Orzeczenie z dnia 25 kwietnia 2016 r. sygn. akt: D 4/2016
Orzeczenie prawomocne
 

Przewodniczący: radca prawny Krzysztof Jacek Woś
Członkowie: radca prawny Andrzej Szmigiel
radca prawny Rafał Ziembiński
Protokolant: Anna Gabrysiak
 

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie [...] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu. K., [...], obwinionej o to, że:  
w W., w dniu [...] r. otrzymała tytułem pożyczki od S. kwotę [...] zł oraz w dniu [...] r. w kwotę [...] zł, zobowiązując się do ich zwrotu do dnia [...] r., a następnie nie zwróciła zaciągniętej pożyczki i unikała kontaktu z S., co stanowi naruszenie art. 6 ust. 2 Kodeksu etyki radcy prawnego;
które to zachowanie stanowi czyn sprzeczny z zasadami etyki zawodowej w rozumieniu art. 64 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych
(Dz.U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 z późn. zm.) oraz wyżej powołanych przepisów Kodeksu etyki radcy prawnego - załącznik do uchwały nr 5 VIII Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 10 listopada 2007 r.;

Uzasadnienie
 

Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. złożył wniosek z dnia [...]r. sygn. akt [...] o ukaranie radcy prawnego K., wpisanej na listę radców prawnych pod nr [...], obwinionej o to, że w W. w dniu [...] r. otrzymała tytułem pożyczki od S. kwotę [...] zł oraz w dniu [...] r. kwotę [...] zobowiązując się do ich zwrotu do dnia [...] r.
a następnie nie zwróciła zaciągniętej pożyczki i unikała kontaktu z S.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił i zważył, co następuje:
Pokrzywdzona  S., zam. w [...] udzieliła obwinionej K., radcy prawnemu wpisanemu na listę radców prawnych pod nr [...] pożyczki w łącznej sumie [...] zł ([...]) złotych, na którą składają się kwoty: [...] zł, [...]w dniu [...][...] r. oraz [...] zł – [...] w dniu [...] r. Termin zwrotu pożyczki został ustalony na dzień [...] r. Pokrzywdzona, oczekując zwrotu pożyczki, pomimo podejmowanych prób nie mogła nawiązać kontaktu telefonicznego z obwinioną, która unikała tego kontaktu.
Powyższe fakty ustalono w oparciu o dowody:

Świadek S. w sposób spójny i nie budzący wątpliwości przedstawiła okoliczności związane
z udzieleniem pożyczki obwinionej, zarówno co do czasu zdarzenia, wypłaconych kwot jak
i ustalonego terminu zwrotu, a także okoliczności dotyczące unikania przez obwinioną kontaktu z pokrzywdzoną. Zeznania te znajdują potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach, znajdujących się w aktach sprawy. Obwiniona, w odpowiedzi na wniosek
o ukaranie przyznała, że zaciągnęła u pokrzywdzonej pożyczkę i pożyczki tej nie spłaciła. Sam fakt
 - w tym zakresie pozostaje bezsporny - natomiast obwiniona kwestionowała właściwość Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego OIRP w W., wskazują na wyłączność drogi cywilnoprawnej, jeżeli idzie o dochodzenie należności z umowy pożyczki.
Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U z 2015 r. poz. 507 z późn. zm.), radcowie prawni podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godnością zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych. Jak wynika z hipotezy normy prawnej, zawartej w przytoczonym przepisie, odpowiedzialność dyscyplinarna radcy prawnego nie stanowi konsekwencji li tylko naruszenia obowiązków zawodowych, ale także postępowania sprzecznego z prawem i zasadami etyki. W rozpoznawanej sprawie postępowanie obwinionej należy odnieść do zasad etyki zawartych w Kodeksie Etyki Radcy Prawnego
w brzmieniu stanowiącym załącznik do uchwały nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r., a to z uwagi na dyspozycję § 2 uchwały
nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, który do zdarzeń mających miejsce przed dniem [...] r. nakazuje stosować przepisy dotychczasowe.
W myśl art. 6 ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, radca prawny obowiązany jest dbać o godność zawodu przy wykonywaniu czynności zawodowych, a także w działalności publicznej i w życiu prywatnym. Niewątpliwie w rozpoznawanej sprawie przypisany obwinionej czyn polegający na niespłaceniu zaciągniętego długu nie dotyczy wykonywania czynności zawodowych i działalności publicznej radcy prawnego. Wiąże się ze sferą życia prywatnego, która w świetle przywołanego przepisu podlega także ocenie etycznej, a w konsekwencji skutkuje odpowiedzialnością dyscyplinarną. W ocenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego mającej oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, obwiniona jest postrzegana przez pokrzywdzoną przede wszystkim jako prawnik wykonujący zawód radcy prawnego. Nieuregulowanie zaciągniętego zobowiązania przez obwinioną powoduje, że wykonywany przez nią zawód postrzegany jest, w kontekście popełnionego czynu, w sposób jednoznacznie negatywny. Negatywne zachowanie obwinionej stanowi zaprzeczenie obowiązkowi dbałości o godność zawodu w życiu prywatnym. Mając powyższe na uwadze, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny, na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych wymierzył obwinionej karę pieniężną w wysokości [...] zł ([...]złotych), będącą wielokrotnością, przy zastosowaniu mnożnika [...] minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w [...] r. Orzeczona kara pieniężna zbliżona jest do dolnej granicy [...], określonej w art. 65 ust. 2 ba ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych. Zdaniem Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego orzeczona kara stanowi adekwatną odpowiedź na czyn popełniony przez obwinioną i powinna zapobiec podobnemu, nieetycznemu zachowaniu obwinionej w przyszłości.
O wysokości kosztów postępowania orzeczono na podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, mając na względzie czynności podjęte w ramach dochodzenia prowadzonego przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego i czynności w postępowaniu przed Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym.
(JK)