Orzeczenie z dnia 22 października 2021 r. Sygn. akt: D 7/21
Orzeczenia nie jest prawomocne.
 

PRZEWODNICZĄCY: r. pr. Robert Karpiński
CZŁONKOWIE: r. pr. Artur Załuski
r. pr. Agnieszka Korpas - Mattusch
PROTOKOLANT:         Ewelina Raczko

           
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu W., ([…]), obwinionemu o to, że:

 

 

 

 
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (dalej: „Rzecznik”) wniósł do tutejszego Sądu w dniu […] r., wniosek o ukaranie (sygn. akt […]) r.pr. W. (dalej: „Obwiniony”), wpisanego na listę radców prawnych pod nr.: […], zarzucając Obwinionemu, że:

 
Obwiniony nie złożył odpowiedzi na wniosek o ukaranie.
 
Sprawa została rozpoznana pod nieobecność Obwinionego. Pierwszy termin rozprawy, wyznaczony na dzień […] r., został zniesiony na podstawie wniosku Obwinionego umotywowanego terminem kolizyjnym przed Sądem powszechnym. Istotnym jest, że Obwiniony załączył do wniosku dowód na okoliczność, na którą się powołał (k. […]). Następnie, Obwinionemu doręczono, w sposób prawidłowy, w dniu […] r., wezwanie do stawiennictwa na rozprawie w dniu […] r. (k. […]v.). W dniu […] r. (data stempla pocztowego), Obwiniony złożył wniosek o zmianę terminu rozprawy z powodu kolizji z terminem rozprawy przed Sądem Rejonowym w W. Obwiniony wskazał, że termin tej rozprawy został wyznaczony przez Sąd Rejonowym w W. podczas posiedzenia, które miało miejsce w dniu […] r. (k. […]). W świetle powyższego, Sąd uznał nieobecność Obwinionego za nieusprawiedliwioną z następujących powodów. Obwiniony, powołując się na konieczność wykonywania czynności zawodowych w innej sprawie, nie wskazał sygnatury akt tego postępowania, co utrudnia weryfikację prawdziwości faktu, na który się powołuje. Ponadto, Obwiniony nie przedstawił jakiegokolwiek dokumentu udawadniającego bądź uprawdopodobniającego zaistnienie kolizji terminów, np. w formie protokołu posiedzenia Sądu Rejonowego. Zważyć wreszcie należało, że skoro Obwiniony posiadał wiedzę o terminie rozprawy przed Sądem Rejonowym od dnia […] r., powinien podnieść tą okoliczność niezwłocznie po otrzymaniu wezwania tutejszego Sądu, co nastąpiło w dniu […] r. W to miejsce, Obwiniony zwlekał ze złożeniem wniosku o zmianę terminu do dnia […] r., w którym nadał przesyłkę z wnioskiem (k. […]). W ocenie Sądu, wątpliwym był również argument podniesiony przez Obwinionego o braku możliwości ustanowienia zastępcy w sprawie przed Sądem Rejonowym. Obwiniony wykonuje bowiem zawód w kancelarii, współpracował z aplikantem radcowskim ([…]). Powyższe doprowadziło Sąd do wniosku, że Obwiniony nie jest zainteresowany uczestniczeniem w postępowaniu prowadzonym przez Sąd i podjęciem aktywnej obrony w tym postępowaniu. Ujawnione działanie zmierzało jedynie do przedłużenia postępowania, co nie mogło znaleźć akceptacji jako okoliczność usprawiedliwiająca brak stawiennictwa. W związku z tym, Sąd prowadził dalej postępowanie zgodnie z normą art. 68³ ust. 2 ustawy o radcach prawnych.
 
Po rozpoznaniu sprawy, Sąd uznał Obwinionego winnym popełnienia deliktów dyscyplinarnych objętych pkt. 1 - 3 wniosku o ukaranie przyjmując, że czyn z pkt. 3 wniosku polegał na tym, że Obwiniony będąc ustanowionym pełnomocnikiem z urzędu pani U. w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w W. sygn. akt […], pomimo żądania klientki o podjęcie czynności w celu zakończenia postępowania wyrażonego w korespondencji mailowej z dnia […] r. oraz z dnia […] r., nadal prowadził sprawę, do czasu cofnięcia mu pełnomocnictwa postanowieniem Sądu z dnia […] r.
 
Ponadto, Sąd postanowił umorzyć postępowanie w zakresie czynu objętego pkt. 4 wniosku o ukaranie.
 
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
 
Obwiniony świadczył pomoc prawną na rzecz U. (dalej: „Pokrzywdzona”) jako jej pełnomocnik procesowy w sprawach prowadzonych przez Sąd Rejonowy W. za sygn. akt […] oraz […], zgodnie z zawiadomieniami zawartymi w pismach z dnia, odpowiednio, […] r. (k. […]) oraz […] r. (k. […]).
 
Pismem z dnia […] r., Obwiniony poinformował Pokrzywdzoną o swoim ustanowieniu w sprawie […], przekazał dane kontaktowe, a także zwrócił się o niezwłoczny kontakt telefoniczny, celem omówienia sprawy i uzgodnienia dalszego postępowania, oraz o przygotowanie przez Pokrzywdzoną opisu stanu faktycznego sprawy oraz dowodów poprzez wymienienie ich wstępnej listy (k. […]).
 
W kolejnym piśmie, z dnia […] r., Obwiniony poinformował Pokrzywdzoną o swoim ustanowieniu w sprawie […]. Pismo odpowiada w swojej treści powołanemu wyżej pismu Obwinionego z dnia […] r. (k. […]).
 
Pokrzywdzona odpowiedziała na pismo Obwinionego z dnia […] r., widomością e-mail z dnia […] r. (k. […]).
 
Strony wymieniły korespondencję e-mail w jednej ze spraw Pokrzywdzonej w dniach: […] r., […] r. oraz […] r. (k. […]).
 
Postanowieniem z dnia […] r., Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w W. postanowił: cofnąć powódce – Pokrzywdzonej zwolnienie od kosztów sądowych w całości i ustanowienie pełnomocnika z urzędu w sprawie prowadzonej za sygn. akt […] oraz przyznać Obwinionemu wynagrodzenie tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej Pokrzywdzonej (k. […]).
 
Powyższe postanowienie zostało uchylone postanowieniem wskazanego wyżej Sądu z dnia […] r. (sygn. akt […]). Z treści uzasadnienia postanowienia wynika, że postanowienie Referendarza sądowego z dnia […] r. zostało zaskarżone przez Pokrzywdzoną działającą osobiście (k. […]). Odpis postanowienia Sądu z dnia […] r. został doręczony Pokrzywdzonej wraz z informacją, że w związku z treścią zapadłego rozstrzygnięcia, Obwiniony nadal pozostaje umocowany do działania w sprawie […] jako jej pełnomocnik (pismo z dnia […] r. na k. […]). Obwiniony nie zaprzeczył powyższej okoliczności w swoich wyjaśnieniach (k. […]).
 
Zarządzeniem zawartym w piśmie z dnia […] r., Sąd Rejonowy w W. zobowiązał Obwinionego do sprecyzowania żądania pozwu, wskazania wartości przedmiotu sporu oraz zgłoszenia wniosków dowodowych w sprawie […] (k. […]).
 
Wykonując powyższe zobowiązanie, Obwiniony sporządził w dniu […] r., a następnie złożył pismo procesowe (k. […] oraz […]), w sprawie […]. Treść tego pisma, w formie złożonej do akt niniejszego postępowania (ukrycie znacznej części pisma), wskazuje na to, że celem tego pisma było dalsze prowadzenie sporu. Obwiniony wniósł o dopuszczenie dowodów, zobowiązanie strony pozwanej do złożenia dokumentów do akt sprawy, rozpoznanie sprawy pod nieobecność Pokrzywdzonej oraz o zasądzenie kosztów postępowania.
 
Postanowieniem z dnia […] r., Sąd Rejonowy w W. odrzucił pozew wniesiony przez Pokrzywdzoną w sprawie […] z powodu nie wskazania prawidłowo pozwanego mającego zdolność występowania w tym postępowaniu jako strona (k. […]).
 
W dniu […] r., Pokrzywdzona wysłała wiadomość e-mail do Obwinionego, w której m.in. obarczyła Obwinionego winą za odrzucenie pozwu w sprawie […], wyraziła pretensję z powodu braku pomocy w zaskarżeniu postanowienia Referendarza w przedmiocie cofnięcia zwolnienia od kosztów sądowych a także zgłosiła wyraźne żądanie „zamknięcia sprawy” prowadzonej za sygn. akt […] (k. […]). Następnie, w dniu […] r., Pokrzywdzona wysłała kolejną wiadomość e-mail adresowaną m.in. do Obwinionego zgłaszając w ten sposób pretensję z powodu dalszego prowadzenia sprawy, co do której wcześniej wyraziła wolę zakończenia, a także z powodu odrzucenia pozwu (k. […]).
 
W dniu […] r., Obwiniony sporządził, a następnie wniósł pismo procesowe w zastępstwie Pokrzywdzonej w sprawie […]. Powyższe pismo stanowiło odpowiedź na zobowiązanie Sądu Rejonowego z dnia […] r. Wersja pisma złożona do akt sprawy nie zawiera zasadniczej treści, przy czym pozwala na przyjęcie, że Obwiniony sformułował w nim m.in. wniosek dowodowy. Na powyższe wskazuje słowo „Dowód” na k. […] (k. […]). 
 
W tej samej dacie, P., aplikant radcowski z kancelarii Obwinionego, wysłała do Pokrzywdzonej wiadomość e-mail, w której przekazała pismo oraz poprosiła Pokrzywdzoną o przedstawienie stanowiska do dnia następnego. Powyższa wiadomość dotyczyła sprawy […] (k. […]).
 
W dniu […] r., Wicedziekan Rady tutejszej Izby sporządził pismo informujące innego radcę prawnego o jego wyznaczeniu do zastępowania Pokrzywdzonej w postępowaniu prowadzonym za sygn. akt […]. Z treści tego pisma wynika, że sprawie tej został wyznaczony termin na dzień […] r., co świadczy o tym, że sprawa ta nadal się toczyła we wskazanej wyżej dacie (k. […]).
 
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy na kartach wymienionych szczegółowo powyżej. Dowody z dokumentów, które nie zostały w powołane akapitach poprzedzających, potwierdzają okoliczności objęte ustaleniami Sądu bądź są pozbawione doniosłości dla sprawy.
 
Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom, z których przeprowadził dowód, ponieważ nie znalazł podstawy dla ich kwestionowania. Część spośród tych dowodów została złożona przez samego Obwinionego.
 
Sąd odstąpił od przeprowadzenia dowodu z zeznań Pokrzywdzonej w charakterze świadka. Pokrzywdzona została wezwana na termin rozprawy, jednakże nie stawiła się z powodu wypadku losowego, który nie pozwolił zdążyć przed odjazdem pociągu (k […]). Zeznania Pokrzywdzonej mogły wprawdzie dotyczyć okoliczności istotnych dla oceny zarzutów postawionych Obwinionemu, tym niemniej okoliczności te zostały ustalone w oparciu o dowody ze zgromadzonych dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez strony. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego nie podtrzymał wniosku o przeprowadzenie tego dowodu w toku rozprawy. Wreszcie, Sąd miał na względzie, że Pokrzywdzona jest osobą chorą, mieszka w znacznej odległości od siedziby Sądu (Województwo P.). Przerwanie bądź droczenie rozprawy, a także potencjalne przesłuchanie Pokrzywdzonej w ramach pomocy prawnej spowodowałoby wydłużenie postępowania, które na chwilę orzekania trwało stosunkowo długo. Powyższe mogłoby udaremnić osiągnięcie celów niniejszego postępowania. Obwiniony nie wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań Pokrzywdzonej.
 
Ujawniona treść zeznań złożonych przez Pokrzywdzoną na etapie dochodzenia nie pozostaje w sprzeczności z treścią dowodów z dokumentów, nie dostarcza dodatkowych informacji dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
 
Na gruncie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że w ustalonym stanie faktycznym Obwiniony dopuścił się czynów sprzecznych z zasadami wykonywania zawodu radcy prawnego. U podstaw rozstrzygnięcia Sądu legły następujące powody.
 
W ustalonym stanie faktycznym Obwiniony był pełnomocnikiem procesowym Pokrzywdzonej ustanowionym z urzędu. Z powyższego wynikał obowiązek podejmowania czynności procesowych w interesie Pokrzywdzonej, według stanu sprawy. Do takich czynności należało w szczególności zajęcie procesowego stanowiska wobec zobowiązania Sądu Rejonowego W. z dnia […] r. (k. […]). Z treści pisma na k. […] wynika, że Obwiniony zmierzając do wykonania powołanego wyżej zobowiązania Sądu poprzestał jedynie na zgłoszeniu wniosków dowodowych. Treść zobowiązania Sądu Rejonowego nakazuje przyjąć, że Sąd ten doszukał się niespójności w sposobie sformułowania żądania pozwu. Zaniechanie Obwinionego mogło narazić Pokrzywdzoną na negatywne konsekwencje procesowe. W tym kontekście zważyć należało, że Sąd Rejonowy ponownie zobowiązywał Obwinionego do dokonania określonych czynności – na powyższe naprowadza treść pisma procesowego Obwinionego z dnia […] r. (k. […]). Wobec Obwinionego należało oczekiwać, w kontekście zobowiązania z dnia […] r. (k. […]), wskazania ostatecznej treści żądania pozwu bądź oświadczenia, że podtrzymuje żądanie dotychczas zgłoszone. Obwiniony nie podołał temu obowiązkowi, co stanowi o naruszeniu norm wynikających z art. 6, 8 i 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego jako zaniechanie godzące w nakaz świadczenia pomocy prawnej w sposób rzetelny, profesjonalny, nakierowany na dobro klienta i ochronę jego praw.
 
W zakresie drugiego przewinienia, niewątpliwym w sprawie jest, że zapadło postanowienie o cofnięciu Pokrzywdzonej zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia pełnomocnika z urzędu (k. […]). Postanowienie to zostało skutecznie zaskarżone przez Pokrzywdzoną działającą osobiście (k. […] oraz wyjaśnienia Obwinionego na k. […]). Obwiniony bronił się wskazując na brak możliwości działania w związku z treścią pisma, którym został poinformowany o cofnięciu wyznaczenia pełnomocnikiem w sprawie […]. Taki sposób obrony nie mógł okazać się skuteczny. Treść art. 394 § 1 pkt 2) Kodeksu postępowania karnego w wersji obowiązującej w dacie wydania postanowienia od cofnięciu ustanowienia pełnomocnika z urzędu (k. […]), przewidywała możliwość poddania kontroli zażaleniowej takiego postanowienia. Powyższe oznacza, że postanowienie z […] r. (k. […]) nie było prawomocne z chwilą jego wydania. Pokrzywdzona, dla której pełnomocnik został ustanowiony, skorzystała z uprawnienia do skarżenia doprowadzając tym samym do uchylenia postanowienia w zakresie cofnięcia ustanowienia pełnomocnika. Obwiniony pozostawał zatem niezmiennie pełnomocnikiem Pokrzywdzonej co najmniej do uprawomocnienia postanowienia Sądu Rejonowego W. z dnia […] r., w przedmiocie odrzucenia pozwu w tej sprawie (k. […]). Pismo Sekretarza Rady Izby z […] r. informujące Obwinionego o cofnięciu jego wyznaczenia (k. […]) mogło być mylące dla Obwinionego, jednakże nie mogło uwolnić go od odpowiedzialności dyscyplinarnej. Z chwilą umocowania do działania za Pokrzywdzoną, Obwiniony stał się zobowiązany do kierowania się przede wszystkim interesem Pokrzywdzonej oraz potrzebą ochrony jej praw. Skoro zatem zapadło postanowienie cofające ustanowienie pełnomocnika, z którym Pokrzywdzona się nie zgadzała, Obwiniony powinien zaskarżyć to postanowienie a także poinformować Radę Izby o takim działaniu w nawiązaniu do pisma z k. […]. Obwinionego w tym zakresie musiała zastąpić sama Pokrzywdzona, która doprowadziła swoim działaniem do „utrzymania” umocowania dla Obwinionego, zapewniając sobie w ten sposób możliwość dalszego korzystania z jego pomocy prawnej. Zaniechanie Obwinionego godziło w te same zasady, które zostały wskazane w kwalifikacji pierwszego przewinienia.
 
W sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy W. za sygn. akt […], Pokrzywdzona wyraziła w sposób stanowczy i jednoznaczny wolę zakończenia tej sprawy przez Obwinionego (k. […]). Jeżeli Obwiniony posiadał uzasadnione wątpliwości co do ostateczności tej decyzji Pokrzywdzonej lub dostatecznego rozpoznania okoliczności zarówno samej sprawy jak i skutków podjęcia czynności w celu jej zakończenia w wymiarze procesowym, powinien ustalić stanowisko z klientem – Pokrzywdzoną. W przeciwnym razie, Obwiniony powinien podjąć działanie w kierunku oczekiwanym przez Pokrzywdzoną, bez zbędnej zwłoki. Obwiniony nie podołał temu obowiązkowi, o czym świadczy kolejne pismo procesowe w sprawie z dnia […] r. (k. […]) oraz pismo Wicedziekana Rady Izby z dnia […] r. (k. […]). Ujawnione postępowanie Obwinionego godziło w wynikający z art. 6 i 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, nakaz wykonywania czynności zawodowych w sposób rzetelny i sumienny oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania, w interesie klienta.
 
Wina Obwinionego nie budziła wątpliwości Sądu. Obwiniony wykonuje zawód profesjonalnego pełnomocnika, co skutkuje koniecznością oceny sposobu wykonywania czynności zawodowych z uwzględnieniem podwyższonego standardu staranności. Nie sposób zakładać, że Obwiniony mógłby nie być świadomy obowiązku stosowania się do decyzji klienta o charakterze dyspozycyjnym, czy też podejmowania czynności procesowych niezbędnych dla ochrony interesów klienta. W ocenie Sądu, ujawnione przewinienia zostały popełnione z rażącego niedbalstwa. Brak było w sprawie dowodów na zamierzone działanie Obwinionego, także w zamiarze ewentualnym.
 
Sąd orzekł karę pieniężną za każdy z popełnionych czynów. Kara pieniężna jest karą o średniej dolegliwości spośród katalogu kar, jakie ustawa i radcach prawnych przewiduje dla odpowiedzialności dyscyplinarnej. Sięgając po tę karę, Sąd zważył, że przewinienia Obwinionego godziły w fundamentalne zasady wykonywania zawodu w relacji do klienta. Każdy klient radcy prawnego ma prawo oczekiwać, że prawnik zaangażowany w jego sprawę będzie podejmować wszelkie dostępne działania w celu obrony jego praw i realizacji interesów. Radca prawny będąc osobą biegłą w prawie powinien rozpoznawać, a następnie prezentować i ustalać klientem czynności dopuszczalne według stanu sprawy. Tak pojmowany sposób wykonywania zawodu czyni z radcy prawnego zaufanego powiernika spraw klienta, doradcę, który wskaże i zrealizuje najlepsze rozwiązanie w perspektywie relacji celu do ryzyka.
 
Sytuacja, w której radca prawny zachowuje się biernie, nie reaguje na zobowiązania sądu prowadzącego postępowanie, którego stroną jest klient, pozostawia klienta przed koniecznością samodzielnego podejmowania czynności w sprawie, nie wykonuje dopuszczalnych czynności oczekiwanych przez klienta, stanowi zaprzeczenie podstawowych zasad wykonywania zawodu, tj. troski o dobro klienta, rzetelności, sumienności oraz staranności wynikającej z profesjonalnego charakteru działania.
 
Ustalając wysokość kar za każde z trzech przewinień, Sąd wziął pod rozwagę, że Obwiniony dopuścił się trzech przewinień, w dwóch sprawach. Ponadto, skutkiem przewinień z pkt. 1 i 3 części dyspozytywnej przeczenia była konieczność podejmowania dalszych czynności procesowych przez Sąd powszechny skutkująca przedłużeniem postępowania prowadzonego za sygn. akt […], a także wyznaczeniem nowego pełnomocnika w tej sprawie. Zaniechanie Obwinionego wywołało zasadne zaskoczenie i rozczarowanie po stronie Pokrzywdzonej.
 
Ponadto, raz jeszcze podkreślić należy, że w zakresie przewinienia polegającego na niewniesieniu środka odwoławczego doszło do sytuacji, w której Pokrzywdzona musiała sama zatroszczyć się o swoją sprawę i wyręczyć w tym zakresie Obwinionego. W tym zakresie zważyć również należało, że ostatecznie interes Pokrzywdzonej polegający na utrzymaniu umocowania dla Obwinionego został osiągnięty, co przemawiało za obniżeniem wymiaru kary.
 
Za obniżeniem wymiaru kary przemawiała okoliczność braku skutku przewinień w postaci wyrządzenia szkody materialnej w znacznych rozmiarach. Tym niemniej, dalsze prowadzenie postępowania sądowego wbrew woli Pokrzywdzonej, ustanowienie kolejnego pełnomocnika, a także podejmowanie dodatkowych czynności przez Sąd powszechny wskutek zaniechania Obwinionego świadczą o poniesieniu dodatkowych, zbędnych kosztów.
 
W świetle powyższego, Sąd uznał, że orzeczenie kary w kwocie […] zł za pierwszy i trzeci czyn oraz […] zł za drugi czyn będzie adekwatne do popełnionych przewinień. Przyjęty wymiar kar jest bliski dolnej granicy ustawowego zagrożenia. W ocenie Sądu, kara pieniężna skłoni Obwinionego do refleksji, będzie istotną dolegliwością motywującą do większego zaangażowania w przyszłości. Dolegliwość orzeczonych kar pozwoli również na spełnienie celu w postaci prewencji generalnej. Nie jest bowiem dopuszczalne aby wobec zawodu były formułowane opinie o nienależytym zaangażowaniu w prowadzenie spraw przez radców prawnych ustanawianych pełnomocnikami z urzędu. 
 
Sąd orzekł karę łączną opierając się na dyspozycji art. 65¹ ust. 2 pkt 3) ustawy o radcach prawnych.
 
Sąd postanowił umorzyć postępowanie w zakresie czynu polegającego na niewskazaniu przez Obwinionego czasu, w którym zazwyczaj dostępny jest pod kontaktowym numerem telefonu, Sąd stwierdził, że pisma Obwinionego z dnia […] r. oraz z dnia […] r. skierowane do Pokrzywdzonej nie zawierają powyższego wskazania, co stoi w sprzeczności z wymogiem określonym w § 22 Regulaminu wykonywania zawodu radcy prawnego. Tym niemniej zważyć należało, że w pozostałej części powołane pisma zostały sporządzone w sposób całkowicie rzetelny i prawidłowy. Sam fakt braku wskazania czasu dostępności nie mógł wyrządzić Pokrzywdzonej jakiejkolwiek szkody ani utrudnić kontaktu ze swoim prawnikiem. W związku z tym, Sąd uznał, że szkodliwość tego czynu jest znikoma w stopniu uzasadniającym umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3) Kodeksu postępowania karnego.
 
Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 70⁶ ustawy o radcach prawnych oraz § 1 ust. 1 pkt 1) uchwały nr 86/IX/2015 Krajowej Rady Radców prawnych z dnia 20 marca 2015 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego, biorąc pod uwagę zakres czynności podjętych w postępowaniu. Sprawa została rozpoznana na jednym terminie. Postępowanie dowodowe nie obejmowało odebrania zeznań świadków. Rozpoznanie sprawy wymagało przeprowadzenia dowodu dokumentów zgromadzonych w jednym tomie akt, sporządzonych w języku polskim.
 
E.R.