Orzeczenie z dnia 24 maja 2021 r. Sygn. akt: D 87/20
Orzeczenie nie jest prawomocne.
                                                                                                       

PRZEWODNICZĄCY: r. pr. Igor Bąkowski
CZŁONKOWIE: r. pr. Piotr Staniec
    r. pr. Tomasz Nawrot
PROTOKOLANT: Karolina Szymala

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu K. ([…]) obwinionemu o to, że:
będąc ustanowionym pełnomocnikiem z urzędu w sprawie o sygn. akt. […] popełnił czyn naruszający podstawowe wartości i zasady wykonywania zawodu radcy prawnego określony w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 44 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego w zw. art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych Dz. U. 2020 poz. 75 j.t. polegający na tym, że nie skontaktował się ze Skarżącą celem omówienia zarzutów do opinii biegłego oraz wniesienia zażalenia na postanowienie z dnia […] r. wydane przez Sąd Rejonowy w W. […] Wydział Cywilny w sprawie pod sygn. akt. […]  (poprz. Sygn. akt. […]) w przedmiocie wniosku biegłego sądowego o przyznanie wynagrodzenia, sugerując w korespondencji mailowej z dnia […] r., żeby Skarżąca samodzielnie napisała skargę i wysłała ją w […] […] r. do Sądu Rejonowego z uwagi na nieobecność Obwinionego w W.
 

 

 

 
W związku z zawiadomieniem pani P. (zwanej dalej także „skarżącą”) Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego (także jako „Rzecznik”) wszczął postępowanie dotyczące naruszenia zasad etyki przez radcę prawnego K. (zwany dalej także „obwinionym”).
 
Po przeprowadzeniu dochodzenia, wnioskiem o ukaranie z […] r. Rzecznik wniósł o ukaranie obwinionego o to, że będąc ustanowionym pełnomocnikiem z urzędu dla skarżącej w sprawie o sygn. Akt […] popełnił czyn naruszający podstawowe wartości i zasady wykonywania zawodu radcy prawnego określony w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 44 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, polegający na tym, że nie skontaktował się ze skarżącą celem omówienia zarzutów do opinii biegłego oraz wniesienia zażalenia na postanowienie z […] r. wydane przez Sąd Rejonowy w W. Wydział […] Cywilny w sprawie pod sygn. Akt […] w przedmiocie wniosku biegłego sądowego o przyznanie wynagrodzenia, sugerując w korespondencji mailowej z dnia […] r., żeby skarżąca samodzielnie napisała skargę i wysłała ją w […] […] r. do w/w Sądu Rejonowego z uwagi na nieobecność obwinionego w W.
 
W odpowiedzi na wniosek o ukaranie, obwiniony wniósł o umorzenie postępowania nie zgadzając się ze stawianymi mu zarzutami.
 
Podniósł, iż nie można uznać iż nie kontaktował się ze skarżącą, ponieważ taki kontakt nastąpił chociażby […] r. gdzie wskazywał skarżącej gdzie można złożyć środek zaskarżenia na postanowienie o wynagrodzeniu biegłego. Podkreślił, że w jego ocenie nie było zasadnych podstaw dla zaskarżenia przedmiotowego postanowienia, gdyż wydając to postanowienie Sąd nie naruszył żadnych przepisów prawa materialnego ani postępowania cywilnego. Podkreślił, że ponieważ brak było uzasadnionych podstaw dla zaskarżenia w/w postanowienia, nie było potrzeby spotykania się ze skarżącą celem omówienia zarzutów i ewentualnie wniesienia środka zaskarżenia. Wskazał, że jego stanowisko uzasadnione było także tym, że skarżąca kwestionowała zasadność przyznania wynagrodzenia biegłemu, jednakże poza tym nie wskazywała na jakiekolwiek uchybienia.
 
Obwiniony podkreślił, że zgodnie z brzmieniem art. 44 ust. 1 Kodeksu Etyki, radca prawny obowiązany jest informować go o przebiegu sprawy i jej wyniku „na żądanie klienta” – w konsekwencji obowiązek ten aktywuje się dopiero gdy klient zażąda takich informacji od radcy prawnego, a w przedmiotowej sprawie skarżąca nie wyraziła takiego żądania. Podkreślił także że obowiązek informowania nie oznacza konieczności składania ciągłych czy codziennych sprawozdań z prowadzonej sprawy, a tylko w momencie zaistnienia istotnej okoliczności w sprawie – podczas gdy w ocenie obwinionego nie było podstaw do zaskarżenia w/w postanowienia. Jednocześnie podkreślił, że mimo to skarżąca była informowana i miała wiedzę o postanowieniu, jak również o tym jak i do kiedy może ewentualnie wnieść środek odwoławczy.
 
Na rozprawę stawił się obwiniony i złożył wyjaśnienia. Skarżąca nie stawiła się celem złożenia zeznań przed Rzecznikiem, jak również nie stawiła się na rozprawę.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił i zważył, co następuje:
 
Obwiniony został ustanowiony pełnomocnikiem z urzędu dla skarżącej w sprawie o sygn. Akt […].
 
Obwiniony i skarżąca nie ustalili szczególnych zasad informowania skarżącej o przebiegu sprawy.
 
Obwiniony dokonał oceny postanowienia o wynagrodzeniu biegłego i uznał iż jest ono prawidłowe, przy zastosowaniu prawidłowych stawek i nie znalazł uzasadnionych podstaw dla jego zaskarżenia. Poinformował o tym skarżącą i wskazał, że ewentualnie jeżeli chce to może je zaskarżyć wskazując sposób i termin na zaskarżenie.
 
Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz wyjaśnień obwinionego złożonych na rozprawie.
 
Sąd uznał że okoliczności sprawy nie pozwalają na uznanie iż obwiniony dopuścił się popełnienia czynu naruszającego podstawowe wartości i zasady wykonywania zawodu radcy prawnego w zakresie zarzucanym mu we wniosku o ukaranie.
 
Trzeba podkreślić, że skarżąca miała dostęp i znała treść postanowienia o wynagrodzeniu biegłego sądowego. Było to rozstrzygnięcie „techniczne” wydawane na podstawie stosownych przepisów w zakresie przyznawania wynagrodzenia biegłym w prowadzonych sprawach. W ocenie Sądu nie było to postanowienie wymagające szczególnego omówienia czy kontaktu ze skarżącą i wystarczające było dokonanie jego weryfikacji i oceny przez obwinionego. Strony nie ustaliły szczególnego sposobu informowania przez obwinionego i w ocenie Sądu nie można stwierdzić aby obwiniony naruszył swoje obowiązki w zakresie takiego informowania skarżącej.
 
Obwiniony wskazał skarżącej iż pomimo iż on nie znajdował podstaw dla zaskarżenia przedmiotowego postanowienia, skarżąca może ewentualnie samodzielnie złożyć środek zaskarżenia. W ocenie Sądu nie można uznać aby stanowiło to naruszenie obowiązków radcy prawnego. Radca prawny przy prowadzeniu sprawy pozostaje niezależny i sam ocenia zasadność i celowość składania ewentualnych pism procesowych, skarg czy odwołań. Jeżeli w ocenie obwinionego nie można było dopatrzeć się uzasadnionych podstaw dla zaskarżenia postanowienia o wynagrodzeniu biegłego, to w ocenie Sądu nie miał on obowiązku skarżenia tego postanowienia, nawet gdyby zażyczyła sobie tego skarżąca. W takiej sytuacji sama skarżąca mogła ewentualnie złożyć taki środek zaskarżenia – o czym została poinformowana przez obwinionego.
 
W związku z powyższym, Sąd uznał iż należało uniewinnić obwinionego od popełnienia czynu zarzucanego we wniosku o ukaranie.
 
O kosztach postępowania OSD orzekł na podstawie art. 70⁶ ustawy o radcach prawnych, biorąc pod uwagę czynności podjęte w postępowaniu.
 
E.R.