Orzeczenie z dnia 27 sierpnia 2018 r. Sygn. akt: D 25/18
Orzeczenie prawomocne
 
 

PRZEWODNICZĄCY:   r. pr. Bogdan Sanowski
CZŁONKOWIE:    r. pr. Paulina Sibilska
r. pr. Agnieszka Świstak
PROTOKOLANT:    Karolina Szymala

           
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu T.(1), […], obwinionemu o to, że:
w trakcie posiedzenia Komisji G. w dniu […] r. poprzez użycie sformułowania skierowanego do Prezesa Zarządu Stowarzyszenia F. B. o treści: „Jak patrzę na Pana to mi się rzygać chce”; naruszył wolność słowa i pisma, przekroczył rzeczową potrzebę oraz naruszył dobra osobiste
i godność Prezesa Zarządu Stowarzyszenia F. Pana B..
tj. popełnił czyn stypizowany w art. 11 ust. 1 i 2 w zw. z art. 38 ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego w zw. art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych (Dz. U. 2017 poz. 1870 z późn. zm.)
 

 

 

 
Pismem z dnia […] r. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. złożył do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. wniosek o ukaranie radcy prawnego T.(1) („Obwiniony”) - wpisanego na listę radców prawnych, prowadzoną przez Okręgową Izbę Radców Prawnych w W. pod numerem […]; zarzucając mu że:

w trakcie posiedzenia Komisji G. w dniu […] r. poprzez użycie sformułowania skierowanego do Prezesa Zarządu Stowarzyszenia F. B. o treści: „Jak się patrzę na Pana to mi się rzygać chce”; naruszył wolność słowa i pisma, przekroczył rzeczową potrzebę oraz naruszył dobra osobiste i godność Prezesa Zarządu Stowarzyszenia F. Pana B., tj. popełnił czyn stypizowany w art. 11 ust. 1 i 2 w zw. z art. 38 ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych (Dz. U. 2017 poz. 1870 z późn. zm.).  

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. przeprowadził postępowanie na rozprawie w dniu […] r. Nie stawił się pokrzywdzony Z., prawidłowo powiadomiony o terminie rozprawy.
 
Na podstawie dowodów zgromadzonych w toku przewodu sądowego Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił następujący stan faktyczny:
 
W dniu […] r. miało miejsce posiedzenie Komisji G., w którym m.in. uczestniczyli skarżący B. - Prezes Zarządu Stowarzyszenia F.; oraz obwiniony radca prawny T.(2) - Prezes K. Spółka z o.o., jako jedna ze stron postępowania o wpisanie Dworca Głównego w O. do rejestru zabytków – jednym z wnioskodawców było Stowarzyszenie F..

W trakcie burzliwej dyskusji nad złożonym wnioskiem o wpis do rejestru zabytków, i emocji jakie jej dyskusji towarzyszyły, Obwiniony zwracając się do skarżącego B. powiedział „Jak patrzę na Pana to mi się rzygać chce”.
Dowód: przebieg posiedzenia Komisji utrwalony na płycie CD (k. […]).

Emocje związane z planowaną inwestycją budowy nowego Dworca Głównego w O. oraz podejmowanymi próbami jej zatrzymania, m.in. przez podejmowane próby wpisania starego dworca do rejestru zabytków, stały się powszechne i znalazły wyraz nie tylko podczas posiedzenia Komisji, ale znalazły wyraz w licznych publikacjach prasowych oraz forach internetowych. Należy przy tym zauważyć, że (jak się wydaje) zwolenników nowych rozwiązań urbanistycznych było znacznie więcej niż tych, którzy próbowali tamować nowe rozwiązania pozostanie przy dotychczasowych.
W efekcie konserwator zabytków województwa w. orzekł, że Dworzec Główny w O. nie zasługuje na ochronę - przynajmniej na poziomie wojewódzkim.  

Dowód: kserokopie artykułów prasowych – k. […] – […] oraz k. […] – […]).

Obecni na rozprawie nie kwestionowali prawdziwości wskazanych artykułów.

Na rozprawie w dniu […] r. Obwiniony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził wolę dobrowolnemu poddaniu się karze. W tym jednak zakresie strony nie doszły do porozumienia. W tej sytuacji Obwiniony złożył wyjaśnienia, z których wynika, że niefortunne słowa były wynikiem działania organizacji pozarządowej. Blokowanie inwestycji doprowadziło do jego emocjonalnego wystąpienia. Żałuje, że słowa te padły, ale chciały aby traktować je w kategoriach twardej dyskusji.

Wyjaśnienia Obwinionego zostały przez Sąd Dyscyplinarny uznane za wiarygodne źródło ustaleń faktycznych, były spójne, korespondowały z dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy, a wyrażony żal za wypowiedziane słowa był autentyczny oraz przyznaje, że nie powinny były paść mimo emocji im towarzyszących.

Przesłuchany w charakterze świadka B. skupił swoją uwagę na potwierdzeniu faktu zdarzenia we […] r. oraz na tym, że wniosek o wpis do rejestru zabytków złożyły w […] r. trzy stowarzyszenia, w tym stowarzyszenie, którego jest prezesem.    
Pozostałe dowody, w postaci dokumentów stanowiły wiarygodne źródło informacji o sprawie. Sąd Dyscyplinarny stwierdził, że strony nie kwestionowały tych dokumentów, ani nie zaszły też żadne inne okoliczności mogące podważyć autentyczność tych dokumentów jak i prawdziwość treści w nich zawartych. Wobec tego Sąd Dyscyplinarny uznał dowody wynikające z tych dokumentów za zgodne z prawdą i dał im wiarę. 

Strony nie wnosiły o wnosiły o uzupełnienie postępowania dowodowego.
 
Oceniając ustalenia stanu faktycznego Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. zważył, co następuje:
 
Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że Obwiniony wprawdzie dopuścił się zarzucanego mu czynu, ale w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, okoliczności sprawy i postawy Obwinionego, przewinienie dyscyplinarne należało, co najwyżej, traktować jako mniejszej wagi w rozumieniu art. 66 ustawy o radcach prawnych.
Zgodnie bowiem z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, radca prawny odpowiada za m.in. naruszenie przepisów prawa oraz zachowanie sprzeczne z zasadami etyki. W tym zakresie Sąd Dyscyplinarny nie dopatrzył się takich uchybień, które skutkowałyby odpowiedzialnością dyscyplinarną i wymierzeniem kary dyscyplinarnej. W okolicznościach ogromnych emocji, nie kwestionowanych przez żadną ze stron postępowania, wypowiedziane przez Obwinionego słowa nie zdyskredytowały go w opinii publicznej, ani nie podważyły do zawodu radcy prawnego (choć w istocie w takiej roli nie występował na posiedzeniu Komisji G.), w rozumieniu art. 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Świadczą o tym liczne artykuły prasowe, wypowiedzi władz miasta i wreszcie decyzja odmawiająca wpisania modernistycznej bryły dworca z lat […], która po licznych przekształceniach utraciła walor autentyczności i nie jest unikatowa. Otwiera to drogę do wybudowania nowoczesnego obiektu i spotyka się z olbrzymim poparciem - choć batalia o stary dworzec trwa nadal. 

W tej sytuacji nie do przyjęcia jest również rozważanie zarzutu z art. 38 ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, wedle którego radca prany powinien w swoich wystąpieniach zachować umiar i takt, albowiem korzystanie z wolności słowa i pisma dotyczy czynności związanych z wykonywaniem zawodu radcy prawnego, którego - co zgodnie przyznają strony postępowania, w czasie posiedzenia komisji G. Obwiniony nie wykonywał. Jak jednak przyznaje sam Obwiniony feralne słowa nie powinny paść i ubolewa, że tak się stało.

W takim stanie rzeczy przewinienie Obwinionego, w ocenie Sądu Dyscyplinarnego, należało uznać, że społeczna szkodliwość czynu jest znikoma i na zasadzie art. 17 § 1 pkt. 3 należało umorzyć postępowanie.
 
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach prawnych, biorąc pod uwagę czynności podjęte w postępowaniu.
  
(WK)