Orzeczenie z dnia 20 września 2016 r. Sygn. akt: D 46/2016
Orzeczenie prawomocne
 

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie [...] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu. C., [...], obwinionemu o to, że:
 
pomimo prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla W., sygn. akt [...] nie dokonał w okresie od [...] r. do dnia [...] r. wpłat na rachunek komornika prowadzącego postępowanie częściowej spłaty wierzytelności w stosunku do Skarżącego — A., tj. o czyn określony stypizowanego w art. 11 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego stanowiącego załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 507 z późn. zm.);
 

 

 
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (dalej: „Rzecznik”) wniósł w dniu [...] r. do tutejszego Sądu wniosek (sygn. akt [...]) o ukaranie r. pr. C. (dalej: „Obwiniony”), wpisanego na listę radców prawnych pod nr.: [...] , zarzucając, że:
pomimo prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla W., sygn. akt [...] nie dokonał w okresie od [...] r. do dnia [...] r. wpłat na rachunek komornika prowadzącego postępowanie częściowej spłaty wierzytelności w stosunku do Skarżącego — A.,
tj. czyn określony stypizowany w art. 11 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego stanowiącego załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 507 z późn. zm.);
Obwiniony wniósł odpowiedź na wniosek o ukaranie (k. [...]), w której to odpowiedzi wniósł  o umorzenie postępowania. Uzasadniając swój wniosek, Obwiniony podniósł, że jego postępowanie nie stanowi naruszenia art. 11 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, a także zarzut powagi rzeczy osądzonej.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
Obwiniony, pomimo prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla W., sygn. akt [...], nie dokonał, w okresie od [...] r. do dnia [...] r., wpłat na rachunek komornika prowadzącego postępowanie częściowej spłaty wierzytelności w stosunku do Pokrzywdzonego — A.
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy na kartach: [...] oraz wyjaśnień Obwinionego. Pozostałe dokumenty, w tym dokumenty złożone do akt sprawy przez Pokrzywdzonego w trakcie rozprawy głównej, pozbawione były doniosłości w sprawie.

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że zarzut stawiany Obwinionemu nie znajduje oparcie w materiale dowodowym, stąd nie jest zasadny.
Sąd zważył na fakt istnienia długu Obwinionego względem Pokrzywdzonego (A.), którego istnienie oraz wymagalność została stwierdzona prawomocnym orzeczeniem Sądu powszechnego. Pokrzywdzony wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko Obwinionemu w celu uzyskania zaspokojenia swojej wierzytelności. Postępowanie egzekucyjne toczy się. Obwiniony spłacił dług w części, co do pozostałej części nadal prowadzone jest postępowanie egzekucyjne. Obwiniony nie dokonywał spłat zadłużenia, według ustalonego harmonogramu, w okresie zarzutem, tj. od [...] r. do dnia [...] r.
Powyższe ustalenia znajdują pełne oparcie w treści kopii dokumentów złożonych do akt sprawy (k. [...] ) oraz w korespondujących z nią wyjaśnień złożonych przez Obwinionego w trakcie rozprawy głównej.
Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom, z których przeprowadził dowód, ponieważ brak było podstaw by kwestionować ich wiarygodność. Ponadto, treść tych dokumentów była zgodna z wyjaśnieniami Obwinionego. Z uwagi na powyższą zgodność, Sąd dał wiarę również wyjaśnieniom Obwinionego w przedmiotowym zakresie.
W tak ustalonym stanie faktycznym należało zważyć na kwestię spełniania przesłanek odpowiedzialności dyscyplinarnej Obwinionego.
Ustalenia Sądu w powyższym zakresie doprowadziły do negatywnych wniosków co do winy Obwinionego. Z wyjaśnień Obwinionego wynika, że przychody osiągane przez niego z prowadzenia działalności gospodarczej obejmującej świadczenie pomocy prawnej w ramach wykonywania zawodu radcy prawnego, nie są wystarczające dla obsługi długu. Co więcej, wskazana przez Obwinionego wysokość zarobków rodzi refleksję nad zdolnością zaspokojenia podstawowych potrzeb Obwinionego i jego rodziny ([...]). Ponadto, z wyjaśnień Obwinionego wynika, że nie posiada on majątku, który mógłby spieniężyć w celu zapłaty długu. Wyjątek stanowi mieszkanie, które służy do zaspokajania potrzeb mieszkalnych rodziny Obwinionego.
W sprawie, brak jest dowodów podważających wyjaśnienia Obwinionego w powyższym zakresie, jak również dowodów wskazujących na posiadanie przez Obwinionego zdolności do zapłaty długu względem Pokrzywdzonego.
Fakt prowadzenia działalności gospodarczej przez Obwinionego nie świadczy per se  o generowaniu czy też zdolności do bieżącego generowania przychodów wystarczających na wykonanie zobowiązania. Oczywistym jest bowiem, że przychody uzyskiwane w ten sposób mogą być wystarczające jedynie do osiągnięcia minimalnego dochodu, a nawet okazać się niewystarczające do pokrycia kosztów prowadzonej działalności.
Ponadto, zważyć należało, że Obwinionemu została wymierzona kara za niewykonywanie przedmiotowego zobowiązania (vide: sprawa prowadzona przed tutejszym Sądem za sygn. akt: [...] ). Kara powinna, zgodnie z celami przed nią stawianymi, zniechęcić prewencyjnie Obwinionego przed powrotem do deliktu. Obwiniony musiał zdawać sobie sprawę z tego, że dalsze niewykonywanie zobowiązania do zapłaty może oznaczać popełnienie kolejnego deliktu, a w konsekwencji wymierzenie kary. W tym kontekście. Zważając także na wyjaśnienia Obwinionego, należało zakładać, że Obwiniony podjął ryzyko związane z niespłacaniem zadłużenia będąc do tego przymuszonym przez okoliczności życiowe, a nie kierując się złą wolą.
Mając na uwadze całokształt zgromadzonego materiału dowodowego oraz powyższe ustalenia poczynione w oparciu o ten materiał, należało, kierując się zasadą In dubio pro reo skodyfikowaną w art. 5 § 2 k.p.k, rozstrzygnąć niedające się usunąć wątpliwości na korzyść Obwinionego. Powyższe prowadzi do wniosku, że Obwinionemu nie udowodniono winy w popełnieniu deliktu dyscyplinarnego. Konsekwentnie, należało Obwinionego uniewinnić od zarzuconego mu czynu.
Na podstawie akt spraw dyscyplinarnych, prowadzonych za sygn. akt: D 4/2014 oraz DO 7/2015, które to akta są Sądowi znane z urzędu, Sąd uznał, że w sprawie nie zachodzi przesłanka negatywna w postaci powagi rzeczy osądzonej. Źródłem tego wniosku jest brak tożsamości czynu, stanowiącego przedmiot postępowania, z uwagi na odmienność określenia czasu jego popełnienia.
Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach prawnych, który nakazuje, w przypadku uniewinnienia obwinionego, poniesienie kosztów postępowania  przez właściwą Okręgową Izbę Radców Prawnych.
(jk)