Orzeczenie z dnia 21 stycznia 2019 r. Sygn. akt: D 156/18
Orzeczenie prawomocne
 

PRZEWODNICZĄCY:     r. pr. Katarzyna Szwed – Kawka
CZŁONKOWIE:           r. pr. Andrzej Szmigiel
r. pr. Gerard Dźwigała
PROTOKOLANT:          Karolina Szymala

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu K., […], obwinionej o to, że:
posiadając status radcy prawnego niewykonującego zawodu, w skardze z dnia […] r., kierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., na odrzucenie przez komisję konkursową, powołaną w związku z konkursem na członków pozaetatowych S. w W. jej kandydatury jako niespełniającej wymogów formalnych - zarzuciła wyżej wymienionej czynności m.in. obrazę przepisów postępowania tj. art. 76a § 2 kodeksu postępowania administracyjnego poprzez jego niezastosowanie, wobec złożenia przez nią odpisu dokumentu w postaci dyplomu poświadczonego za zgodność z oryginałem jako radca prawny - w sytuacji gdy poświadczenie kopii dyplomu polegało na opatrzeniu go sformułowaniem „za zgodność z oryginałem” i nieczytelnym podpisem, bez wskazania, że poświadczenia dokonał radca prawny oraz bez wskazania daty i miejscowości potwierdzenia,
tj. popełniła czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6 ust. 3 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 76a § 2 kodeksu postępowania administracyjnego oraz w związku z art. 6 i art. 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, stanowiącego załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego,
 

 

 

 
Pismem z dnia […] r. (data wpływu do OIRP) S., zwane dalej również jako S. lub Skarżący, złożyło zawiadomienie o możliwości popełnienia przez radcę prawnego K. (nr wpisu […]) przewinień dyscyplinarnych tj. czynów naruszających podstawowe wartości i zasady wykonywania zawodu radcy prawnego określone w art. 6 i 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego stanowiącego załącznik do Uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014r. w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 06 lipca 1982r. o radcach prawnych  i wniosło o wszczęcie postępowania w sprawie. W zawiadomieniu podniesiono, że radca prawny, wbrew zapisowi art. 76a § 2 kpa dokonała poświadczenia samej sobie dokumentów przed Komisją Konkursową w postępowaniu przed S. w W. w konkursie na członków samorządowego kolegium odwoławczego. Ponadto, w piśmie z dnia […] r. radca prawny nadużyła, w opinii Skarżącego, wolności słowa, przekraczając granice określone przepisami prawa i rzeczową potrzebą, nie zachowując przy tym umiaru i taktu albowiem zarzuciła urzędowi „nepotyzm” i  „kolesiostwo” a orzeczenia tego organu oceniła jako skrajnie niesprawiedliwe skutkujące wieloma tragediami ludzkimi, czym naruszyła powagę tej instytucji.  (vide: zawiadomienie k. […]-[…])
 
W piśmie z dnia […] r. (data wpływu do Sądu) radca prawny K. (zwana dalej Obwinioną) wniosła o uznanie jej działania jako nie wypełniającego znamion przewinienia dyscyplinarnego skutkującego wszczęciem postępowania. Podniosła m.in., iż uczestnicząc w postępowaniu konkursowym na członka S., nie dysponując oryginałem dyplomu ukończenia studiów wyższych ani też poświadczonym przez notariusza  odpisem sama złożyła swój podpis. Następnie, po odrzuceniu przez komisji konkursową jej kandydatury, podniosła w prowadzonej w tej sprawie korespondencji ten fakt, kwestionując zasadność rozstrzygnięcia komisji.
 
Odnosząc się do zarzutu w zakresie twierdzeń dotyczących „nepotyzmu” i „kolesiostwa” w S. Zaskarżona stanowczo zaprzeczyła jakoby miały one miejsce. W piśmie skierowanym do Prezesa Rady Ministrów Zaskarżona jedynie wnioskowała o zmianę przepisów Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia […] r. w sprawie trybu przeprowadzania na członków S. z powodu złych rozwiązań mogących prowadzić do nepotyzmu. (vide: wyjaśnienia k. […]-[…])
 
Postanowieniem z dnia […] r. Rzecznik Dyscyplinarny wszczął dochodzenie w sprawie postępowania radcy prawnego polegającego m.in. na poświadczeniu za zgodność z oryginałem kopii własnego dyplomu, tj. popełnienia czynu z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6 ust. 3 ustawy o radcach prawnych oraz w związku z art. 6 i art. 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, stanowiącego załącznik do uchwały nr 3/2014r. Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. (vide: postanowienie z dnia […] r. k. […]-[…]).
 
Orzeczeniem z dnia […] r. Rzecznik Dyscyplinarny na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 74 (1) pkt 1 ustawy o radcach prawnych - umorzył dochodzenie w części poświadczenia za zgodność z oryginałem samej sobie kopii dyplomu oraz zarzucenia urzędowi – S. w W. w piśmie z dnia […] r. adresowanemu do Prezesa Rady Ministrów – „nepotyzmu” i „kolesiostwa” – wobec stwierdzenia, ze w/w czyny nie zawierają ustawowych znamion czynu zabronionego.  (vide: postanowienie z dnia […] r. k. […]-[…])
 
Następnie, w dniu […] r. Rzecznik wystąpił z wnioskiem o ukaranie przeciwko K. za to, że posiadając status radcy prawnego niewykonującego zawodu, w skardze z dnia […] r. kierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., na odrzucenie przez komisję konkursową, powołaną w związku z konkursem na członków pozaetatowych S. jej kandydatury jako niespełniającej wymogów formalnych zarzuciła wyżej wymienionej czynności m.in. obrazę przepisów postępowania tj. obrazę przepisów postępowania tj. art. 76 a § 2 kodeksu postępowania administracyjnego poprzez jego niezastosowanie wobec złożenia przez nią odpisu dokumentu w postaci dyplomu poświadczonego za zgodność z oryginałem jako radca prawny – w sytuacji gdy poświadczenie kopii dyplomu polegało na opatrzeniu go sformułowaniem „za zgodność z oryginałem” i nieczytelnym podpisem, bez wskazania, że poświadczenia dokonał radca prawny oraz bez wskazania daty i miejscowości potwierdzenia to jest popełniła czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6 ust. 3 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 76a § 2 kodeksu postępowania administracyjnego oraz w związku z art. 6 i 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, stanowiącego załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. (vide: wniosek o ukaranie k. […]-[…])
 
Na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
 
W […] r. Obwiniona K., będąca wpisaną na listę radców prawnych, nie wykonująca zawodu, zgłosiła swoją kandydaturę na członka pozaetatowego S. załączając komplet dokumentów lub ich kopii, z tym że część dokumentów, w tym dokument ukończenia studiów wyższych, Obwiniona poświadczyła osobiście „za zgodność z oryginałem” składając pod tym sformułowaniem nieczytelny podpis. W dniu […] r. na stronie […] S. Zaskarżona znalazła listę osób zakwalifikowanych pod względem formalnym do dalszego etapu konkursu. Na liście tej nie było jej nazwiska. Zaskarżona telefonicznie uzyskała informacje, że przyczyną braku jej zakwalifikowania do dalszego etapu było załączenie przez nią kopii dyplomu ukończenia studiów prawniczych zamiast jego odpisu.
 
W dniu […] r. Zaskarżona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na odrzucenie jej kandydatury z powodu braków formalnych podnosząc m.in. obrazę przepisów postępowania tj. art. 76a § 2 kpa poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy złożyła odpis dokumentu a jej zgodność została przez nią jako radcę prawnego poświadczona. (vide: skarga k. […]-[…]).
 
Jednocześnie pismem z dnia […] r. wystąpiła do Prezesa Rady Ministrów M. z wnioskiem o zmianę przepisów Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia […] r. w sprawie trybu przeprowadzania konkursu na członków S. podnosząc że obecnie obowiązujące przepisy dają możliwość członkom S. - głosowania na samych siebie, popierania własnych kandydatów z grona rodziny i ograniczenia dostępności informacji o konkursie. Zaskarżona zwróciła również uwagę, że S. w W. jest poddawane aktualnie krytyce w sprawie reprywatyzacji nieruchomości w. jako organ wyższego stopnia w stosunku do m. st. W., przy rozpatrywaniu wniosków składanych w trybie tzw. Dekretu Bieruta dotyczących ustanawiania użytkowania wieczystego. Zwróciła przy tym uwagę na wątpliwe etycznie głosowania jawne (a nie – tajne) na listę osób oraz głosowanie na samych siebie.  W związku z powyższym Zaskarżona zaapelowała o zmianę rozporządzenia z uwzględnieniem rozwiązań umożliwiających nepotyzm oraz zawierających mechanizmy kontrolne. Powołała się przy tym na dyspozycję art. 60 Konstytucji RP stanowiącego o tym, że „obywatele polscy korzystający z pełni praw publicznych mają prawo dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach”. (vide: pismo z dnia […] k. […]-[…])
 
Postanowieniem z dnia […] r., Okręgowy Sąd Dyscyplinarny przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu odwołania S. – utrzymał w całości postanowienie o umorzeniu postępowania wydane przez Rzecznika w dniu […] r.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w W. zważył co następuje:
 
Sąd nie podziela poglądu wyrażonego przez Rzecznika we wniosku o ukaranie albowiem stan faktyczny sprawy nie daje podstaw do pociągnięcia Obwinionej do odpowiedzialności. Podnieść należy że zarzut sformułowany we wniosku o ukaranie polegał w ocenie Rzecznika na tym że Obwiniona sformułowała w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzut naruszenia przez S. „obrazy przepisów postępowania tj.  art. 76 a§ 2 kodeksu postępowania administracyjnego poprzez jego niezastosowanie wobec złożenia przez nią odpisu dokumentu w postaci dyplomu poświadczonego za zgodność z oryginałem jako radca prawny” w sytuacji gdy w sytuacji gdy poświadczenie kopii dyplomu polegało na opatrzeniu go sformułowaniem „za zgodność z oryginałem” i nieczytelnym podpisem, bez wskazania, że poświadczenia dokonał radca prawny oraz bez wskazania daty i miejscowości potwierdzenia” Tymczasem jak wynika z wyjaśnień Obwinionej złożonej w toku postępowania oraz na rozprawie w dniu […] r. Obwiniona nie poświadczała dokumentów „za zgodność” jako radca prawny, o czym świadczy również adnotacja na poświadczeniu dokumentu.
 
Podkreślić należy, że radca prawny co do zasady nie jest uprawnionym do poświadczania za zgodność z oryginałem dokumentu w sytuacji gdy takiego poświadczenia dokonuje we własnej sprawie. Zgodnie z dyspozycją art. 6 ust. 3 ustawy o radcach prawnych z dnia 06 lipca 1982r. radca prawny ma prawo sporządzenia poświadczeń odpisów za zgodność z okazanym oryginałem w zakresie określonym odrębnymi przepisami. Jednym z takich przepisów jest art. 76 § 2 kpa stanowiący, iż zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącym radcą prawnym. W niniejszej sprawie Zaskarżona nie poświadczyła jednak dokumentu jako radca prawny ale - jako strona postępowania.
 
Co prawda zarzut podniesiony przez Zaskarżoną w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego  w postaci „obrazy przepisów postępowania tj. art. 76a § 2 kpa poprzez jego niezastosowanie” okazał się  częściowo trafny  jednakże WSA, w okolicznościach faktycznych sprawy przyjął argumentację Zaskarżonej niejako „słusznościowo”. Użyte przez Zaskarżoną argumenty w postępowaniu administracyjnym nie oznaczają i nie mogą post factum oznaczać, że poświadczając dokument Zaskarżona działała jako radcy prawny. Z powyższych względów,  brak jest podstaw do karania jej dyscyplinarnie za powyższe „poświadczenie” czy  postawienia zarzutów dyscyplinarnych w związku ze sformułowaną w skardze argumentację.
 
Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd uniewinnił radcę prawnego K. od zarzucanego jej we wniosku o ukaranie czynu.
 
(WK)