Orzeczenie z dnia 22 października 2014  r. Sygn. akt: D 45/2014
Orzeczenie prawomocne w zakresie pkt. 1 i 2 orzeczenia
 

Przewodniczący: radca prawny Artur Załuski
Członkowie: radca prawny  Igor Bąkowski
radca prawny Krzysztof Jacek Woś
Protokolant: Anna Gabrysiak

 
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie […] w Warszawie sprawy przeciwko r.pr. G., […], obwinionemu o to, że:
           

 

 

 
W dniu […] roku do Dziekana Okręgowej Izby Radców Prawnych w Warszawie pismem datowanym na […] r. Zarząd M. S.A. złożył skargę na radcę prawnego G..  W skardze Skarżąca wskazuje, iż Pan mecenas G. w trakcie postępowania o udostępnienie informacji publicznej, w pismach kierowanych do Spółki wielokrotnie wyrażał się w sposób obraźliwy o członkach Zarządu Spółki, a także o radcach prawnych wykonujących obsługę prawną Spółki. Ponadto zdaniem Skarżącej radca prawny groził członkom Zarządu Spółki odpowiedzialnością karną za rzekome naruszenie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Do skargi Skarżąca załączyła kopie pism z dnia […] r., […] r., […] r. […] r. i […] r. na potwierdzenie zgłoszonych w skardze zarzutów.
Postanowieniem z dnia […] r. Z-ca Rzecznika Dyscyplinarnego OIRP w Warszawie wszczął dochodzenie w sprawie oraz  postanowieniem z dnia […] r. Z-ca Rzecznika Dyscyplinarnego OIRP w Warszawie przedstawił zarzuty radcy prawnemu G. iż:

 
Pismem z dnia […] r. radca prawny G. szeroko wyjaśnia okoliczności i kontekst przedmiotowej sprawy. Obwiniony podkreśla, iż nie miał zamiaru straszenia członków zarządu prokuratorem w intencji osiągnięcia korzyści, czy to majątkowych czy to osobistych. Informowanie, iż złoży stosowne zawiadomienie jeżeli członkowie zarządu nadal będą bagatelizować orzecznictwo oraz lekceważyć naukowe autorytety, wyrażało chęć zmobilizowania zarządu aby podał informację od kogo nabył elementy infrastruktury miejskiej, jakie są przedmiotowe cechy tego nabytku, a nadto ile zapłacił przedsiębiorcy.

OSD zważył co następuje.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego OSD uznał za udowodnione, iż Obwiniony prowadził w roku […] i […]  z M. S.A.  korespondencję, której celem było pozyskanie wiedzy o treści zawieranych przez to przedsiębiorstwo umów w szczególności w zakresie gospodarowania przez M. mieniem komunalnym. W zakresie powyższego ustalenia OSD oparł się na dowodach z dokumentów w postaci kopii pism z dnia […] r., […] r., […] r. […] r. i […] r. (k. […]). Fakt sporządzenia przedmiotowej korespondencji, jej autorstwo przypisane Obwinionemu jak i skuteczne jej doręczenie do Skarżących jest bezsporne albowiem nie było nigdy kwestionowane przez Strony w tym przez Obwinionego, który również w toku składania wyjaśnień na rozprawie przed OSD w dniu […] r. nie zaprzeczał w/w faktom.

W takiej sytuacji dla ostatecznego rozstrzygnięcia pozostała zatem ocena użytych przez Obwinionego w w/w pismach sformułowań w kontekście stawianych mu zarzutów naruszenia dyspozycji art. 64 ust. 1 pkt 2 ustawy o radcach prawnych w zw. art. 27 ust. 7 KERP.
Art. 27 ust. 7 KERP stanowi, iż radca prawny nie może w swych zawodowych wystąpieniach grozić postępowaniem karnym lub dyscyplinarnym. Zatem dla skutecznego przypisania sprawcy popełnienia czynu stypizowanego w w/w przepisie należy ustalić kumulatywne wystąpienie w ramach danego działania obydwu powyższych przesłanek tj. występowania w ramach wykonywania zawodu radcy prawnego (wystąpienia zawodowe) oraz użycia groźby w stosunku do odbiorcy danego przekazu zainicjowania postępowania karnego lub dyscyplinarnego.  Istnienie pierwszej z wymienionych przesłanek jest bezsporne. Obwiniony w pismach kierowanych do M. występował jako radca prawny (k. […] lub pisma Obwinionego nawiązywały do wcześniejszej korespondencji Obwinionego). 
 
Kwestią jednak w niniejszej sprawie kluczową wydaje się odróżnienie groźby, która jak stwierdzono powyżej penalizuje dane działanie od informacji, która jako swego rodzaju komunikat informuje adresata o ewentualnych konsekwencjach i działaniach, które informujący zamierza podjąć na podstawie obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa. Poza wszelkimi wątpliwościami jest, iż instytucji groźby nie sposób przedstawić w ramach jednego skonkretyzowanego rodzaju zachowania czy zachowań posiadających stałe stypizowane elementy. Z tego też powodu możliwości wystąpienia tejże w różnych postaciach zjawiskowych jest wiele, w zależności co oczywiste od kontekstu i sytuacji. W odróżnieniu jednak od pozbawionego jakichkolwiek ozdobników przekazu informacyjnego groźba jest działaniem, które zawiera lub powinno zawierać opis negatywnych skutków i konsekwencji dla jej adresata. Równie ważkim elementem dla możliwości zakwalifikowania danego zachowania jako groźby jest kwestia wzbudzenia takim zachowaniem uczucia rzeczywistej obawy u adresata takiego przekazu.

Zdaniem OSD użyte przez Obwinionego sformułowania w piśmie z dnia […] r. oraz […] r. w całości wpisują się w poczynione powyżej rozważania. W szczególności dokonane w piśmie z dnia […] r. wskazanie, iż  cyt. ”Składając zawiadomienie do Prokuratora z całą konsekwencją będę starał się nadać tej sprawie maksymalny rozgłos..” jest zdaniem OSD działaniem wypełniającym znamiona czynu opisanego w art. 27 ust. 7 KERP tj. daleko wykraczającym poza omówione powyżej uprawnienie do informowania o możliwych do podjęcia zgodnych z obowiązującym prawem krokach. Taką samą kwalifikację OSD przyjmuje w zakresie wypowiedzi Obwinionego z pisma z dnia […] r. in fine.

W zakresie kary tj. zarówno rodzaju jak i jej wysokości OSD orzekł zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, uznając, iż rodzaj kary jak i jej wysokość są adekwatne do popełnionego przez Obwinionego czynu. OSD wziął  pod uwagę przy wymiarze kary całokształt okoliczności sprawy, w szczególności rodzaj i długotrwałość konfliktu Obwinionego z Pokrzywdzonymi jak i pobudki, z których działał Obwiniony występując w sprawie w swej korespondencji jako rzecznik szerszego publicznego interesu.
Z tych powodów należało orzec jak w sentencji.
(AG)