Orzeczenie z dnia 21 września 2022 r. Sygn. akt: D 185/21
Orzeczenie jest nieprawomocne
 

Przewodniczący:      r. pr. Andrzej Szmigiel
Członkowie:              r. pr. Anita Żołyniak–Piętka
r. pr. Artur Załuski
Protokolant:              Gabriela Filip

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawach […] r., […] r. oraz […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu P. K., […], obwinionej o to, że:

 

 

 

 
W dniu […] r. do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (dalej jako: „OSD”) wpłynął wniosek o ukaranie z dnia […] r. (dalej jako: „Wniosek o Ukaranie”) przeciwko radcy prawnemu P. K., wpisanej na listę radców prawnych pod nr […] (dalej jako: „Obwiniona”), który został złożony przez Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (dalej jako: „Rzecznik”) obwinionej o czyn z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (dalej jako: „Ustawa o Radcach Prawnych”) w związku z art. 11 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, stanowiącego załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zajadu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Rady Prawnego (dalej jako: „KERP”), karanej dyscyplinarnie (sygn. akt […]), obwinionej o to, że:

 
Rzecznik w toku wszczętego w sprawie dochodzenia ustalił, że w dniu […] r. P. K., w imieniu której działał F. K. (brat), zawarła z M. M. (dalej jako: „Pokrzywdzona”) oraz K. B. (dalej jako: „Pokrzywdzony”) umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ul. […] w W. (dalej jako: „Lokal”), na czas określony – do dnia […] r. (dalej jako: „Umowa Najmu”). Strony w Umowie Najmu ustaliły, że najemca będzie uiszczał czynsz najmu za Lokal mieszkalny i miejsce postojowe z góry do 5 dnia każdego kolejnego miesiąca stosunku najmu, przelewem na wskazane konto, a także za opłaty eksploatacyjne płatne zaliczkowo (z wyjątkiem czynszu) do 5 dnia każdego kolejnego miesiąca stosunku najmu przelewem na wskazane konto. Rzecznik wskazał, że za okres najmu od […] do […] r. najemca miał zapłacić ustalone kwoty w terminie do […] r. (pkt 3.1, 3.2, 3.6 Umowy Najmu). Strony ustaliły także, że najemca nie będzie mógł oddać Lokalu lub jego części w podnajem lub do bezpłatnego używania osobom trzecim – bez uzyskania pisemnej zgody wynajmujących (pkt 7.2 Umowy Najmu). Rzecznik ustalił, iż Lokal został wydany Obwinionej w dniu […] r. W dniu […] r. do Pokrzywdzonej zadzwoniła Obwiniona i poinformowała ją, że chciałaby zakończyć najem. Pokrzywdzona się na to nie zgodziła. Rzecznik dodał, iż pomimo obowiązywania Umowy Najmu, Obwiniona do dnia wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów, mimo wezwań wynajmującego, nie uiściła czynszu i opłat eksploatacyjnych za okres od […] do […] r., oraz za […] r. Ponadto jej brat F. K., zaczął przedmiotowy Lokal podnajmować. Przy czym według Rzecznika Obwiniona miała świadomość, że wynajmujący nie otrzymał należnego wynagrodzenia, o czym świadczyły dowody zgromadzone w sprawie. W ocenie Rzecznika nierespektowanie przez radcę prawnego postanowień zawartych w umowach cywilnoprawnych narusza stypizowany w art. 11 ust. 1 KERP obowiązek dbania o godność zawodu w życiu prywatnym i tym samym stanowi przewinienie, o którym mowa w art. 64 ust. 1 Ustawy o Radcach Prawnych.
 
W dniu […] r. do OSD wpłynął wniosek z dnia […] r. Obwinionej o umorzenie postępowania (dalej jako: „Wniosek”). Obwiniona we Wniosku wskazała, iż zarzucany jej czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. Obwiniona podniosła m.in., że Umowa Najmu została zawarta w celach prywatnych, a nie zawodowych. Obwiniona wskazała również, że pomimo odebrania Lokalu w dniu […] r., wspólnie z partnerem nie zdecydowali się na przeprowadzkę. Obwiniona  […] r. powiadomiła M. M. i K. B. o zmianie decyzji dotyczącej możliwości zakupu przez nich Lokalu, a tym samym o bezcelowości kontunuowania najmu mieszkania. Obwiniona wskazała, że celem Umowy Najmu był zakup wynajmowanego Lokalu. W celu ugodowego zakończenia sprawy, Obwiniona zaproponowała rozwiązanie Umowy Najmu na podstawie porozumienia, a także zatrzymanie przez Pokrzywdzonych w całości kaucji wysokości 4 500 złotych, co miało zostać rozważone przez właścicieli mieszkania. Obwiniona podniosła, iż w […] r. właściciele Lokalu podczas spotkania z jej bratem nie wyrazili zgody na całkowite rozwiązanie Umowy Najmu, ale wyrazili zgodę na podnajmowanie Lokalu przez jej brata, przejęcie Umowy Najmu przez jej brata oraz skrócenie okresu najmu do 3 miesięcy. Powyższe nie zostało jednak spisane, gdyż właściciele Lokalu mieli przygotować stosowne porozumienie z przyjętych ustaleń, czego nie uczynili. Obwiniona wskazała, że właściciele Lokalu nie podjęli z nią żadnej próby kontaktu telefonicznego w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. Obwiniona nie miała świadomości o powstałym stanie rzeczy. W dniu […] r. doszło do przekazania Lokalu i podpisania protokołu odbioru. Kaucja została rozliczona przez strony.
 
OSD rozpoznał na rozprawie […] r. w W. sprawę przeciwko r. pr. P. K., […]. Po wywołaniu sprawy stawili się: Rzecznik, Pokrzywdzona M. M., Obwiniona P. K. Nie stawił się K. B.
 
Sąd poinformował, że wniosek o umorzenie postepowania został potraktowany jako odpowiedź na Wniosek o Ukaranie, albowiem okoliczności w nim wskazane mogłyby jedynie prowadzić do wydanie orzeczenia uniewinniającego Obwinioną.
 
Obwiniona wyjaśniła, że nie przyznaje się do zarzucanego czynu. Obwiniona wyjaśniła, że sporna należność objęta Wnioskiem o Ukaranie została zaspokojona w sierpniu przez jej brata. Przy zdawaniu Lokalu została zwrócona jej kaucja. Co więcej wskazała, że właścicielka nie miała innych roszczeń wobec Obwinionej. Pokrzywdzona w rozmowie telefonicznej z Obwinioną, oraz w rozmowie z jej partnerem podczas spotkania, a także w rozmowie z bratem Obwinionej wyraziła zgodę, aby jej brat przejął faktyczną realizację Umowy Najmu bez formalnego zawierania cesji. Na okoliczność powyższych ustaleń nie zostało spisane żadne pisemne porozumienie. Obwiniona ponadto wyjaśniła, że jej brat rozmawiał z Pokrzywdzoną i jej mężem o transakcji w ramach, której nabyłaby sporny Lokal w ten sposób, że byłaby to częściowa zamiana lokalu jej brata z Lokalem Pokrzywdzonej, zaś pozostałą cześć ceny ona i jej partner mieli zapłacić,  co miało  się odbyć z kredytu lub ze środków własnych.
 
Na pytanie Przewodniczącego do Rzecznika i Pokrzywdzonej, czy małżonek Pokrzywdzonej jest właścicielem Lokalu, Pokrzywdzona zeznała iż: „Nie ma małżonka, a jedynie jest współwłaścicielem Lokalu w 4% i pełnomocnikiem współwłaściciela większościowego.” Rzecznik wyjaśnił iż: „Nie badał dogłębnie powyższej kwestii, albowiem do umowy i w korespondencji stawała jedynie obecna Pokrzywdzona.”
 
W dalszym ciągu Obwiniona wyjaśniła, iż: „Całą transakcje i rozmowy z Pokrzywdzoną pilotował mój brat wraz z drugim współwłaścicielem w osobie K. B., który również był na spotkaniu z moim bratem i uczestniczył w przedmiotowych rozmowach i ustaleniach. Lokal był brany w najem na 4 miesiące tylko po to, aby w tym czasie dograć wszystkie kwestie z częściową zamianą i częściową sprzedażą w tym uzyskaniem kredytu. Ja jestem z bratem powiązana finansowo i finalnie Lokal miał przypaść mi i mojemu partnerowi, dokonalibyśmy z bratem rozliczeń na późniejszym etapie. Żadna umowa przedwstępna w przedmiocie zamiany i sprzedaży nie była zawarta.”. Co więcej Obwiniona wyjaśniła, że: „Najem był tylko na 4 miesiące na okres wynegocjowania i finalizacji transakcji. Mógł być skrócony im szybciej tym lepiej. Następnie ja Lokal widziałam w czerwcu podczas jego odbioru, to był wieczór. Był wówczas ze mną mój partner oraz dojechała kuzynka partnera agentka nieruchomości, brata w tym dniu nie było. Owa kuzynka partnera pomogła nam pomierzyć Lokal i wyszło wówczas że np. wysokość wedle jej pomiarów nie spełnia obowiązujących przepisów, także taras był mniejszy, niż wskazany w ogłoszeniu. Ponadto ta kuzynka partnera, agentka z 15 letnim doświadczeniem, uświadomiła nam, że rozkład Lokalu, a w szczególności ilość korytarzy jest bardzo niekorzystna. Mój partner widział ten Lokal w tym dniu po raz pierwszy. Sęk w tym, że ja tego Lokalu nie miałam kupować sama, a miał go kupować na współwłasność mój partner i w większej części finansować więc jemu ten Lokal również powinien się podobać.”
 
Obwiniona zawnioskowała o przesłuchanie na wskazane okoliczności jej partnera M. M. oraz jej brata F. K.
 
Co więcej Obwiniona wyjaśniła, że: „W czerwcu okazało się, że w Lokalu są mrówki o czym właściciele wiedzieli i podczas spotkania w Lokalu, na którym uczestniczyli mój brat, pan K. i nie wiem czy pani M. – wtedy padła ustana zgoda ze strony pana K. na skrócenie okresu najmu z 4 do 3 miesięcy i na podnajem w tym okresie oraz na przejecie faktycznej realizacji umowy w całości przez mojego brata. Właściciele wiedzieli i zgodzili się, że ja nie będę zajmować się tym Lokalem ani realizować tej umowy, a faktycznie zajmie się tym mój brat.” Obwiniona wyjaśniła również, że: „Lokal we wrześniu został oddany w stanie idealnym, gotowym do transakcji. Właściciele nie mieli zarzutów co do stanu Lokalu.”
 
W dniu […] r. OSD kontynuował odroczoną sprawę przeciwko r.pr. P. K., […].
 
Po wywołaniu sprawy stawili się: Obwiniona, pokrzywdzona M. M., pokrzywdzony K. B. oraz Rzecznik Dyscyplinarny.
 
OSD dopuścił dowód z przesłuchania świadka K. B.
 
Pokrzywdzony zeznał, że wie w jakiej sprawie się stawił. Mieszkanie stanowiące przedmiot sporu Umowy Najmu miało być przeznaczone na sprzedaż. Z uwagi na opóźnienia kredytowe sprzedaż miała być poprzedzona najmem. Co więcej zeznał, iż niebyły uiszczane opłaty za najem. Na początku osobą kontaktową była Obwiniona, a później jej brat. Pokrzywdzony w większości kontaktował się z bratem Obwinionej – F. K. Pokrzywdzony zeznał, że Lokal był podnajmowany. Pokrzywdzony zeznał również, że wydaje mu się, że się na to zgodził pod warunkiem, że dzięki temu będzie uiszczany czynsz, ale szczegółów dokładnie nie pamiętał. Nadto Pokrzywdzony zeznał, że: „Nie jestem w stanie określić, czy i na którym etapie była rozmowa o tym, że podnajem Lokalu ma być sposobem na ratowanie sytuacji, ale nie wykluczam, że taka rozmowa była.” Na pytanie Rzecznika Pokrzywdzony zeznał, że nie pamięta, czy udzielał zgody na podnajem. Pokrzywdzony dodał również, iż mógł powiedzieć, że nie będę robił przeszkód, jeżeli będzie uiszczany czynsz. Na pytanie Przewodniczącego Pokrzywdzony zeznał, iż: „Po zdaniu Lokalu we wrześniu nie było tam żadnych uszkodzeń, co do których moglibyśmy formułować wobec najemców roszczenia finansowe. Ostatecznie za okres do rozwiązania umowy najmu czynsz został zapłacony, ale było to wynikiem złożenia skargi do OSD.” Na pytanie Przewodniczącego: „A kiedy złożyliście skargę do OSD?” Pokrzywdzony zeznał, że nie pamięta. Na pytanie Przewodniczącego: „Kiedy został uiszczony czynsz?” Pokrzywdzony zeznał, że: „Może w sierpniu.” Na pytanie Przewodniczącego: „To w takim razie, po jakim czasie złożyliście zawiadomienie i kiedy nastąpiła opłata? Skąd pewność, co do tego, że było to wynikiem skargi złożonej do OSD?” Pokrzywdzony zeznał: „Jestem pewny, że zapłata czynszu była wyłącznie wynikiem złożenia skargi dyscyplinarnej.”
 
OSD dopuścił dowód z przesłuchania świadka M. M. Na pytanie Przewodniczącego: „Co chciałaby pani powiedzieć w sprawie?”, świadek zeznała, że: „Do złożenia przeze mnie skargi do Rzecznika doszło, dlatego iż żadne monity w sprawie płatności czynszu nie przynosiły rezultatu.” Świadek co więcej zeznała, że: „Następnie sekwencja zdarzeń była taka, że pani Obwiniona zaproponowała tekst Umowy Najmu z opcją zakupu mieszkania a ja na tę umowę naniosłam zmiany, umowę podpisaliśmy […] ze skutkiem od […], ponieważ pani była na wakacjach. […] doszło do wydania Lokalu gdzie na odbiorze stawała już bezpośrednio pani K., towarzyszył jej  partner M. M., któremu wyraźnie Lokal się nie spodobał. Następnego dnia pani K. skontaktowała się ze mną, że absolutnie nie chce kupować tego Lokalu, gdyż nie podoba się on jej partnerowi. W związku z powyższym pani K. stwierdziła, że dalszy najem jest bezpodstawny i powinniśmy go rozwiązać. Ja się nie zgodziłam, bo nie ja byłam winna tej sytuacji. Ja powiedziałam, że ja nie powinnam ponosić konsekwencji tej sytuacji, a dawanie kolejnego ogłoszenia w tak krótkim czasie dawałoby negatywne skutki na podobną sprzedaż. Dlatego powiedziałam, że jedyne co mogę zrobić to skrócić okres najmu o 1 miesiąc. Rozpoczęła się korespondencja w wyniku, której bardzo szybko doszło do spotkania mojego z panem M. i z K. B. Pan M. na spotkaniu proponował wystrojenie Lokalu przez jego kuzynkę, co pomoże go lepiej sprzedać, a co ma określoną wartość majątkową. Wtedy nie doszliśmy do konsensusu. Następnie w dniu [….] otrzymałam sms od pana F., że nie może się porozumieć z panią K. w kwestiach rozliczeń za Lokal, zaproponował, więc przejęcie umowy najmu na siebie, zainwestowanie w wyposażenie Lokalu (meble na balkon) i najem tego Lokalu w ramach swojej działalności. Podkreślił, że to on zapłacił depozyt.” Na pytanie Przewodniczącego: „Czy pan F. kontaktował się z panią i panem K. w sprawie podnajmu?” odpowiedziała, że: „Tak, pan F. K. na spotkaniach i w korespondencji oferował przejęcie umowy z przeznaczeniem na wynajem Lokalu, a my go konsekwentnie informowaliśmy, że nie mamy o czym rozmawiać jeśli nie zostanie dokonana spłata zadłużenia. Ja pamiętam tylko i wyłącznie rozmowę z panią P. dzień po wydaniu Lokalu. Później kontaktował się ze mną już tylko pan F., pani K. nie była zaangażowana w kwestie podnajmu.”
 
W dniu […] r. OSD kontynuował sprawę przeciwko r.pr. P. K.  Po wywołaniu sprawy stawili się: Obwiniona, Pokrzywdzona, Rzecznik oraz wezwani świadkowie. Nie stawił się Pokrzywdzony.
 
OSD dopuścił dowód z przesłuchania świadka F. K. Świadek zeznał m.in., że jego siostra chciała kupić mieszkanie razem ze sowim partnerem. Co więcej dodał, iż znalazł mieszkanie z ogłoszenia. Świadek zeznał, iż w imieniu jego siostry podpisał umowę, jako pełnomocnik, gdyż ona wtedy wyjeżdżała do E. na tygodniowy urlop. Świadek wpłacił na rzecz siostry depozyt ze środków własnych. Siostra się ze nim finalnie rozliczyła z tego depozytu. Świadek nie był przy przekazaniu mieszkania. Co więcej świadek zeznał, że po odbiorze kluczy, okazało się, że mieszkanie nie podoba się jego siostrze i jej partnerowi. Następnego dnia siostra zadzwoniła do Pokrzywdzonej, że nie będzie jednak kupować Lokalu i w związku z powyższym prosi o przedwczesne rozwiązanie umowy najmu. Siostra zaproponowała przepadek kaucji. Na spotkaniu, na którym uczestniczył świadek, Pokrzywdzona i drugi właściciel zostały poczynione ustalenia o przejęciu umowy przez świadka. Świadek zaproponował, że mimo wiążącego najmu, jeśli pojawią się nowi chętni zainteresowani to będzie im pokazywał Lokal. Świadek zeznał: „Pan K. powiedział, że jemu wszystko jedno i zgadza się na propozycję, a pani Pokrzywdzona powiedziała, że się zastanowi.” Co więcej, świadek zeznał: „Nic mi nie było wiadomo o pisemnym wezwaniu do zaprzestania naruszeń Umowy Najmu.” Świadek zeznał, że to on poinformował siostrę, że właściciele wyrazili zgodę na podnajmowanie przeze niego Lokalu. Ostatecznie okres najmu został skrócony o miesiąc. Świadek Lokal zwrócił w połowie września, a kaucja została im zwrócona. Na pytanie członka składu świadek zeznał: „Nie pamiętam czy skrócenie okresu najmu było pisemnie, ale wydaje mi się, że to była inicjatywa właścicieli.” Na pytanie Przewodniczącego świadek zeznał: „Ja uznałem, że skoro właścicielka mieszka na tym samym piętrze, widziała gości, którzy tam mieszkali i się z nią mijali i nie zgłaszała w tym zakresie wobec mnie żadnych zastrzeżeń to znaczy, że na podnajem się zgodziła. Ja informowałem siostrę o tym, że Lokal jest podnajmowany. Ja siostrę zapewniłem, że kwestie związane z Lokalem biorę na swoje barki. Wszystkie płatności za lokal zostały dokonane przeze mnie: […] – 4 725 zł, […] – 4 725 zł, […] – 2 365,50 zł, kaucja […] – 4 500 zł”. Na pytanie Przewodniczącego świadek zeznał: „Umowy podnajmu zawierałem w imieniu własnym, a nie w imieniu siostry.”
 
OSD dopuścił dowód z przesłuchania świadka M. M. Świadek odpowiadając na pytanie co jest mu wiadome o sprawie zeznał: „Generalnie chodziło o to, że chcieliśmy z P. kupić mieszkanie, a F. miał nam pomóc je znaleźć. F. znalazł mieszkanie, którego współwłaścicielem była obecna tu Pokrzywdzona, ponieważ nie dysponowaliśmy gotówką na czas jej pozyskania zwarliśmy Umowę Najmu. Ja Lokal po raz pierwszy zobaczyłem w dniu jego odebrania. Miałem dużo zastrzeżeń, taras był mniejszy niż w ogłoszeniu, rury pod sufitem i ogólnie mi się nie podobało. Pomimo, że mi się nie podobało to, mimo że już byliśmy w mieszkaniu chciałem sformalizować umowę i podpisaliśmy protokół odbioru Lokalu, a konkretnie P. Następnego dnia skontaktowaliśmy się z właścicielami żeby odstąpić od umowy. Właściciele byli nie chętni i nie wyrazili zgody, co mnie zdziwiło zwłaszcza, że proponowaliśmy przepadek kaucji. Nawet podjąłem się mediacji z właścicielami, z którymi się spotkałem 2–3 dni później. Mąż Pokrzywdzonej w zasadzie się zgodził na rozwiązanie, ale Pokrzywdzona się uparła, że nie. Zapytałem w związku z powyższym czy możemy to mieszkanie podnająć i dostałem wtedy od właścicieli zgodę. Jako, że właścicieli znał F. i on był z nimi w kontakcie, jak również on się zajmował najmem lokali profesjonalnie to kwestiami podnajmu miał się zająć F. Ja z niczego się nie rozliczałem. Znam F. długo  i jest rzetelną osobą, chcieliśmy przepisać umowę na niego, było zapewnienie właścicieli, że nie będzie problemu jak będą płatności.”
 
OSD po rozpoznaniu na rozprawach […] r., […] r. oraz […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu P. K. orzekł:

 
Sąd ustalił i zważył co następuje.
 
W ocenie Sądu w stanie faktycznym niniejszej sprawy, rzeczywiście mogło dojść do określonych uchybień o charakterze materialno-prawnym lub faktycznym związanych z realizacją przez strony spornej umowy najmu. Faktem również jest, iż do zapłaty należności objętych sporną umową doszło z opóźnieniem. Z drugiej jednak strony okoliczności faktyczne niniejszej sprawy i ewentualna negatywna rola w tej sprawie po stronie Obwinionej nie jest jednoznaczna, a co najmniej nie jest wysoka. Faktem bowiem jest, iż pomimo formalnego zwarcia umowy najmu przez Obwinioną w znacznej mierze za realizację tej umowy faktyczną odpowiedzialność ponosił brat Obwinionej, tj. F. K. Powyższe wynika zarówno z wyjaśnień samej Obwinionej, świadka w osobie brata Obwinionej – F. K. i świadka w osobie partnera Obwinionej – M. M.
 
Zarazem jednak, o ile pierwszy z Pokrzywdzonych w osobie M. M., konsekwentnie w toku postępowania wskazywała, że nie wyrażała zgody na podnajem spornego lokalu, o tyle drugi z Pokrzywdzonych – był w swoich zeznaniach bardzo chwiejny i mniej stanowczy od Pokrzywdzonej M., wskazując iż godził się na podnajem pod warunkiem terminowej płatności czynszu. Mając przy tym na względzie, że podnajem spornego lokalu miał być właśnie sposobem na pozyskanie środków na pokrycie czynszu, to przy braku formalnej zgody na podnajem rzeczywistość faktyczna jawi się w sposób dużo bardziej niejednoznaczny niż przedstawia to w swoich zeznaniach Pokrzywdzona M. Nie bez znaczenia przy tym jest, że finalnie doszło do skrócenia okresu najmu na mocy porozumienia stron, lokal został zwrócony bez jakichkolwiek uszkodzeń w dobrym stanie, a wszelkie należności czynszowe zostały zapłacone ze środków pochodzących od F. K., co dodatkowo potwierdza że rzeczywistość formalna wynikająca z umowy nie przystawała do faktycznych realiów związanych z jej realizacją, której główny ciężar ponosił F. K. i który w znacznej mierze odpowiedzialny był za kontakt i negocjacje z Pokrzywdzonymi. Do samej zaś zapłaty należności czynszowych doszło z kilkumiesięcznym opóźnieniem, ale bez konieczności występowania na drogę sądową o zapłatę oraz przy w dalszym ciągu nie bardzo dużym opóźnieniu.
 
Całokształt wszystkich opisanych powyżej okoliczności faktycznych powinien być w tym momencie odniesiony do kwalifikacji prawnej domniemanego deliktu zarzucanego Obwinionej, którym jest art. 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. W tym kontekście wskazać należy, iż główną zasadą procesu karnego jest zasada nullum crimen sine lege, to znaczy że nie ma przestępstwa bez wyraźnego jego stypizowania i spenalizowania przepisem ustawy. Tego rodzaju zasada znajduje przełożenie także na grunt odpowiedzialności dyscyplinarnej i właśnie w tym kontekście należy rozważyć co jest przedmiotem deliktu uregulowanego w art. 11 KERP, zgodnie z którym radca prawny ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną także za naruszenie godności zawodu w życiu prywatnym. Zarazem zgodnie z ustępem 2. tego artykułu, owe naruszenie godności polegać ma i skutkować tym, że dane zachowanie przypisywane radcy prawnemu mogłoby skutkować zdyskredytowaniem go w opinii publicznej lub naruszyć zaufanie do zawodu radcy prawnego. Tym samym, zakresem penalizacji radców prawnych nie są wszelkiego rodzaju uchybienia i nieprawidłowości w postępowaniu w życiu prywatnym. Przypisanie radcy prawnemu odpowiedzialności za każde uchybienie w życiu prywatnym jakiego by się dopuścił, sprzeczne byłoby z podstawowymi zasadami procesu karnego i z Konstytucją.  Otwarta odpowiedzialność radców prawnych wynikająca z art. 11 KERP winna być stosowana w sposób rozważny, ostrożny i z naciskiem na ocenę co do tego, czy wystąpił opisany w nim skutek w postaci zdyskredytowania w opinii publicznej lub podważenia zaufania do wykonywanego zawodu. I właśnie w tym kontekście, w świetle całokształtu okoliczności niniejszej sprawy, a w tym biorąc pod uwagę że do zapłaty należności z umowy najmu doszło przy niedużym opóźnieniu, umowa została przedwcześnie, polubownie rozwiązana, a lokal zdany w dobrym stanie, zaś pokrzywdzeni finalnie nie ponieśli żadnej szkody, a wręcz przeciwnie – sprzedali lokal na rzecz innego nabywcy za znacznie większą kwotę niż miała być zapłacona przez Obwinioną i jej partnera – w stanie faktycznym niniejszej sprawy Sąd nie dopatrzył się tego rodzaju uchybień czy nieprawidłowości, które mogłyby być interpretowane jako skutkujące dyskredytacją Obwinionej w opinii publicznej lub naruszeniem zaufania do zawodu radcy prawnego.
 
Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.
 
JR