Orzeczenie z dnia 19 września 2016 r. Sygn. akt: D 53/2016
Orzeczenie prawomocne

1. zmienia zaskarżone orzeczenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w Warszawie z dnia 19 września 2016r., sygn. akt OSD 53/2016 w jego pkt 1, w ten sposób, że przed słowami „art. 11 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego” dodaje się „art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o radach prawnych w zw. z” oraz zmienia to orzeczenie co do kary w ten sposób, że w miejsce kary pieniężnej w kwocie 3.500 zł wymierza radcy prawnemu G. karę upomnienia.
2. w pozostałym zakresie zaskarżone orzeczenie utrzymuje w mocy.

Przewodniczący: radca prawny Andrzej Dudziuk
                                                                Członkowie: radca prawny Michał Rajski
  radca prawny Agnieszka Świstak
      protokolant: Anna Gabrysiak

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie [...] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu. G., [...], obwinionej o to, że:
 
działając jako najemca lokalu nr [...] położonego przy ul. [...] w W. na mocy umowy najmu z dnia [...] r. zawartej z Wynajmującym – W(1). zwanej dalej: „Umową", nie wydała od dnia [...] r. do dnia wydania niniejszego postanowienia o przedstawieniu zarzutów Wynajmującemu W(1). przedmiotu najmu tj. lokalu nr [...] położonego przy ul. [...] w W., pomimo dokonanego przez Wynajmującą w dniu [...] r. na podstawie § 9 w zw. z § 10 Umowy skutecznego wypowiedzenia umowy najmu lokalu, które to wypowiedzenie zostało skutecznie odebrane przez radcę prawnego dnia [...] r. i które przewidywało na mocy § 9 ust. 2 Umowy jednomiesięczny okres wypowiedzenia,
tj. popełnienia czynu naruszającego podstawowe wartości i zasady wykonywania zawodu radcy prawnego, określonego w art. 11 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego w zw. art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych Dz. U. 2015 poz. 507 j.t.;
 

 

 

 
Na podstawie dowodów zgromadzonych w toku postępowania Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowy Izby Radców Prawnych w W. (dalej: „OSD”) ustalił następujące istotne okoliczności stanu faktycznego sprawy.
Pismem z [...] r. W(1). (dalej: „pokrzywdzona”) wniosła o „podjęcie interwencji” w sprawie radcy prawnej G. (dalej: „obwiniona”), która pomimo otrzymanego wypowiedzenia umowy najmu nie opuściła lokalu w wyznaczonym terminie i bezumownie zajmowała go, pomimo wygaśnięcia stosunku najmu (zawiadomienie - k. [...]). 
Obwinioną łączyła z pokrzywdzoną umowa z [...] r, której przedmiotem był najem lokalu nr [...] położonego w W. przy ul. [...] i stanowiącego własność pokrzywdzonej. W wynajętym lokalu obwiniona prowadziła kancelarię prawną, a umowa została zawarta przez nią w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - kancelarii radcy prawnego. W dniu [...] r. strony sporządziły do umowy aneks (umowa wraz z aneksem k. [...]). Pokrzywdzona w stosunkach związanych z umową najmu była reprezentowana wobec obwinionej przez swoją matkę – W(2), która była jej pełnomocnikiem (zeznania obwinionej, k. [...] i zeznania świadka W.(2), k. [...]). 
Zgodnie z § 9 ust. 1 i 2 umowy najmu każda ze stron mogła rozwiązać umowę poprzez jej wypowiedzenie z zachowaniem okresu wypowiedzenia wynoszącego „1 miesiąc ze skutkiem na koniec miesiąca” (umowa najmu k. [...]). W pierwszej wersji umowy W(2) zaproponowała, aby umowa została zawarta na dwa lata, ale na wniosek obwinionej strony wprowadziły zapis dopuszczający rozwiązanie umowy za 1-miesiecznym okresem wypowiedzenia, ze skutkiem na koniec miesiąca (zeznania W(2), k. [...]).
Pismem z [...] r. pokrzywdzona wypowiedziała obwinionej umowę najmu (wypowiedzenie, k. [...]), przesyłając pismo z oświadczeniem w tej sprawie przesyłką poleconą (dokument nadania, k. [...]) oraz równolegle pocztą elektroniczną na adres mailowy (e-mail, k. [...]). Przesyłka była awizowana dwukrotnie, ostatecznie obwiniona podjęła wypowiedzenie [...] r. (dowód nadania i pokwitowanie odbioru, k. [...] ). 
W odpowiedzi na w/w wypowiedzenie pełnomocnik obwinionej drogą elektroniczną zgłosił zarzut bezskuteczności wypowiedzenia, wzywając jednocześnie pokrzywdzoną do zapłaty na rzecz obwinionej określonych w wezwaniu kwot, wynikających z rzekomo bezpodstawnego obciążania obwinionej opłatami eksploatacyjnymi, proponując jednocześnie spotkanie stron w celu polubownego załatwienia sprawy (e-mail, k. [...], k. [...]). 
W odpowiedzi na w/w e-maila, W(2), działająca w imieniu pokrzywdzonej podtrzymała stanowisko, że wypowiedzenie najmu jest skuteczne. Wobec jego doręczenia obwinionej w dniu [...] r. umowa wygasa z dniem [...] r. w zw. z czym W(2) wyznaczyła termin wydania lokalu na dzień [...] r. na godz. [...] (pismo W(2) wraz z dowodem nadania i doręczenia, k. [...]). 
Pismem z [...] r. pełnomocnik obwinionej podtrzymał stanowisko obwinionej, że uznaje ona wypowiedzenie umowy za bezskuteczne, w zw. z czym w jej ocenie umowa najmu obowiązuje i jest wiążąca. Pełnomocnik zadeklarował ponadto, że obwiniona będzie nadal uiszczała płatności tytułem czynszu na warunkach określonych w umowie (pismo z [...] r., k. [...]). 
W dniu [...] r. doszło do spotkania między stronami i ich pełnomocnikami w przedmiocie polubownego rozwiązania sporu. Na spotkaniu tym pełnomocnik obwinionej przedstawił propozycję, że obwiniona opuści lokal do [...] r., poddając się jednocześnie egzekucji tego obowiązku z aktu notarialnego. Propozycja ta nie została zaakceptowana, a W(2) stanowczo zaprzeczyła, że na spotkaniu tym rzekomo wyraziła zgodę na zajmowanie przez obwinioną lokalu do [...] r. (zeznania W(2), k. [...], k. [...]). 
W związku ze stwierdzonymi przez obwinioną nieprawidłowościami w zakresie rozliczeń z tytułu umowy, obwiniona [...] r. skierowała do Sądu Rejonowego w O. wniosek o zawezwanie do próby ugodowej (wniosek, k. [...]). Wobec braku zgody pokrzywdzonej Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w przedmiocie tego wniosku. 
W dniu [...]r. pokrzywdzona W(1) wniosła do Sądu Rejowego dla W. pozew o wydanie przedmiotu najmu (pozew, k. [...], zeznania W(2), k. [...]). Obwiniona wniosła o oddalenie powództwa (odpowiedź na pozew, k. [...]). Wyrokiem z [...] r. Sąd Rejonowy dla W. nakazał pozwanej G. aby opróżniła i wydała powódce lokal użytkowy nr. [...] położony w W., przy ul. [...] oraz zasądził na rzecz powódki zwrot kosztów procesu (zeznania W(2), k. [...], wyrok Sądu, k. [...]). 
Obwiniona wydała protokolarnie pokrzywdzonej przedmiotowy lokal w dniu [...] r. (protokół wydania lokalu k. [...], zeznania W(1), k. [...], zeznania W(2), k. [...]).
Pismem z [...] r. obwiniona wniosła o umorzenie postępowania wobec wydania pokrzywdzonej przedmiotowego lokalu (pismo obwinionej, k. [...]). Wniosek ten został cofnięty przez jej obrońcę na rozprawie w dniu [...] r. (protokół rozprawy, k. [...]).
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. zważył, co następuje.
 
Istotne okoliczności stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie są niewątpliwie. W ocenie OSD ujawnione w trakcie postępowania dowody wskazują, że obwiniona w sposób zawiniony dopuściła się zarzucanego jej czynu.
Oceniając zachowanie obwinionej w kontekście naruszenia przez nią obowiązku dbania o godność zawodu radcy prawnego należy w pierwszej kolejności przypomnieć, że zawód radcy prawnego jest zawodem zaufania publicznego (por. art. 17 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). W wyroku z 18 lutego 2004 r. (sygn. P 21/02) Trybunał Konstytucyjny uznał, że „Zawody zaufania publicznego” wykonywane są – zgodnie z ich konstytucyjnym określeniem – w sposób społecznie aprobowany, o ile ich wykonywaniu towarzyszy realne „zaufanie publiczne”. Na zaufanie to składa się szereg czynników, wśród których na pierwszy plan wysuwają się: przekonanie o zachowaniu przez wykonującego ten zawód dobrej woli, właściwych motywacji, należytej staranności zawodowej oraz wiara w przestrzeganie wartości istotnych dla profilu danego zawodu.”. Przewidując możliwość tworzenia przez osoby wykonujące zawody zaufania publicznego samorządów zawodowych, Artykuł 17 ust. 1 Konstytucji, nałożył jednocześnie na te samorządy obowiązek sprawowania pieczy nad należytym wykonywaniem tych zawodów. W ramach sprawowanej przez organy samorządu pieczy nad wykonywaniem zawodu zaufania publicznego organy te są władne do ustalania szczególnych norm postępowania, w tym postępowania w sferach pozazawodowych, którym podporządkować muszą się członkowie samorządu. Co więcej, naruszenie tych norm podlega sankcjom dyscyplinarnym, łącznie z prawem pozbawienia danej osoby przez organy dyscyplinarne prawa do wykonywania zawodu zaufania publicznego. Ustawodawca upoważnił zatem organy samorządów (por. np. art. 57 pkt 7 ustawy o radcach prawnych; art. 3 ust. 1 pkt 5 ustawy prawo o adwokaturze) do określania szczególnych, ponadstandardowych wymogów i zasad postępowania członków samorządu, które mają zagwarantować, że dany zawód wykonuje osoba reprezentująca odpowiedni poziom etyczny, o nieskazitelnym charakterze i wysokim morale. Przy tym, wymogi te często wybiegają poza wymogi ustawowe i nie dotyczą jedynie wykonywania czynności zawodowych, ale także etycznego i moralnego  zachowania zarówno w życiu prywatnym, jak i pozazawodowej działalności publicznej. Dla realizacji tego celu samorządy zawodowe są ustawowo upoważnione do określania deontologicznych zasad wykonywania zawodu. Przybierają one w praktyce postać zbiorów zasady etyki zawodowych, nakładających na członków samorządu szereg dodatkowych zakazów i nakazów należytego postępowania, w tym m.in. obowiązku dbania o godność zawodu także w działalności publicznej i życiu prywatnym.
W interesie samorządu radców prawnych, jak i w interesie każdego radcy prawnego jest dążenie do tego by osoby wykonujące ten zawód były w odbiorze społecznym postrzegane jako cechujące się ponadprzeciętnymi walorami etycznymi i moralnymi. Jest to warunek niezbędny do pozyskania i utrwalania zaufania publicznego do całego zawodu. Tym samym organy samorządu muszą reagować na każdy przejaw zachowania godzącego w godność zawodu radcy prawnego. Najprościej rzecz ujmując, chodzi tu o te wszystkie zachowania w sferze życia prywatnego, które mogą poniżać zawód radcy prawnego w oczach opinii publicznej lub kontrahentów, obniżać jego prestiż, wzbudzać moralny sprzeciw, pogardę czy oburzenie. Chociaż wiele z takich zachowań zostało opisanych w Kodeksie Etyki Radcy Prawnego, wyliczenie w nim zawarte nie jest wyczerpujące. Jak wspomniano, powinności członka samorządu radców prawnych głęboko ingerują nie tylko w sferę zawodową, ale także w sferę życia prywatnego czy działalności publicznej. Tym samym organy dyscyplinarne samorządu radców prawnych są uprawnione do badania zgodności ogólnego postulatu deontologicznego z faktycznym zachowaniem radcy prawnego. Uzasadnieniem tej kompetencji jest integralność moralna, polegająca na spójności i trwałości postawy radcy prawnego zgodnej z kanonem deontologicznym, w każdym przejawie działalności zawodowej, publicznej czy życiu prywatnym. Stąd też dopuszczalne jest pociągnięcie do odpowiedzialności dyscyplinarnej radcy prawnego nawet w przypadku, gdy jego zachowanie – choćby formalnie nie naruszało zasad etyki zawodowej, to faktycznie przynosiło ujmę godności zawodu. Jakiekolwiek zachowanie radcy prawnego, które jest sprzeczne z prawem i zasadami współżycia społecznego, jest niegodziwe, lub nieprzyzwoite, podważa w społeczeństwie prestiż zawodu, musi zostać uznane za przynoszące ujmę godności zawodu.
 
Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (dalej: „Ustawa”) „Radcowie prawni i aplikanci radcowscy podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godnością zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych.”. Z kolei, art. 11 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (dalej: „KERP”), w brzmieniu stanowiącym załącznik do Uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. stanowi, że: „1. Radca prawny obowiązany jest dbać o godność zawodu nie tylko przy  wykonywaniu czynności zawodowych, ale również w działalności publicznej i w życiu prywatnym. 2. Naruszeniem godności zawodu radcy prawnego jest w szczególności takie postępowanie radcy prawnego, które mogłoby zdyskredytować go w opinii publicznej lub podważać zaufanie do zawodu radcy prawnego”.
 
Z istoty zawodu radcy prawnego - jako zawodu zaufania publicznego, wynikają zatem nie tylko obowiązki związane z jego należytym, zgodnym z prawem i etycznym wykonywaniem, ale również obowiązki dalej idące, wkraczające w życie prywatne radcy prawnego oraz jego pozazawodową działalność publiczną. Z art. 11 KERP wypływa oczywista norma postępowania, której adresatem są wszyscy radcowie prawni, zgodnie z którą każdy radca prawny powinien zarówno przy czynnościach zawodowych, jak i życiu prywatnym dbać o godności swojego zawodu, unikać tego wszystkiego, co mogłoby osłabić lub przynosić jej ujmę. Radca prawny nie jest więc ograniczony w działalności publicznej oraz w życiu prywatnym, o ile jego zachowania w tych sferach nie naruszają godności zawodowej. W przeciwnym wypadku zachowania takie muszą podlegać ocenie i adekwatnej reakcji organów dyscyplinarnych samorządu radców prawnych. 
Przekładając powyższe uwagi na okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy, OSD uznał, że zachowanie obwinionej polegające na bezumownym zajmowaniu przedmiotowego lokalu i trwale manifestowanym braku zamiaru opuszczenia go przed [...] r. godzi w godność zawodową. Co do zasady bezpodstawne uchylanie się przez radcę prawnego od wykonania ciążących na nim zobowiązań - niezależnie od ich charakteru (pieniężne, niepieniężne) będzie naruszać godność zawodu radcy prawnego. 
Nie ma wątpliwości, że pokrzywdzona i obwiniona były stronami umowy z [...] r. dotyczącej najmu lokalu nr [...], położonego w W., przy ul. [...]. Obwiniona zawarła tę umowę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - kancelarii radcy prawnego. Jako profesjonalistce niewątpliwie znane jej były postanowienia umowy przewidujące możliwość jej rozwiązania za 1-miesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem na koniec miesiąca, jak również konsekwencje  skorzystania przez którąkolwiek ze stron z tego uprawnienia. Pierwotnie wynajmująca proponowała umowę na czas określony dwóch lat, natomiast z zeznań św. W(2) wynika, że zapis o jednomiesięcznym okresie wypowiedzenia znalazł się w umowie na wniosek obwinionej. Zeznania św. W(2) są w tym zakresie wiarygodne, konsekwentne i spójne na każdym etapie postępowania - zarówno w trakcie postępowania przed Zastępcą Rzecznika Dyscyplinarnego, jak i na rozprawie przez OSD. Każda ze stron umowy musiała liczyć się zatem z sytuacją, w której w dowolnym momencie jej obowiązywania druga strona podejmie decyzję o wypowiedzeniu umowy. Umowa została zawarta na czas nieoznaczony, w związku z tym wskazanie przyczyn decyzji o jej wypowiedzeniu nie było konieczne.
W okolicznościach faktycznych sprawy OSD przyjął, że w związku z dokonanym przez wynajmującą wypowiedzeniem, obwiniona co najmniej od [...] r. zajmowała bez podstawy prawnej przedmiotowy lokal. Kwestia czy za datę początkową stanu naruszenia należałoby przyjąć dzień [...] r. (jak to przyjął Sąd Rejonowy w wyroku eksmisyjnym) - w związku z równoległym wysłaniem obwinionej wypowiedzenia drogą elektroniczną, jest z punktu widzenia odpowiedzialności dyscyplinarnej wtórna. OSD w tym zakresie – nie będąc związanym ustaleniami faktycznymi Sądu Rejonowego (art. 8 KPK), przyjął datę początkową okresu naruszenia na [...] r. Tym bardziej, że sama pokrzywdzona wprost potwierdziła, że stosunek prawny najmu ustał z dniem [...] r., skoro na dzień [...] r. wyznaczyła termin zwrotu lokalu.
W związku z ustaniem bytu prawnego umowy najmu najemca jest zobowiązany do zwrotu wynajmującemu przedmiotu najmu (art. 675 § 1 Kodeksu cywilnego). Najemca nie ma przy tym prawa zatrzymania przedmiotu najmu do chwili zaspokojenia lub zabezpieczenia swoich roszczeń (art. 461 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego). Tym samym całkowicie chybione jest powoływanie się przez obwinioną na istniejący między stronami spór co do wysokości naliczanych przez wynajmującą opłat eksploatacyjnych. Kwestia ta w żaden sposób nie wpływa na obowiązek zwrotu przedmiotu najmu w związku z rozwiązaniem umowy i nie mogła stanowić usprawiedliwienia dla bezpodstawnego zajmowania przez obwinioną lokalu.
W ocenie OSD w przypadku obwinionej niewykonanie obowiązku zwrotu lokalu było działaniem celowym i z góry zamierzonym. Po pierwsze – jak to przyznała zeznając w charakterze świadka przed zastępcą rzecznika dyscyplinarnego, nie opuściła lokalu z uwagi na spór co do wysokości opłat eksploatacyjnych, cyt: „ dlatego nie opuściłam lokalu ponieważ wiedziałam, że jak go opuszczę to już nikt mi nie zwróci pieniędzy” (protokół przesłuchania, k. [...]). Po drugie, obwiniona miała podpisaną umowę deweloperską, przewidującą wydanie jej między [...] a [...] r,. lokalu, który zakupiła na cele siedziby swojej kancelarii. W związku z dokonanym zakupem nie miała już środków na wynajęcie innego lokalu (pismo obwinionej, k. [...] ). Na rozprawie obwiniona przyznała się do tego, że nie wydała lokalu, ale w jej ocenie nie stanowił oto naruszenia godności zawodu. Ponadto obwiniona podtrzymała swoje wyjaśnienia złożone przed rzecznikiem (protokół, k. [...]). Z powyższego płynie oczywisty wniosek, że obwinionej bardziej „opłacało” się pozostać, choćby bezumownie, w dotychczasowym lokalu, niż znaleźć i przeprowadzić się do innego, przejściowego lokalu, a następnie do swojego lokalu, nabytego od dewelopera.
W ocenie obwinionej, jej zachowanie nie naruszało godności zawodu (protokół rozprawy, k. [...]). OSD nie podzielił tego stanowiska, z przyczyn wskazanych powyżej. Należy przypomnieć, że zgodnie ze wspomnianym wyżej art. 675 § 1 Kodeksu cywilnego każdy najemca ma obowiązek zwrócić lokal po zakończeniu najmu. Niewykonanie tego obowiązku stanowi niedotrzymanie umowy (pacta sunt servanda). Za naruszające obowiązek dbania o godność zawodu radcy prawnego OSD uznaje świadome i bezpodstawne zachowanie obwinionej, polegające na niewykonaniu w terminie zobowiązania do zwrotu przedmiotu najmu, skutkujące wytoczeniem przeciwko radcy prawnej powództwa windykacyjnego oraz groźbą potencjalnej egzekucji z nieruchomości w przypadku utrzymania takiego wyroku przez sąd [...] instancji. Wszelkiego rodzaju spory dotyczące rozliczeń z tytułu najmu nie mogły uzasadniać zachowania obwinionej do zajmowania lokalu po rozwiązaniu umowy.
Wynajmująca nie kryła, że z jej punku widzenia okoliczność, że najemcą lokalu będzie osoba wykonująca zawód radcy prawnego była istotna i przesądzająca o tym, że zawarła umowę najmu właśnie z obwinioną. Skoro można oczekiwać od każdego „przeciętnego” najemcy, że niezwłocznie opuści lokal po ustaniu stosunku najmy, tym bardziej można a wręcz należy oczekiwać tego od radcy prawnego. Zawarte w KERP normy etyczne oraz zwykła ludzka przyzwoitość muszą być przestrzegane przez radcę prawnego w jego życiu prywatnym. Każde uchybienie tym normom i zasadom będzie uchybieniem godności zawodu i jako takie musi podlegać adekwatnej represji dyscyplinarnej. Z tych powodów postawa obwinionej nie może zasługiwać na wyrozumiałość OSD. Była ona sprzeczna z prawem (czego potwierdzeniem jest wspomniany wyrok eksmisyjny Sądu Rejonowego dla W.) a tym samym naruszała obowiązek dbania o godność  zawodu radcy prawnego.
OSD dał wiarę w pełnej rozciągłości zeznaniom pokrzywdzonej oraz jej matki W(2), uznając je za wiarygodne, logiczne i zgodne z pozostałymi , uznanymi za wiarygodne dowodami. W ocenie OSD brak było innych dowodów, które mogły by podważyć ich wiarygodność. Nie zmienia tej oceny fakt, że świadkowie W(1)W(2) pozostają w relacji rodzinnej, co mogłoby skłaniać do twierdzenia, że mogły zeznawać wyłącznie na swoją korzyść. Okoliczności objęte ich zeznaniami dotyczące istotnych elementów stanu faktycznego znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach, a w szczególności w dokumentach. Spójna wersja zdarzeń zaprezentowana przez świadków nie została w toku postępowania, w żaden sposób skutecznie podważona. 
Ze względu na niezakwestionowanie przez żadną ze stron dowodów ujawnionych na rozprawie w trybie art. 394 § 2 Kodeksu postępowania karnego , Sąd uznał je za wiarygodny materiał dowodowy. Brak jest podstaw do kwestionowania ich prawdziwości i autentyczności.
Mając na uwadze powyższe, OSD doszedł do przekonania, iż całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy dał podstawę do przypisania obwinionej popełnienia zarzucanego jej czynu. Zmiana opisu czynu stanowi konsekwencję ujawnionego na rozprawie faktu zwrotu lokalu przez obwinioną już po wpłynięciu wniosku o ukaranie.
W zakresie wymiaru kary OSD uznał, że tylko kara pieniężna będzie w pełni adekwatna do ciężaru  popełnionego czynu i stopnia zawinienia. Sąd ustalając jej wysokość miał na uwadze jej celowość, tj., okoliczność, iż stanowić będzie ona represję, która powinna w przyszłości wzbudzić w obwinionej refleksję, że postępowanie którego się dopuściła, jest etycznie naganne i w przyszłości nie dopuści się jakichkolwiek naruszeń zasad etyki zawodowej w przyszłości.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 706 ust. 2 ustawy o radcach prawnych w zw. z § 1 ust. 1 Uchwały nr 86/IX/2015 Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 20 maca 2015 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego.
(jk)