Orzeczenie z dnia 23 maja 2018 r. Sygn. akt: D 24/18
Orzeczenie prawomocne
 
 

PRZEWODNICZĄCY:   r. pr. Igor Bąkowski
CZŁONKOWIE:    r. pr. Andrzej Dudziuk
r. pr. Dominik Skoczek
PROTOKOLANT:    Karolina Szymala

           
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu […] r. w W. sprawy przeciwko radcy  prawnemu T., […], obwinionemu o to, że
1. w okresie od […] r. do […] r., wbrew ustaleniom poczynionym z klientem G.(1), nie sporządził pozwu w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za zdarzenie medyczne, czym naruszył obowiązek lojalnego postępowania wobec klienta a także obowiązek wykonywania czynności zawodowych sumiennie oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania,
tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 8 oraz art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;
2. w okresie od […] r. do […] r. unikał kontaktu z klientem – G.(1), nie kontaktował się z nią, nie odbierał od niej telefonów, czym naruszył obowiązek lojalnego postępowania wobec klienta a także obowiązek wykonywania czynności zawodowych sumiennie oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania,
tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 8 oraz art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;
3. w okresie od dnia […] r. do dnia […] r. nie wydał klientowi – G.(1), na jej wniosek, dokumentów, które otrzymał od niej w związku z prowadzoną na jej rzecz sprawą o odszkodowanie i zadośćuczynienie za zdarzenie medyczne,
tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 46 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;
 

 

 
[…] r. do Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. wpłynęła skarga złożona przez G.(1) (zwaną dalej także „skarżącym” lub „pokrzywdzonym”) na działania radcy prawnego T. (zwanego dalej także „obwinionym”).

W piśmie tym skarżąca wskazała, że […] r. zawarła z obwinionym umowę dotyczącą prowadzenia sprawy o odszkodowanie i zadośćuczynienie za zdarzenie medyczne a wcześniej […] r. udzieliła obwinionemu pełnomocnictwa do prowadzenia sprawy. Wskazała, że […] r. jej mąż G.(2) dokonał przelewu tytułem wynagrodzenia za poprowadzenie sprawy w wysokości […] zł na rachunek bankowy podany przez obwinionego.

Skarżąca wskazała, że pomimo spotkań i wielokrotnych prób kontaktu obwiniony nie sporządził pozwu w sprawie, unikał kontaktu z pokrzywdzoną oraz nie wydał jej na jej wniosek dokumentów które od niej otrzymał w związku ze zleconą sprawą i udzielonym pełnomocnictwem.

Do skargi pokrzywdzona załączyła m.in. wypowiedzenie umowy prowadzenia sprawy (k. […]), wypowiedzenie pełnomocnictwa (k. […]), wezwanie do zwrotu dokumentów i przekazanej kwoty pieniężnej (k. […]), potwierdzenie dokonanego przelewu kwoty […] zł (k. […]), umowę zlecenia prowadzenia sprawy (k. […]-[…]), udzielone pełnomocnictwo do prowadzenia sprawy (k. […]).

W wyjaśnieniach złożonych w odpowiedzi na złożoną skargę które wpłynęły […] r., obwiniony wskazał, że pełnomocnictwo do reprezentowania pokrzywdzonej miał już od […] r. a tylko ze względu na niezwykłe zwlekanie skarżącej, jej niezdecydowanie i ciągłe zmiany decyzji nie były w tym czasie przedsięwzięte żadne czynności ze strony obwinionego jako jej pełnomocnika, a dopiero po podjęciu decyzji przez skarżącą we […] r. zostało nadane wezwanie do zapłaty do strony przeciwnej, w wyniku którego ubezpieczyciel strony przeciwnej pismem z […] r. przyznał skarżącej zadośćuczynienie w kwocie […] zł. Następnie jak wyjaśnił ze względu na ciągłe niezdecydowanie skarżącej która zmieniała decyzję co do wniesienia powództwa, po jej namówieniu do wniesienia wniosku o zawezwanie do próby ugodowej i uzyskaniu nowego umocowania z […] r., w dniu […] roku zostało złożony wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, w wyniku którego odbyło się posiedzenie sądowe które nie doprowadziło jednakże do zawarcia ugody.

Obwiniony wyjaśnił, że wskazał skarżącej aby gromadziła wydatki, zadłużenie i inne dokumenty związane m.in. z zakupem leków, rehabilitacji i inne, aby mogła zostać zwolniona od kosztów wpisu sądowego od potencjalnie wysokiej kwoty roszczenia. Wskazał, że dopiero w […] r. otrzymał drogą mailową od J.(1) część dokumentów, jednakże niewystarczających dla uzyskania zwolnienia od kosztów sądowych.

Wskazał, że do […] r., tj. do chwili zawarcia umowy zlecenia prowadzenia sprawy, skarżąca nie wykazywała chęci kontynuowania współpracy w zakresie wniesienia powództwa do sądu, a po dokonaniu przelewu na jego konto również wykazywała postawę wahającą się co do dalszych kroków.

Wskazał, że po otrzymaniu wypowiedzenia umowy, w dniu […] r. wysłał dokumenty do skarżącej, jednakże wróciły nieodebrane.

Do wyjaśnień obwiniony załączył m.in. pełnomocnictwo z dnia […] r. (k. […]), wezwanie do zapłaty do szpitala na ul. C. w W. z […] (k. […]), pismo z P. z dnia […] r. dotyczące przyznanej skarżącej kwoty z ubezpieczenia (k. […]), wniosek do sądu rejonowego zawezwanie do próby ugodowej z […] r. (k. […]), protokół z posiedzenia sądu o zawezwanie do próby ugodowej z […] r. (k. […]), maile od J.(1) (k. […]), potwierdzenie zwrotu honorarium z tytułu umowy zlecenia na rachunek G.(2) z dnia […] r. (k. […]), potwierdzenia nadania paczki pocztowej do skarżącej z adnotacją „opłatę uiszcza adresat” z dnia […] r. (k. […]).

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, wnioskiem z […] r. Rzecznik Dyscyplinarny wniósł do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego OIRP w W. o ukaranie obwinionego o to że:
1. w okresie od […] r. do […] r. wbrew ustaleniom poczynionym z klientem G.(1), nie sporządził pozwu w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za zdarzenie medyczne, czym naruszył obowiązek lojalnego postępowania wobec klienta a także obowiązek wykonywania czynności zawodowych sumiennie oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania, tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 8 oraz art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy prawnego;
2. w okresie od […] r. do […] r. unikał kontaktu z klientem – G.(1), nie kontaktował się z nią, nie odbierał telefonów, czym naruszył obowiązek lojalnego postępowania wobec klienta a także obowiązek wykonywania czynności zawodowych sumiennie oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania, tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 8 oraz art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy prawnego;
3. w okresie od dnia […] r. do dnia […] r. nie wydał klientowi – G.(1), na jej wniosek, dokumentów, które otrzymał od niej w związku z prowadzoną na jej rzecz sprawą o odszkodowanie i zadośćuczynienie za zdarzenie medyczne, tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 46 Kodeksu Etyki Radcy prawnego.

Na rozprawie w dniu […] r. przeprowadzono dowody z przesłuchania pokrzywdzonej G.(1) oraz świadka J.(1).

Na podstawie dowodów zgromadzonych w toku przewodu sądowego Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił i zważył, co następuje:

Obwiniony zajmował się sprawą pokrzywdzonej po kontakcie z nim jego koleżanki ze studiów J.(2), mamy pokrzywdzonej, która zwróciła się do niego w […] r. czy zna osobę która mogłaby poprowadzić sprawę mamy o odszkodowanie od szpitala w związku z nieudaną operacją a on wskazał, że może ją poprowadzić. J.(2) pośredniczyła w przekazywaniu informacji pomiędzy swoją mamą (pokrzywdzoną) a obwinionym.

Pokrzywdzona zawarła z obwinionym […] r. umowę zlecenia prowadzenia sprawy (k. […]-[…]) w której zapisano, że obwiniony zobowiązuje się do reprezentowania w sprawie dotyczącej roszczenia z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia w stosunku do […] K. z siedzibą w W. przy ul. C. […] o zdarzenie medyczne.

[…] pokrzywdzona udzieliła obwinionemu pełnomocnictwa do prowadzenia sprawy (k. […]).

Pokrzywdzona działała z zaufaniem do obwinionego, biorąc pod uwagę że był to kolega jej córki ze studiów.

Obwiniony skierował do szpitala wezwanie do wypłaty odszkodowania w dniu […] (k. […]).

Po konsultacjach pokrzywdzonej z innym radcą prawnym, obwiniony w […] r. przygotował i złożył zawezwanie do próby ugodowej przeciwko szpitalowi aby przerwać bieg przedawnienia (k. […]).

Za sporządzenie tych dwóch pism obwiniony otrzymał niezależne wynagrodzenie.

W […] lub […] r. pokrzywdzona wraz z córką J.(2) były w kancelarii obwinionego na dłuższym spotkaniu i ustalono, że w najbliższym czasie prześle projekt pozwu mailem na adres J.(2).

Projekt pozwu nie został przez obwinionego przesłany.

Pomimo prób skontaktowania się telefonicznie, obwiniony nie przesłał projektu pozwu aż do […] r., w międzyczasie tłumacząc się m.in., że jest za granicą.

J.(2) kontaktowała się z obwinionym mailowo, pytając dlaczego się nie kontaktuje i przypominając mu o sporządzeniu pozwu (k. […]-[…]), a następnie wzywając go do zwrotu dokumentów sprawy i pobranych pieniędzy (mail z […] r., k. […]). Pomimo zapewnienia obwinionego w mailu do J.(2) z dnia […] r., że przekaże dokumenty „pod koniec tygodnia”, obwiniony nie zwracał dokumentów.

J.(2) prowadziła także z obwinionym korespondencję sms-ową, przypominając mu o sprawie, prosząc o kontakt a obwiniony wskazywał że jest za granicą, choruje, wskazywał, że pozew jest prawie gotowy (k. […]-[…]). W […] r. obwiniony wskazywał sms-owo: „(…) Prośba bys przekazala Mamie ze pozew już czeka z drobna modyfikacja (…)” (k. […]). […] r. sms-owo pytała znów czy obwiniony napisze pozew bo jak nie to będzie musiał oddać dokumenty i pieniądze wpłacone przez rodziców (k. […]).

O sprawie przypominał się także mailowo mąż pokrzywdzonej G.(2) (najpierw przypominając o zajęciu się sprawą - k. […], a także wzywając do zwrotu dokumentów i wpłaconych pieniędzy k. […]).

W […] r. J.(2) przygotowała wypowiedzenie umowy i pełnomocnictwa oraz wezwanie do zwrotu dokumentów i pieniędzy – które zostały podpisane przez pokrzywdzoną i doręczone obwinionemu.

Ponieważ obwiniony nie zwracał dalej dokumentów ani nie rozliczył się z pobranej kwoty, w […] r. J.(2) sporządziła projekt zawiadomienia do Rzecznika Dyscyplinarnego który został podpisany przez pokrzywdzoną i złożony.

Dopiero po złożeniu zawiadomienia do Rzecznika Dyscyplinarnego i wezwaniu obwinionego do złożenia wyjaśnień oraz przesłuchaniu przez Rzecznika Dyscyplinarnego J.(2), […] r. obwiniony zwrócił przelewem kwotę […] zł a następnie […] r. przekazał kurierem dokumentację sprawy.

Powyższe okoliczności faktyczne Sąd ustalił na podstawie dokumentów, które uznał za wiarygodne, bowiem ich prawdziwość nie była kwestionowana przez strony, a także korespondowały one ze sobą nawzajem oraz z treścią dowodów z zeznań.

Zeznania przesłuchanego w sprawie świadka J.(2) Sąd uznał za wiarygodne – zeznawała ona w sposób przekonujący, pewny i jej wypowiedzi znajdują potwierdzenie w innych dowodach.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania pokrzywdzonej – były one spójne z zebranymi dokumentami oraz z zeznaniami świadka J.(2).

Obwiniony pomimo prawidłowego wezwania nie stawił się na rozprawie. W związku z tym, działając na podstawie art. 389 par. 1 kpk stosowanego odpowiednio, Sąd odczytał protokół z przesłuchania obwinionego w określonym zakresie (k. […] – […]).

Sąd uznał, że zgromadzony w sprawie materiał i ustalenia prowadzą do konieczności uznania obwinionego winnym wszystkich trzech zarzucanych mu czynów.

Sąd uznał, że w okresie od […] r. (tj. od dnia zawarcia umowy zlecenia prowadzenia sprawy) do […] r. (dnia poprzedzającego dzień zwrócenia się do obwinionego o zwrot dokumentów i pobranych kwot) wbrew ustaleniom poczynionym z pokrzywdzoną (w umowie zlecenia z […] r.), obwiniony nie sporządził pozwu w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za zdarzenie medyczne.

Obwiniony zawarł umowę zlecenia prowadzenia sprawy, w której wyraźnie zobowiązał się do reprezentowania w sprawie dotyczącej roszczenia z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia w stosunku do […] K. z siedzibą w W. przy ul. C. […] o zdarzenie medyczne. Niezależnie od wynagrodzenia w kwocie […] zł, umowa przewidywała wynagrodzenie za efekt w wysokości […]% zasądzonej (i wypłaconej) na rzecz pokrzywdzonej kwoty przez Sąd, co dodatkowo wskazuje, że obwiniony winien był działać w celu osiągnięcia możliwie dobrego skutku (jakkolwiek umowa nie była umową rezultatu a starannego działania).

Pokrzywdzona jak i jej córka wielokrotnie kontaktowały się z obwinionym, co wykazane zostało korespondencją mailową i sms-ową w której był on wielokrotnie wzywany do sporządzenia pozwu. Obwiniony odpisywał z kolei m.in. w […] r. że pozew jest już prawie gotowy. Obwiniony wskazywał co prawda, że do pozwu potrzebna jest obszerna dokumentacja (która w dużej mierze była przez pokrzywdzoną przekazana m.in. mailowo) a pokrzywdzona zmieniała zdanie odnośnie składania pozwu, jednakże w ocenie Sądu niewątpliwie w tak wykazanych okolicznościach sprawy (szczególnie w umowie, mailach i sms-ach) miał obowiązek sporządzenia projektu pozwu i przekazania go pokrzywdzonej i jej córce.

Trzeba dodać, że w ocenie Sądu istotne jest także to, że pokrzywdzona i jej córka działały w zaufaniu do obwinionego biorąc pod uwagę że był kolegą z roku ze studiów córki pokrzywdzonej. Mimo to obwiniony wielokrotnie w sms-ach i mailach „zwodził” córkę pokrzywdzonej że pracuje nad pozwem, jest chory czy też oczekuje na przydatne orzeczenie od kolegi.

Aktywna korespondencja mailowa i sms-owa pomiędzy obwinionym a córką pokrzywdzonej i mężem pokrzywdzonej wskazuje jasno, że projekt pozwu miał być przygotowany i obwiniony wskazywał że go przygotowuje, wskazywał co jeszcze będzie do niego potrzebne i przesuwał tylko chwilę jego przekazania tłumacząc się mało wiarygodnymi powodami. W ocenie Sądu nawet jeżeli jakieś powody zdrowotne lub wyjazdowe wystąpiły u obwinionego to nie uzasadniały tak długiego opóźniania się z przygotowaniem projektu pozwu. Pokrzywdzona za pośrednictwem córki przekazywała obwinionemu materiały do pozwu na które on wcześniej wskazywał i ciąg korespondencji świadczy o tym, że wprowadzał pokrzywdzoną i jej córkę w przeświadczenie że nad pozwem pracuje i będzie on niebawem gotowy.

Nawet jeżeli obwiniony uznałby w którymś momencie, że pozwu nie chce składać czy uznaje za niecelowy to biorąc pod uwagę wywołane przez niego przekonanie o zaawansowanych pracach, powinien był możliwie szybko zakomunikować to pokrzywdzonej i jej córce tak aby mogły rozważyć zwrócenie się do innego prawnika, względnie rozważyć rezygnację z dochodzenia roszczeń czy dochodzić je w innej wysokości. Obwiniony jednak usilnie utrzymywał pokrzywdzoną i jej córkę w przeświadczeniu, że sprawą się zajmuje a pozew jest prawie gotowy.

Działaniem takim obwiniony naruszył obowiązek lojalnego postępowania wobec klienta a także obowiązek wykonywania czynności zawodowych sumiennie oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania, tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 8 oraz art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy prawnego.

Zgodnie z art. 8 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, „radca prawny, świadcząc klientowi pomoc prawną, postępuje lojalnie i kieruje się dobrem klienta w celu ochrony jego praw”.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, „radca prawny zobowiązany jest wykonywać czynności zawodowe sumiennie oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania”.

W ocenie Sądu, obwiniony naruszył wskazane normy postępując nielojalnie, przeciągając przygotowanie pozwu (którego ostatecznie nie przekazał) oraz wbrew dobru klienta. Działanie obwinionego było niesumienne i wykazał on brak staranności zawodowej.

Uznając winę obwinionego w powyższym zakresie Sąd, mając na uwadze zawiniony charakter popełnionego przewinienia dyscyplinarnego uznał, że adekwatne i konieczne dla osiągnięcia celów będzie orzeczenie wobec obwinionego na podstawie art. 65 ust. 1 pkt. 3 ustawy o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1059 ze zm.) kary pieniężnej w kwocie […] zł - zbliżonej do kwoty pobranej jako część stała wynagrodzenia za przygotowanie pozwu i reprezentowanie w sprawie. Rodzaj kary (pieniężna) w ocenie Sądu jest najbardziej adekwatny do charakteru przewinienia obwinionego a jej wysokość jest uzasadniona okolicznościami sprawy.

Wysokość wymierzonej kary jest uzasadniona stopniem winy i wyważona biorąc pod uwagę charakter naruszenia i postawę obwinionego.

Kara pieniężna w ocenie Sądu jest adekwatna i odpowiada czynowi którego dopuścił się obwiniony.

Sąd uznał, że w okresie od […] r. do […] r. obwiniony unikał kontaktu z pokrzywdzoną, nie kontaktował się z nią, nie odbierał telefonów.

Obwiniony pomimo znajomości z córką pokrzywdzonej ze studiów i jej wielokrotnymi kontaktami mailowymi i sms-owymi, unikał kontaktu z pokrzywdzoną. Co więcej wskazywał że taki kontakt i działania związane z pozwem nastąpią ale za każdym razem później, co powodowane miało być rzekomymi chorobami, wyjazdami. Nawet jeżeli wystąpiłyby krótkotrwałe komplikacje związane z chorobą czy wyjazdem to nie uzasadniały w żadnej mierze tak długiego unikania kontaktu i „zwodzenia” pokrzywdzonej. Trzeba też tutaj podkreślić, że pokrzywdzona była osobą schorowaną i pokrzywdzoną w związku z przebytymi operacjami, stąd też posługiwanie się przez obwinionego argumentami o jego problemach zdrowotnych powinno było być dokonywane z podwyższoną ostrożnością i wyczuleniem. Pokrzywdzona ufała, że obwiniony zajmuje się jej sprawą, sporządza pozew i niebawem zostanie on złożony.

Działaniem takim obwiniony naruszył obowiązek lojalnego postępowania wobec klienta a także obowiązek wykonywania czynności zawodowych sumiennie oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 8 oraz art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy prawnego.

Uznając winę obwinionego w powyższym zakresie Sąd, mając na uwadze zawiniony charakter popełnionego przewinienia dyscyplinarnego uznał, że adekwatne i konieczne dla osiągnięcia celów będzie orzeczenie wobec obwinionego na podstawie art. 65 ust. 1 pkt. 3 ustawy o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1059 ze zm.) kary pieniężnej w kwocie […] zł. Rodzaj kary (pieniężna) w ocenie Sądu jest najbardziej adekwatny do charakteru przewinienia obwinionego a jej wysokość jest uzasadniona okolicznościami sprawy.

Wysokość wymierzonej kary jest uzasadniona stopniem winy i wyważona biorąc pod uwagę charakter naruszenia i postawę obwinionego.

Kara pieniężna w ocenie Sądu jest adekwatna i odpowiada czynowi którego dopuścił się obwiniony.

Sąd uznał, że w okresie od dnia […] r. do dnia […] r. obwiniony nie wydał klientowi – pokrzywdzonej G.(1), na jej wniosek, dokumentów, które otrzymał od niej w związku z prowadzoną na jej rzecz sprawą o odszkodowanie i zadośćuczynienie za zdarzenie medyczne tj. popełnił czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 46 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.

Zgodnie z art. 46 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, „radca prawny nie może odmówić klientowi na jego wniosek, po zakończeniu stosunku prawnego na podstawie którego prowadził sprawę, otrzymanych od niego dokumentów oraz pism procesowych w sprawach które prowadził. Radca prawny nie może uzależniać wydania tych dokumentów od uregulowania przez klienta należności”.

Obwiniony był parokrotnie wzywany pisemnie i mailowo do zwrotu dokumentów sprawy. Zostały one przez niego zwrócone dopiero poprzez nadanie paczką w dniu […] r. już w toku postępowania prowadzonego przed Rzecznikiem Dyscyplinarnym.

Obowiązek zwrotu dokumentów był ewidentny. Wezwania pisemne skierowane do obwinionego jasno wnioskowały o zwrot dokumentów. Obwiniony wykazał się pasywną postawą i dopiero czynności podjęte przez Rzecznikiem Dyscyplinarnym wpłynęły na to że ostatecznie zwrócił te dokumenty.

Uznając winę obwinionego w powyższym zakresie Sąd, mając na uwadze zawiniony charakter popełnionego przewinienia dyscyplinarnego uznał, że adekwatne i konieczne dla osiągnięcia celów będzie orzeczenie wobec obwinionego na podstawie art. 65 ust. 1 pkt. 3 ustawy o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1059 ze zm.) kary pieniężnej w kwocie […] zł. Rodzaj kary (pieniężna) w ocenie Sądu jest najbardziej adekwatny do charakteru przewinienia obwinionego a jej wysokość jest uzasadniona okolicznościami sprawy.

Wysokość wymierzonej kary jest uzasadniona stopniem winy i wyważona biorąc pod uwagę charakter naruszenia i postawę obwinionego.

Kara pieniężna w ocenie Sądu jest adekwatna i odpowiada czynowi którego dopuścił się obwiniony.

Sąd na podstawie art. 65¹ ust. 1 ustawy o radcach prawnych połączył orzeczone kary orzekając jako karę łączną karę pieniężną […] zł.

O kosztach postępowania OSD orzekł na podstawie art. 70⁶ ustawy o radcach prawnych, biorąc pod uwagę czynności podjęte w postępowaniu.
 
 
(WK)