Orzeczenie z dnia 24 czerwca 2019 r. Sygn. akt: D 84/18
Orzeczenie prawomocne
 

PRZEWODNICZĄCY:   r. pr. Igor Bąkowski
CZŁONKOWIE:    r. pr. Marzena Okła-Anuszewska
r. pr. Robert Karpiński
PROTOKOLANT:    Karolina Szymala

           
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie w dniach […] r., […] r. i […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu S. ([…]) Obwinionej o to, że:
w W. w okresie od dnia […] r. do dnia […] r. działając jako pełnomocnik z urzędu Ż. w sprawie o sygn. akt […] nie dokonała sporządzenia i wniesienia w imieniu Ż. skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […] wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia takiej skargi, co stanowi naruszenie art. 6 i art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego oraz czyn sprzeczny z zasadami etyki zawodowej w rozumieniu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 z późn.zm.) oraz wyżej powołanych przepisów Kodeksu etyki radcy prawnego przyjętych uchwałą nr. 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r.
 

 

 
[…] r. Ż. (zwany dalej także „Skarżącym”) złożył skargę na działanie radcy prawnego S. (zwanej dalej także „Obwinioną”) w której wskazał, że Obwiniona została ustanowiona jego pełnomocnikiem z urzędu na mocy postanowienia Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […] celem przygotowania i wniesienia w jego imieniu skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku tego sądu z dnia […] r.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, […] roku Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego skierował do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego wniosek o ukaranie Obwinionej o to, że:
w W. w okresie od dnia […] r. do dnia […] r. działając jako pełnomocnik z urzędu Ż. w sprawie o sygn. akt […] nie dokonała sporządzenia i wniesienia w imieniu Ż. skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […] wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia takiej skargi.

Stan faktyczny sprawy został ustalony w oparciu o dowody zgromadzone w sprawie w tym dowody z dokumentów wskazanych we wniosku o ukaranie oraz dopuszczone na rozprawie.

Na podstawie dowodów zgromadzonych w toku przewodu sądowego Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił i zważył, co następuje:

Skarżący był powodem w sprawie w której zapadł wyrok Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […].

Pismem z dnia […] r. (k. […]) Skarżący wniósł do w/w Sądu o zwolnienie z kosztów sądowych i wyznaczenie pełnomocnika z urzędu w celu sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku.

Skarżący pismem z […] r. (k. […]) ponownie zwrócił się do w/w Sądu o rozpoznanie jego wcześniejszego pisma.

Postanowieniem z dnia […] r. Sąd Apelacyjny w W. zwolnił Skarżącego od kosztów sądowych w postępowaniu ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia w całości oraz ustanowił dla niego pełnomocnika z urzędu – radcę prawnego którego wyznaczy Okręgowa Izba Radców Prawnych w W. (k. […]).

Okręgowa Izba Radców Prawnych w W. pismem z dnia […] r. wyznaczyła Obwinioną pełnomocnikiem z urzędu dla skarżącego w sprawie o sygn. akt […] w postępowaniu ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […] (k. […]).

Obwiniona poinformowała skarżącego o ustanowieniu jej jego pełnomocnikiem z urzędu pismem z dnia […] r. wnosząc o przekazanie jej wszelkich dowodów w sprawie, w tym w szczególności dokumentów mogących stanowić podstawę sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […] (k. […]).

Pismem z dnia […] r. Skarżący przekazał Obwinionej dokumenty sprawy (wraz z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […] wraz z uzasadnieniem) opisując sprawę i załączając orzecznictwo które jego zdaniem mogło być pomocne przy sporządzaniu skargi (k. […]-[…]).

Skarżący otrzymał wyrok Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […] wraz z uzasadnieniem w dniu […] r. (k. […]).

Obwiniona przedłożyła pismo z dnia […] r. skierowane do Sądu Apelacyjnego w W. […] Wydział Cywilny, w którym wskazuje, iż działając w imieniu Skarżącego w sprawie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […], iż nie znajdując podstaw do złożenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem w/w prawomocnego wyroku sporządziła opinię o braku podstaw do wniesienia skargi, którą przesłała listem poleconym Ż. (k. […]-[…]).

Obwiniona twierdziła że przekazała opinię o niezasadności wnoszenia skargi, jednak jak wynika z informacji z Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. (k. […]) oraz z informacji z Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. (k. […]) opinia nie wpłynęła do akt sprawy […] ani do akt sprawy […].

Jak wynika z ustaleń z Pocztą Polską S.A. (k. […]-[…]) przesyłka wskazana przez Obwinioną jako zawierająca opinię w przedmiocie braku podstaw dla wnoszenia skargi mająca być rzekomo przekazana Skarżącemu była adresowana do innego adresata i w innym mieście (w W. a nie mieście zamieszkania skarżącego czyli E.).

Obwiniona przedłożyła do akt sprawy odpis jej opinii w przedmiocie braku podstaw dla wnoszenia skargi (k. […]-[…]).

Skarżący w przedłożonym tekście opinii stał na stanowisku, iż w jego ocenie termin na złożenie skargi liczony powinien być jako dwa lata od dnia uprawomocnienia się wyroku
tj. od […] r., tak więc termin ten upłynął […] r. czyli jeszcze przed przekazaniem jej wyznaczenia jako pełnomocnika z urzędu (k. […]-[…], wyjaśnienia Obwinionej k. […]).

Skarżący następnie złożył jednak w Sądzie Apelacyjnym wniosek o doręczenie wyroku Sądu Apelacyjnego z […] r. z uzasadnieniem (data wpływu pisma do Sądu […] r.). Mimo doręczenia odpisu wyroku z uzasadnieniem w dniu […] r. co najmniej do dnia sporządzenia informacji ([…] r.) skarga nie została przez Obwinioną złożona (informacja z Sądu Apelacyjnego, k. […]).

Skarżący wskazał w piśmie z dnia […] r. do tutejszego Sądu dyscyplinarnego (k. […]-[…]) iż […] r. wypowiedział Obwinionej pełnomocnictwo (e-mailem w dniu […] r. – k. […], oraz pismem z […] r. (k. […]) nadanym do Skarżącej także […] r. (k. […]).

Na rozprawę w dniu […] r. stawiła się Obwiniona i Skarżący.

Po przeprowadzeniu rozprawy, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny uznał Obwinioną winną tego iż w W. w okresie od dnia […] r. do dnia […] r. działając jako pełnomocnik z urzędu Ż. w sprawie o sygn. akt […] nie dokonała sporządzenia i wniesienia w imieniu Ż. skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […].

W ocenie Sądu istotne jest krótkie omówienie przepisów dotyczących wnoszenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, w tym w zakresie odpowiedniego stosowania przepisów o wnoszeniu skargi kasacyjnej oraz kwestii liczenia terminu na wniesienie tych skarg w przypadku wyznaczenia pełnomocnika z urzędu (w obu przypadkach występuje przymus adwokacko-radcowski połączony z brakiem zdolności postulacyjnej zastępowanej strony).

W przypadku skargi kasacyjnej termin na wniesienie skargi wynosi dwa miesiące od doręczenia orzeczenia sądu drugiej instancji z uzasadnieniem.

Występują różne podejścia do kwestii biegu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej w przypadku złożenia wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu, co wydaje się także istotne z systemowego punku widzenia.

Zgodnie z bardziej rygorystycznym podejściem, zgłoszenie w czasie biegu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu nie przerywa, ani nie powoduje przedłużenia tego terminu i fakt ustanowienia przez sąd adwokata lub radcy prawnego po upływie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 398⁵ § 1 kpc pozostaje bez wpływu na bieg terminu do wniesienia skargi kasacyjnej (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1975 r., III PR 117/75, z dnia 4 grudnia 1997 r., III CZ 90/97, niepubl, z dnia 15 kwietnia 1997 r., II CZ 35/97, z dnia 21 kwietnia 1997 r., II CZ 38/97, z dnia 9 sierpnia 2000 r., I CKN 747/00, niepubl). Jeżeli pełnomocnik z urzędu wyznaczony byłby pod koniec terminu do wniesienia skargi albo po jego upływie, może on ubiegać się o przywrócenie tego terminu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 1997 r., II CZ 38/97). Aby jednak potencjalne przywracanie terminu nie miało miejsca po zbyt długim okresie, przyczyna uchybienia terminowi do wniesienia skargi kasacyjnej przez pełnomocnika ustanowionego przez sąd ustaje w czasie, w którym ma on możliwość jej wniesienia, nie później jednak niż z upływem dwóch miesięcy od dnia zawiadomienia go o ustanowieniu pełnomocnikiem (tak też Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 17 lutego 2009 (III CZP 117/08)).

Zgodnie z mniej rygorystycznym podejściem, który w ocenie Sądu dyscyplinarnego wydaje się właściwszy, zgłoszenie w czasie biegu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu przerywa bieg terminu do wniesienia skargi pod warunkiem, że wniosek został złożony przed jego upływem terminu po raz pierwszy w danym postępowaniu, albo został oparty na nowych okolicznościach (art. 124 § 3 kpc).

Tak więc ustanowienie na wniosek strony złożony przed upływem terminu do wniesienia skargi kasacyjnej pełnomocnika z urzędu powoduje w przypadku określonym w art. 124 § 3 kpc do czasu jego rozpoznania wstrzymanie biegu postępowania.

W przypadku skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia art. 424⁶ kpc przewiduje stosunkowo długi okres na wniesienie skargi – dwa lata od uprawomocnienia się zaskarżanego wyroku – jednak (inaczej niż w przypadku skargi kasacyjnej) termin na wniesienie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie podlega przywróceniu, gdyż stoi temu na przeszkodzie jego charakter i funkcja materialnoprawna (tak m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 18 listopada 2014 r., sygn. IV CNP 34/14).

Podkreśla się, że termin na wniesienie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest nie tylko terminem procesowym i ma również cechy terminu prekluzyjnego tak więc nie podlega przywróceniu (por. postanowienie SN z 15.6.2007 r., I CNP 28/07). W uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z 26 października 2005 r. (III BZP 1/05) podkreślono, że termin ten jest terminem zawitym.

Zgodnie z art. 424¹² kpc do skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia stosuje się odpowiednio przepisy o wnoszeniu skargi kasacyjnej. Oznaczałoby to, że pomimo, iż nie jest możliwe złożenie wniosku o przywrócenie terminu na wniesienie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, odpowiednie zastosowanie znajdować może art. 124 § 3 kpc.

W ocenie Sądu, odpowiednie stosowanie tych przepisów oznaczać powinno iż w rozpatrywanej sprawie, jako że Skarżący złożył wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu przed upływem terminu do wniesienia skargi, termin do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia biegł najpóźniej od dnia doręczenia Obwinionej postanowienia Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. o ustanowieniu pełnomocnika z urzędu – wraz z wyznaczeniem Obwinionej pełnomocnikiem skarżącego pismem Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. z dnia […] r. tj. od […] r.

W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie nie było wymogu dla wnoszenia przez obwinioną wniosku o doręczenie jej orzeczenia z uzasadnieniem przez Sąd (zresztą, niezależnie od ewentualnych komplikacji w możliwości przejrzenia akt sprawy, orzeczenie wraz z uzasadnieniem oraz innymi dokumentami było przekazane Obwinionej przez skarżącego pismem z […] r.).

Odmiennie bowiem niż w przypadku skargi kasacyjnej gdzie generalnie sąd doręcza ustanowionemu adwokatowi lub radcy prawnemu orzeczenie z uzasadnieniem z urzędu przy wyznaczaniu pełnomocnika z urzędu, w przypadku skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sąd wyznacza pełnomocnika bez doręczania mu orzeczenia wraz z uzasadnieniem.

Niezależnie od powyższego, zauważyć trzeba że Obwiniona złożyła wniosek o doręczenie jej przez Sąd wyroku z uzasadnieniem ponad dwa i pół roku po doręczeniu jej wyznaczenia jako pełnomocnika i to wbrew wyrażanemu przez siebie wcześniej zapatrywaniu o rzekomym upływie terminu na wniesienie tejże skargi. W ocenie Sądu przekazanie przez Sąd Obwinionej orzeczenia wraz z uzasadnieniem miało charakter czynności technicznej, podobnej do przekazywania fotokopii z akt sprawy, a nie czynności wymaganej dla rozpoczęcia biegu terminu dla złożenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.

Inne podejście do ustalania terminu do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia oznaczałoby, że wyznaczony pełnomocnik z urzędu mógłby właściwie przez nieograniczony okres zwlekać ze złożeniem wniosku o doręczenie mu wyroku wraz z uzasadnieniem, co dopiero otwierać miałoby bardzo długi okres na złożenie skargi.

Jakkolwiek ustawodawca przewidział stosunkowo długi termin na wniesienie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia oraz przewidział instrumenty mające na celu odpowiednie wydłużenie terminu w przypadku późniejszego rozpoznania wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, to niewątpliwie wyjściem dla rozważań powinna być okoliczność, iż przewidziany dwuletni termin jest terminem procesowym i materialnym mającym cechy terminu prekluzyjnego, nie podlegającego przywróceniu – co nakazuje traktować możliwości jego wydłużenia w przypadku późniejszego wyznaczenia pełnomocnika z urzędu z wyjątkową ostrożnością.

Trzeba także mieć na uwadze iż przyjęcie przez Sąd orzekający iż najpóźniejszy termin na złożenie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia w przypadku wyznaczenia pełnomocnika z urzędu mógłby wynosić dwa lata od zawiadomienia pełnomocnika i tak jest interpretacją wysoce liberalną.

Zważyć należy iż co do zasady radca prawny wyznaczony jako pełnomocnik z urzędu w przypadku stwierdzenia braku podstaw do wnoszenia skargi powinien sporządzić i przekazać pisemną opinię w tym zakresie w terminie dwóch tygodni. Zasadniczo więc przyjmuje się że w terminie dwóch tygodni radca prawny wyznaczony pełnomocnikiem z urzędu powinien dokonać analizy akt sprawy w sposób umożliwiający ocenę (wraz z czasem potrzebnym na przygotowanie opinii) czy w jego ocenie skarga jest niezasadna czy też jest zasadna. Przyjęcie więc iż w przypadku wyznaczenia radcy prawnego jako pełnomocnika z urzędu w zakresie sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia maksymalnym terminem na jej złożenie może być termin dwóch lat od wyznaczenia radcy prawnego wydaje się być podejściem wysoce liberalnym.

Obwiniona twierdziła że przekazała opinię o niezasadności wnoszenia skargi, jednak jak wynika z informacji z Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. (k. […]) oraz z informacji z Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. (k. […]) opinia nie wpłynęła do akt sprawy […] ani do akt sprawy […].

Jak wynika z ustaleń z Pocztą Polską S.A. (k. […]-[…]) przesyłka wskazana przez obwinioną jako zawierająca opinię w przedmiocie braku podstaw dla wnoszenia skargi mająca być rzekomo przekazana skarżącemu była adresowana do innego adresata i w innym mieście (w W. a nie mieście zamieszkania skarżącego czyli E.).

W związku z powyższym, Sąd uznał iż brak jest podstaw dla stwierdzenia, aby Obwiniona sporządziła w stosowanym czasie opinię w przedmiocie braku podstaw dla wnoszenia skargi, a także dla stwierdzenia, że Obwiniona przekazała taką opinię do skarżącego czy do Sądu Apelacyjnego.

Z poczynionych przez Sąd ustaleń wynika, że przedłożona do akt sprawy opinia (k. […]-[…]) albo pozostawała w posiadaniu tylko Obwinionej albo została sporządzona już w późniejszym okresie, natomiast nie została przekazana skarżącemu i Sądowi Apelacyjnemu. Niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu treść opinii nie jest merytorycznie rzetelna nie czyniąc zadość wymogom dla opinii o niezasadności wnoszenia skargi, w szczególności ogranicza się do niewłaściwej w ocenie Sądu oceny kiedy upływał termin dla wniesienia skargi.

W braku przekazania odpowiednio przygotowanej opinii do skarżącego i do Sądu Apelacyjnego, uznać należy iż Obwiniona pozostawała zobowiązana do reprezentowania interesów skarżącego w szczególności poprzez sporządzenie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […].

Skarżący w przedłożonym tekście opinii stał na stanowisku, iż w jego ocenie termin na złożenie skargi liczony powinien być jako dwa lata od dnia uprawomocnienia się wyroku tj. od […] r., tak więc termin ten upłynął […] r. czyli jeszcze przed przekazaniem jej wyznaczenia jako pełnomocnika z urzędu (k. […]-[…], wyjaśnienia Obwinionej k. […]).

Dopiero po zapoznaniu się z potencjalną interpretacją przepisów, zgodnie z którą pełnomocnik z urzędu mógłby wystąpić do Sądu z wnioskiem o doręczenie mu orzeczenia wraz z uzasadnieniem (które to doręczenie miałoby dopiero otwierać termin na wniesienie skargi) złożyła w Sądzie Apelacyjnym wniosek o doręczenie wyroku Sądu Apelacyjnego z […] r. z uzasadnieniem (data wpływu pisma do Sądu […] r.). Mimo doręczenia odpisu wyroku z uzasadnieniem w dniu […] r. co najmniej do dnia sporządzenia informacji ([…] r.) skarga nie została przez Obwinioną złożona (informacja z Sądu Apelacyjnego, k. […]).

Co prawda Skarżący wskazał w piśmie z dnia […] r. do tutejszego Sądu dyscyplinarnego (k. […]-[…]) iż […] r. wypowiedział Obwinionej pełnomocnictwo (e-mailem w dniu […] r. – k. […], oraz pismem z […] r. (k. […]) nadanym do skarżącej także […] r. (k. […])) to należy zwrócić uwagę na to iż, jakkolwiek strona może wypowiedzieć pełnomocnikowi z urzędu pełnomocnictwo procesowe to wypowiedzenie takie odnosi skutek prawny w stosunku do sądu z chwilą zawiadomienia go o tym, a wobec pozostałych stron z chwilą zawiadomienie ich o tym przez sąd (art. 94 § 1 kpc  w zw. z art. 118 kpc; tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 19.04.2012 r., IV CSK 441/11 i z 19.10.2011 r., sygn. II CSK 85/11; postanowienie Sądu Najwyższego z 3.06.1976 r., III CRN 64/76). Do czasu doręczenia wypowiedzenia pełnomocnictwa sądowi i stronie przeciwnej Obwiniona jako pełnomocnik z urzędu nadal miała obowiązek reprezentowania skarżącego. Jakkolwiek w takiej sytuacji obowiązek powiadomienia sądu o wypowiedzeniu pełnomocnictwa ciąży generalnie na stronie (Skarżącym), nie uchyla jednak jak się wydaje powinności Obwinionej jako pełnomocnika z urzędu do zawiadomienia o tym sądu, czego Obwiniona nie wykazała.

Sąd uznał iż w zaistniałych okolicznościach sprawy, Obwiniona winna była wnieść skargę kasacyjną w okresie od […] r. do […] r. tj. w okresie dwóch lat od dnia doręczenia jej wyznaczenia jej pełnomocnikiem z urzędu dla skarżącego.

Zaniechanie tego obowiązku ocenić należy jako poważne naruszenie przepisów ustawy o radcach prawnych w związku z zapisami Kodeksu Etyki Radcy Prawnego („KERP”).

Sąd uznał iż Obwiniona poprzez zaniechanie sporządzenia i wniesienia w imieniu Ż. jako jego pełnomocnik z urzędu skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia […] r. w sprawie o sygn. akt […] od dnia […] r. do dnia […] r. dopuściła się popełnienia czynu określonego w art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6 oraz art. 12 ust. 1 KERP.

Radca prawny obowiązany jest wykonywać czynności zawodowe rzetelnie i uczciwie, zgodnie z prawem, zasadami etyki zawodowej oraz dobrymi obyczajami (art. 6 KERP), a także sumiennie oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania (art. 12 ust. 1 KERP). W ocenie Sądu działanie – a właściwie zaniechanie - Obwinionej wyraźnie naruszało te przepisy.

Uznając winę Obwinionej w powyższym zakresie Sąd, mając na uwadze zawiniony charakter popełnionego przewinienia dyscyplinarnego uznał, że adekwatne i konieczne dla osiągnięcia celów będzie orzeczenie wobec Obwinionej na podstawie art. 65 ust. 1 pkt. 3 ustawy o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1059 ze zm.) kary pieniężnej w kwocie […] zł.

Rodzaj kary (pieniężna) w ocenie Sądu jest najbardziej adekwatny do charakteru przewinienia Obwinionej a jej wysokość jest uzasadniona okolicznościami sprawy.

Wysokość wymierzonej kary jest uzasadniona stopniem winy i wyważona biorąc pod uwagę charakter naruszenia i postawę Obwinionej.

Trzeba podkreślić, że zawód radcy prawnego jest zawodem zaufania publicznego i radca prawny winien starannie świadczyć pomoc prawną, mając na uwadze godność zawodu, zaufanie klienta i uczciwość.

O kosztach postępowania OSD orzekł na podstawie art. 70⁶ ustawy o radcach prawnych, biorąc pod uwagę czynności podjęte w postępowaniu.
 
(WK)