadto nie sposób uznać, by podpisany przez Pokrzywdzoną druk pełnomocnictwa datowany na [...] roku, złożony przez Obwinioną na rozprawie przed Sądem dnia [...] roku miał stanowić ograniczenie pełnomocnictwa Obwinionej do udziału w sprawie tylko do pierwszej instancji, skoro ten dokument nie został złożony do akt sprawy [...], a Obwiniona dopiero dnia [...] roku wypowiada Pokrzywdzonej pełnomocnictwo. Sąd nie dał także wiary wyjaśnieniom Obwinionej w kwestii rozmowy z Pokrzywdzoną po rozprawie dnia [...] roku oraz twierdzeniom Obwinionej na temat wyjaśnienia Pokrzywdzonej kwestii znaczenia zachowania terminów dla skuteczności odwołania od się wyroku. Tym wyjaśnieniom przeczą późniejsze czynności podejmowane w sprawie [...] przez Pokrzywdzoną, tj. wnoszenie o doręczenie wyroku, oraz wyrażane przez nią we wniosku o wydanie odpisu wyroku z dnia [...] roku zaniepokojenie dotyczące doręczenia Obwinionej „pisma sądu o apelacji”, jak i wniosku zatytułowanego „Wniosek o wyznaczenie mi obrońcy z urzędu”.
Zgodnie z art. 28 ust. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego w brzmieniu obowiązującym w dacie wydanie wyroku I instancji w sprawie [...], radca prawny powinien uzyskać zgodę klienta w miarę możliwości pisemną na zaniechanie wniesienia środka zmierzającego do wzruszenia orzeczenia sądowego lub skargi konstytucyjnej od orzeczenia kończącego sprawę w danej instancji, natomiast art. 6 ust. 1 tego Kodeksu stanowi, iż radca prawny obowiązany jest wykonywać czynności zawodowe zgodnie z prawem, uczciwie, rzeczowo i z należytą starannością.
Niewątpliwie nie sposób uznać, by Obwiniona uzyskała od Pokrzywdzonej pisemną zgodę na zaniechanie wniesienia apelacji od wyroku Sądu Rejonowego dla W. z dnia [...] roku. W świetle zebranych w postępowaniu dyscyplinarnym dowodów nie sposób uznać by taka zgoda w ogóle była przez Pokrzywdzoną wydana. Obwiniona w wyjaśnieniach złożonych przed Sądem wskazała, że po rozprawie nie kontaktowała się z Pokrzywdzoną, albowiem uznała, że wykonała swoje obowiązki objęte pełnomocnictwem (karta [...] akt).
Abstrahując od kwestii tego czy pełnomocnictwo udzielone Obwinionej przez Pokrzywdzoną obejmowało postępowanie w sprawie czy też było ograniczone wyłącznie do postępowania przed sądem pierwszej instancji, w ocenie sądu pełnomocnictwo do reprezentowania przed sądem w pierwszej instancji, w przypadku zapadnięcia niekorzystnego orzeczenia, a takie w przedmiotowej sprawie zapadło, obejmuje także złożenie wniosku do sądu wydającego wyrok o sporządzenie uzasadnienia wyroku i jego doręczenie wraz z odpisem wyroku pełnomocnikowi. Tylko wtedy, w ocenie Sądu, pełnomocnik jest w stanie ocenić czy tok rozumowania, argumentacja oraz dowody na których oparł swoje stanowisko sąd pierwszej instancji uzasadniają bądź nie wniesienie środka odwoławczego. 
W ocenie Sądu Obwiniona wbrew wynikającemu z art. 6 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego zaniedbała należytej staranności w reprezentacji Pokrzywdzonej w sprawie z jej powództwa przeciwko W.. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje na wysoki stopień nieporadności Pokrzywdzonej i kompletny brak zrozumienia przysługujących jej praw i roszczeń w postępowaniu przed sądem. Obwiniona przyjmując od Pokrzywdzonej pełnomocnictwo do prowadzenie sprawy zobowiązuje się reprezentować ją, ale w tym przedmiotowym przypadku, właśnie z uwagi na nieporadność procesową Pokrzywdzonej stała się jej przewodnikiem bez którego wskazówek Pokrzywdzona nie była w stanie sformułować jakiegokolwiek, mającego merytoryczne uzasadnienie wniosku procesowego.
Pomimo tego faktu Obwiniona, po rozprawie [...] roku, nie wytłumaczyła Pokrzywdzonej, bądź nawet przyjmując wbrew ustaleniom stanu faktycznego, że formułowała do Pokrzywdzonej przekaz na temat wyroku znaczenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia oraz możliwości zaskarżenia wyroku, jak i finansowych konsekwencji wydanego w sprawie wyroku, to nie sposób uznać, że zachowała przy tym należytą staranność podyktowaną wiekiem i zdolnością zrozumienia postępowania cywilnego przez Pokrzywdzoną.
Zachowanie Pokrzywdzonej w okresie po wydaniu wyroku wskazuje że Pokrzywdzona kompletnie nie rozumiała jakie środki przysługują jej na tym etapie procesu, nie rozumiała treści wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy dla W. w sprawie [...] dnia [...] roku.
Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania osobiste Pokrzywdzonej postępowanie Obwinionej zasługuje na szczególne potępienie. Obwiniona nie uzyskała zgody Pokrzywdzonej na zaniechanie wniesienia środka zaskarżenia wyroku, nie wytłumaczyła skutecznie Pokrzywdzonej znaczenia orzeczenia Sądu i w konsekwencji zaprzestała świadczyć na rzecz pokrzywdzonej jakiekolwiek usługi wbrew wiążącego ją z Pokrzywdzoną stosunkowi pełnomocnictwa.  
Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę charakter przewinienia dyscyplinarnego, którego dopuściła się Obwiniona, jak również oceniając postępowanie Obwinionej względem Pokrzywdzonej, stopień winy Obwinionej należy uznać za znaczny.
Uznając winę Obwinionej w tym zakresie Sąd ocenił, że podejście Obwinionej do zasad etyki radcy prawnego, jak również zasad zaufania klientów do radców prawnych, należy traktować jako niezrozumienie istoty wykonywania nie tylko zawodu, ale naruszenia podstawowych zasad uczciwości i przyzwoitości. Wobec tego Sąd ocenił, że Obwiniona dopuściła się czynu w warunkach winy umyślnej.
Uznając winę Obwinionej w zakresie objętym zarzutem wniosku o ukaranie Sąd, mając na uwadze zawiniony charakter popełnionego przewinienia dyscyplinarnego, uznał, że adekwatne będzie orzeczenie wobec Obwinionej kary pieniężnej w wysokości [...] zł. Wymierzona kara jest uzasadniona stopniem winy i charakterem dokonanego naruszenia, skutkującym wystawieniem na szwank godności zawodowej i niezbędnego zaufania klientów do radców prawnych.
Sąd Dyscyplinarny uznał, że tylko kara pieniężna będzie w pełni adekwatna do popełnionego czynu. Sąd ustalając jej wysokość miał na uwadze jej celowość, tj. okoliczność, iż stanowić będzie ona dodatkową represję, która powinna w przyszłości wzbudzić w Obwinionej refleksję, że postępowanie którego się dopuściła jest etycznie naganne, jak i ekonomicznie nieopłacalne.
O kosztach postępowania na podstawie art. 70? ust. 2 ustawy o radcach prawnych oraz
§ 1 ust. 1 pkt 1 uchwały nr 86/IX/2015 Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 20 marca 2015 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego, biorąc pod uwagę czynności podjęte w postępowaniu.
(AG)