Orzeczenie z dnia 18 października 2022 r. Sygn. akt: D 33/22
Orzeczenie jest prawomocne
 

PRZEWODNICZĄCA:      r. pr. Marzena Okła-Anuszewska
CZŁONKOWIE:                 r. pr. Anita Żołyniak-Piętka
r. pr. Robert Karpiński
PROTOKOLANT:              Gabriela Filip

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu M. K., […], obwinionemu o to, że:
Będąc obowiązany do dbania o godność zawodu  nie tylko przy wykonywaniu czynności zawodowych, ale również w działalności publicznej i w życiu prywatnym, dopuścił się naruszenia godności  zawodu w życiu prywatnym poprzez to, iż

 

 

 

 
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego radca prawny E. L. (dalej także: „ZRD”) wniosła w dniu […] r. do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (dalej także: „OSD”) o ukaranie rady prawnego M. K., […], (dalej także: „Obwiniony”) zarzucając mu, że:
            […] r. w P. działając w celu uzyskania dla siebie kredytu od A. B. S.A. przedłożył podrobiony dokument w postaci zeznania o wysokości osiągniętego dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym […] PIT/B poświadczającego nieprawdę w zakresie uzyskanego przychodu, które to informacje miały istotne znaczenie w procedurze ubiegania się o wsparcie finansowe, czym działał na szkodę A. B., którym to zachowaniem radca prawny doprowadził do skierowania […] r. w sprawie o sygn. akt. […] do Sądu Rejonowego w P. aktu oskarżenia o czyn z art. 297 § 1 Kodeksu karnego.
 
Czyn ten w ocenie ZRD stanowił naruszenie godności w życiu prywatnym, o którym mowa w art. 11 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (dalej także” KERP”).
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny, po rozpoznaniu sprawy na rozprawie […] r. uznał Obwinionego winnym zarzucanego mu czynu.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
 
Obwiniony w celu uzyskania dla siebie kredytu od A. B. S.A. w dniu […] r. w P., przedłożył podrobiony dokument w postaci zeznania o wysokości osiągniętego dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym […] PIT/B poświadczającego nieprawdę w zakresie uzyskanego przychodu, które to informacje były potrzebne w ramach procedury ubiegania się o przyznanie kredytu. Zachowanie Obwinionego, miało być podyktowane chęcią pozyskania środków finansowych na rozpoczęcie nowej działalności gospodarczej: platformy internetowej dla biznesu, „chciał robić coś innego” (zeznania Obwinionego złożone przed ZRD – k. […]).
 
O zachowaniu Obwinionego i prowadzonym w związku z nim dochodzeniem, w sprawie akt […], powiadomił Okręgową Izbę radców Prawnych w W. pismem z […] r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w P. P. R. (k.[…])
 
[…] r. do Sądu Rejonowego w P. został skierowany akt oskarżenia przeciwko Obwinionemu (k. […]) zarzucający mu, że w dniu […] r. w P. działając w celu uzyskania dla siebie kredytu od A. B. S.A. przedłożył podrobiony dokument w postaci zeznania o wysokości osiągniętego dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym […] PIT/B poświadczający nieprawdę w zakresie uzyskanego przychodu, które to informacje miały istotne znaczenie w procedurze ubiegania się o wsparcie finansowe, czym działał na szkodę A. B. 
 
Obwiniony zeznając przed ZRD w dniu […] r. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i do winy. Jak stwierdził, „oczywiście naruszyłem godność zawodu”. Obwiniony przyznał, że rzeczywiście miało miejsce podrobienie dokumentu, ale dokonać miał tego jego doradca finansowy, który nakłonił go do podpisania podłożonych dokumentów. Obwiniony dokumentów tych miał nie czytać, miał je podpisać i zawieźć do banku (k. […]).
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
 
Na gruncie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że w ustalonym stanie faktycznym Obwiniony dopuścił się czynu sprzecznego z zasadami obowiązującymi radców prawnych, a u podstaw rozstrzygnięcia Sądu legły następujące powody:
 
Zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 KERP radca prawny jest obowiązany dbać o godność zawodu nie tylko przy wykonywaniu czynności zawodowych, ale również w działalności publicznej i w życiu prywatnym. Przeciwko Obwinionemu było prowadzone postępowanie karne i skierowano przeciwko niemu akt oskarżenia, co już samo jest dyskredytujące radcę prawnego w opinii publicznej. Do tej sytuacji doszło w wyniku działań Obwinionego, polegających na przedstawieniu fałszywych dokumentów w postępowaniu o uzyskanie kredytu w A. B. S.A., które doprowadziło do uzyskania kredytu. Radca prawny, który posługuje się sfałszowanymi dokumentami w celu pozyskania w sposób sprzeczny z prawem środków finansowych od banku, niezależnie od tego, czy świadomie dokonał sfałszowania tychże dokumentów, czy też - jak to przedstawiał Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego - „nie czyta podłożonych dokumentów”, to jednak w sposób świadomy nimi się posługuje, bez wątpienia obraża zawód radcy prawnego, dyskredytuje go w opinii publicznej.
 
Dodatkowo, co jest faktem powszechnie znanym, dla banków i innych instytucji finansowych, osoby wykonujące zawód radcy prawnego, podobnie jak i inne zawody zaufania publicznego, są szczególnymi klientami, dla których bardzo często przygotowywane są odrębne oferty, z uproszczoną ścieżką uzyskania finansowania. To szczególne zaufanie, jakim darzą instytucje finansowe zawód radcy prawnego nie jest przypadkowe. Radca prawny już samym tytułem zawodowym daje gwarancję swojej wiarygodności i rzetelności.
 
Tymczasem zachowanie Obwinionego, niezależnie od tego, czy doprowadzi do wydania wyroku skazującego w postępowaniu karnym czy też nie, dyskredytuje go w opinii publicznej, co też sam Obwiniony przyznał w postępowaniu dyscyplinarnym przed Zastępcą Rzecznika Dyscyplinarnego.
 
Jak wskazał Wyższy Sąd Dyscyplinarny Krajowej Izby Radców Prawnych w orzeczeniu […] r. ([…]), Legalis nr […]: W przypadku deliktu dyscyplinarnego natura czynów nagannych jest inna niż czynów będących przedmiotem postępowania karnego (chociaż granice między nimi mogą być w niektórych wypadkach nieostre). Cechuje je specyfika wynikająca z różnorodnego charakteru czynów powodujących odpowiedzialność dyscyplinarną, usprawiedliwiającą ustawowe ich niedookreślenie, z uwagi na obiektywną niemożność stworzenia katalogu zachowań zagrażających należytemu wykonywaniu obowiązków służbowych, czy zachowania godności zawodu. Odpowiedzialność dyscyplinarna związana jest z postępowaniem sprzecznym z zasadami deontologii zawodowej, powagą i godnością wykonywalnego zawodu, z czynami godzącymi w prestiż zawodu albo uchybiającymi obowiązkom zawodowym. Zatem delikt dyscyplinarny oceniany musi być nie tylko w płaszczyźnie normatywnej, ale także zawodowej i etycznej. Ocena etyczna zachowania Obwinionego nie pozostawia wątpliwości; naruszyło ono godność zawodu.
 
W zakresie wymierzonej kary, Sąd wziął pod uwagę stopień winy Obwinionego, okoliczności popełnienia czynu, stopień szkodliwości czynu opisanego we wniosku o ukaranie oraz zachowanie po jego popełnieniu, a także dotychczasową postawę Obwinionego (dwukrotnie wobec Obwinionego wymierzono karę dyscyplinarną^[1]) i uznał, że adekwatną karą wymierzoną Obwinionemu będzie kara zawieszenia prawa do wykonywania zawodu. Wcześniejsze kary nie spowodowały u Obwinionego braku powrotu do zachowań sprzecznych z zasadami obowiązującymi radców prawnych, a stopień szkodliwości zachowania Obwinionego ocenianego w niniejszym postępowaniu, dla postrzegania naszego zawodu jest bardzo wysoki. Niewykonywanie zawodu przez okres 6 miesięcy powinno spowodować dokonanie głębszej refleksji u Obwinionego i dokonanie trwałej zmiany w jego zachowaniu. Wymierzona kara pozwala w ocenie Sądu dobrze spełnić funkcje prewencyjne kary – zapobiegać popełnianiu tego typu przewinień w przyszłości i jest adekwatna do stopnia winy Obwinionego.
 
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach prawnych w zw. z uchwałą nr 86/IX/2015 Krajowej Rady Radców prawnych z dnia 20 marca 2015 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego, biorąc pod uwagę zakres postępowania przed Rzecznikiem Dyscyplinarnym i Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym (tj. uchwała KRRP nr 621/XI/2022 z 14.6.2022 r.), który uzasadnia wysokość zasądzonych kosztów.
 
JR
 

---