Orzeczenie z dnia 23 maja 2017  r.,  sygn. akt: D 85/2015
Orzeczenie prawomocne 

Przewodniczący: radca prawny Gerard Dźwigała
Członkowie: radca prawny Artur Załuski
radca prawny Andrzej Szmigiel
Protokolant: Karolina Szymala
 

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie […] r. w W. sprawy przeciwko radcy  prawnemu S., […], obwinionej o:
brak zawiadomienia Dziekana Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych o przyjęciu pełnomocnictwa w sprawie przeciwko radcy prawnemu A. i nie podjęcia próby polubownego załatwienia sprawy za pośrednictwem Dziekana Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych.

 

 
Wnioskiem z […] r. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego OIRP w W. zwrócił się do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego OIRP w W. o ukaranie radcy prawnego S., wpisanej na listę radców prawnych OIRP w W. pod nr […], obwiniając ją o:
brak zawiadomienia Dziekana Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych o przyjęciu pełnomocnictwa w sprawie przeciwko radcy prawnemu A. i nie podjęcia próby polubownego załatwienia sprawy za pośrednictwem Dziekana Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych.
Obwiniona nie wniosła odpowiedzi na wniosek o ukaranie.
Sąd rozpoznał sprawę na rozprawie w dn. […] r.
Wobec cofnięcia przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego („ZRD”) wniosku w zakresie pierwszych dwóch zarzutów (z uwagi na to, że postępowanie dotyczące tych zarzutów jest prowadzone pod inną sygnaturą tut. Sądu: […]), Sąd rozpoznał merytorycznie sprawę w odniesieniu do trzeciego (jedynego) popieranego przez ZRD zarzutu.
W odniesieniu do cofniętych zarzutów, Sąd wyda orzeczenie na odrębnej rozprawie.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił, co następuje:
Obwiniona wystąpiła w dn. […] r. do Sądu Okręgowego w W. z wnioskiem o zabezpieczenie roszczenia jej Klienta wobec A. („Pokrzywdzony”), wpisanego na listę radców prawnych prowadzoną przez OIRP w W., w związku z wywodzonymi w tym piśmie nieprawidłowymi działaniami Pokrzywdzonego jako arbitra w sprawie prowadzonej w Sądzie Arbitrażowym przy K.
Przed wniesieniem tego wniosku Obwiniona nie poinformowała o takim działaniu Pokrzywdzonego, ani też nie wystąpiła do Dziekana OIRP w W. z informacją o takim działaniu i wnioskiem o polubowne rozwiązanie sporu.
Dowód: k. […], zeznania Pokrzywdzonego.
Dowody w tej sprawie jednoznacznie wskazują na zaistnienie wymienionych okoliczności.
W istocie są one bezsporne a kwestią jest jedynie ich ocena prawnodyscyplinarna.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
 
Zgodnie z art. 39 uchylonego już Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (obowiązującego w dacie złożenia przez Obwinioną wniosku o zabezpieczenie) „Radca prawny, będący pełnomocnikiem w sprawie przeciwko innemu radcy prawnemu obowiązany jest o przyjęciu pełnomocnictwa zawiadomić niezwłocznie dziekana rady okręgowej izby radców prawych oraz, za jego pośrednictwem podjąć próbę polubownego załatwienia sprawy.”
Należy jednak wyjaśnić, że hipoteza tego przepisu dotyczy jedynie sprawy przeciwko „radcy prawnemu”, co należy rozumieć w ten sposób, że jest to sprawa związana z działalnością pewnej osoby jako radcy prawnego. Chodzi więc zatem o czynności związane
z wykonywaniem zawodu radcy prawnego, ponieważ przy innych zachowaniach (prywatnych czy społecznych) dana osoba, nie wykonując zawodu, nie działa jako „radca prawny” właśnie i nie posługuje się tytułem zawodowym. Na podstawie wskazanego przepisu obowiązek informowania o przyjęciu pełnomocnictwa i próby polubownego załatwienia sprawy nie dotyczy więc każdego przypadków występowania przeciwko osobie wpisanej na listę radców prawych ale tylko przypadków które wynikły z wykonywania zawodu przez tę osobę. Wynika to także z tego, że jeżeli powództwo lub inny wniosek nie dotyczy wykonywania zawodu radca prawny składający taki wniosek w ogóle nie musi wiedzieć, że występuje przeciwko osobie należącej do samorządu radców prawnych.
Wskazać także należy, że tego rodzaju doprecyzowanie, ograniczające expressis verbis zakres obowiązku do pełnomocnictw przeciwko radcom prawnym w sprawach dotyczących wykonywania przez nich zawodu, zawiera obowiązujący od 1.07.2014 r. przepis
art. 55 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. W ocenie Sądu zmiana ta ma charakter jedynie doprecyzowujący. Nawet jednak gdyby przyjmować, że ograniczenie obowiązku nastąpiło od 1.07.2014 r. to  należałoby wówczas uznać, że w tym zakresie doszło do depenalizacji braku zawiadomienia o przyjęciu pełnomocnictwa dotyczącego spraw nie związanych 
z wykonywaniem zawodu (vide stosowany odpowiednio 4 § 1 Kodeksu karnego).
W ocenie Sądu pełniąc funkcję arbitra sądu polubownego osoba wpisana na listę radców prawnych nie wykonuje zawodu radcy prawnego. Jest to funkcja społeczna. Osoba będąca radcą prawnym może podejmować tego rodzaju aktywność w ramach szeroko rozumianego wymiaru sprawiedliwości (np. także funkcji mediatora, a nawet biegłego czy tłumacza – jeżeli posiada odpowiednie kwalifikacje), samorządów zawodowych (radców prawnych lub też innych), samorządów terytorialnych, partii politycznych, Parlamentu itp. Pełniąc tego rodzaju obowiązki i funkcje radca prawny nie wykonuje jednak zawodu radcy prawnego. Zatem występując przeciwko niemu inny radca prawny nie ma obowiązku wynikającego z
art. 39 KERP z 2010 r. (aktualnie art. 55 KERP z 2014 r.).
Mając to na uwadze należy stwierdzić, że Obwiniona składając wniosek o zabezpieczenie, związany z wywodzonymi przez nią niewłaściwymi zachowaniami, które to zachowana
(nie przesądzając czy miały miejsce), nie dotyczyły wykonywania zawodu radcy prawnego przez Pokrzywdzonego, nie naruszyła zasad etycznych zawartych w Kodeksie Etyki Radcy Prawnego. Z tego powodu na podstawie art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych nie ponosi odpowiedzialności dyscyplinarnej za przypisane jej we wniosku o ukaranie zachowanie.
Wobec braku wypełnienia przez działanie Obwinionej znamion czynu zabronionego, Sąd uniewinnił ją od postawionego zarzutu.
Stosując art. 70⁶ § 1 ustawy o radcach prawnych, z uwagi na uniewinnienie, koszty postępowania ponosi Okręgowa Izba Radców Prawnych w W..
(AG)