Orzeczenie z dnia 18 października 2016  r.,  Sygn. akt: D 47/2016
Orzeczenie prawomocne

 
WSD orzeczeniem z dnia 14 marca 2017 r. sygn. akt WO 14/17 zmienił pkt 2 orzeczenia w ten sposób, że uznał Obwinioną winną zarzucanego w pkt 2 wniosku o ukaranie czynu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 46 w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 r.), przez co tym samym zmienił kwalifikację prawną przypisanego Obwinionej czynu wskazaną w orzeczeniu OSD i za tak określony czyn na podstawie art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy o radcach prawnych zmienia dotychczas orzeczoną karę i wymierza karę w postaci nagany.
 
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawach  […] i […] r. w W. sprawy przeciwko radcy  prawnemu W., […], obwinionej o to, że:

 
W dniu […] r., K. (1) (dalej: „pokrzywdzony”) wniósł skargę na radcę prawnego W. (dalej: „obwiniona”). W skardze wskazano, iż w dniu […] r., pokrzywdzony wysłał pismo do obwinionej wzywające do zwrotu dokumentów, jakie otrzymała w związku ze zleceniem prowadzenia spraw pokrzywdzonego. Podniesiono, że dokumenty nie zostały zwrócone pomimo pisemnego wezwania, jak również wskazano, iż obwiniona nie odbiera telefonów i nie można zastać jej w miejscu jej zamieszkania celem odebrania dokumentów. Pokrzywdzony w niniejszej skardze wskazał również, że pomimo wpłacenia obwinionej w […] r., zaliczki na poczet prowadzenia jego sprawy nie podjęła ona żadnych czynności zmierzających do zainicjowania postępowania sądowego, które założenie de facto sprowadzało się do przeprowadzenia wielu czynności poprzedzających (k. […] – […]).
Postanowieniem z dnia […] r., Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. wszczął dochodzenie w sprawie nie zwrócenia dokumentów pobranych od skarżącego, unikania kontaktu z klientem, nie zwrócenia zaliczki pobranej od skarżącego oraz nie wszczęcia postępowania sądowego na prośbę skarżącego tj. o dopuszczenie się przewinienia dyscyplinarnego stypizowanego w art. 11 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego stanowiącego załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r., w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r., o radcach prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 507). W uzasadnieniu niniejszego postanowienia wskazano, iż w ocenie Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego zaszył okoliczności uzasadniające wszczęcie postępowania dyscyplinarnego (k. […] – […]).
Postanowieniem z dnia […] r., Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. przedstawił obwinionemu radcy prawnemu W. zarzut o to, że:

W dniu […] r., Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. zwrócił się do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. z wnioskiem o ukaranie obwinionego radcy prawnego (k. […] – […]).
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił następujący stan faktyczny:
W połowie […] r., obwiniony radca prawny W. podczas spotkania z pokrzywdzonym K.(1) w obecności jego żony K.(2) oraz świadka K.(3) zobowiązała się do prowadzenia w imieniu pokrzywdzonego sprawy o zasiedzenie udziałów niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w L. W celu prowadzenia wskazanej sprawy, pokrzywdzony przekazał obwinionej dokumenty będące w jego posiadaniu dotyczącej przedmiotowej nieruchomości, a niezbędne obwinionej do prowadzenia niniejszej sprawy. Nadto na poczet prowadzenia sprawy pokrzywdzony przekazał obwinionej kwotę […] zł tytułem wynagrodzenia za prowadzenie sprawy oraz podpisał pełnomocnictwo uprawniające obwinioną do prowadzenia wskazanej sprawy. Obwiniona pomimo początkowych zapewnień o podjęciu się prowadzenia sprawy o zasiedzenie udziałów nie podjęła żadnych czynności mających na celu zainicjowanie postępowania. Obwiniona nie wystawiała faktury tytułem przyjętych pieniędzy, ani nie zwróciła pieniędzy z uwagi na niepodjęcie się prowadzenia postępowania. Nadto obwiniona nie zwróciła dokumentacji przekazanej jej przez pokrzywdzonego, a niezbędnej do prowadzenia sprawy o zasiedzenie udziałów (zeznania świadka K.(3) k. […] – […] ; zeznania świadka K.(2) k. […] – […]; zeznania świadka K.(3) k. […] – […]; zeznania obwinionej W. k. […] – […]; zeznania świadka K.(1) k. […] – […]).
Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o akta sprawy o sygn. D 47/2016, a w szczególności zeznania świadków w tym zeznania obwinionej. W ocenie Sądu zeznania świadków tj. K.(1), K.(2) oraz K.(3) zasługiwały na danie im wiary w całości. Zeznania powyższych świadków były spójne i wzajemnie się uzupełniały. Podkreślić należy, że o ile zeznania świadków K.(1) i K.(2) należało ocenić z ostrożnością, bowiem były to osoby bezpośrednio związane ze sprawą, o tyle K(.3), jako naoczny świadek tak przekazania dokumentów, jak i wręczenia zadatku na poczet prowadzenia sprawy nie był osobą blisko dla pokrzywdzonego czy jego żony. Nie można natomiast było w całości przyznać wiarygodności zeznaniom obwinionej, a w szczególności w zakresie w jakim wskazywała on, iż zwróciła dokumenty dotyczące prowadzenia niniejszej sprawy K.(3) celem ich przekazania pokrzywdzonemu. Wskazać należy, iż w trakcie zeznań składanych przed Rzecznikiem Dyscyplinarnym obwiniona wskazała, iż zwróciła dokumenty dotyczące prowadzenia sprawy K.(3), natomiast w zeznaniach złożonych przez Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym w dniu […] r., obwiniona wskazała, iż K.(3) brał od niej dokumenty dotyczące prowadzenia sprawy, ale nie pamiętała czy rzeczywiście oddała mu całe akta, czy tylko pojedyncze dokumenty. Nadto Sąd dał wiarę zeznaniom obwinionej w zakresie w jakim wskazała, że nie oddała pokrzywdzonemu kwoty powziętej od niego tytułem prowadzenia sprawy. Powyższa okoliczność w ocenie Sądu nie pozostawiała najmniejszych wątpliwości, co do niewywiązania się obwinionej z obowiązku, jaki na niej spoczywał w związku z podjęciem się prowadzenia sprawy.
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
W zakresie pierwszego z zarzutów postawionych obwinionemu radcy prawnemu W. należało przypomnieć, iż sprowadzał się on do tego, iż pomimo udzielonego obwinionej pełnomocnictwa przez K.(1) w […] r. oraz pobrania od mocodawcy kwoty […] zł tytułem zaliczki na prowadzenie sprawy unikała kontaktu z klientem nie informując go o przebiegu prowadzonej sprawy oraz nie wystawiła w związku z pobraniem wymienionej kwoty pieniężnej faktury VAT pomimo ciążącego na obwinionej obowiązku, a wynikającego z przepisów powszechnie obowiązujących tj. o czyn określony w art. 28 ust. 5 w związku z art. 6 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 507 z późn. zm.).
W myśl art. 74¹ ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. 2016. 233 j.t.) w sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania dyscyplinarnego stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego.
Zgodnie z art. 17 § 1 ust 6 kpk nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy nastąpiło przedawnienie karalności. Dalej zgodnie z art. 70 ust 1 ustawy o radcach prawnych nie można wszcząć postępowania dyscyplinarnego, jeżeli od czasu popełnienia przewinienia upłynęły trzy lata, a w przypadkach przewidzianych w art. 11 ust. 2 - rok.
Nie pozostawia najmniejszych wątpliwości, iż zarzut z pkt. 1 dotyczy spotkania obwinionego radcy prawnego ze pokrzywdzonym K.(1), do którego doszło w dniu […] r., na co z resztą wskazuje sam pokrzywdzony w toku niniejszego postępowania. To właśnie w tym dniu obwiniony radca prawny wziął pieniądze od skarżącego oraz nie wystawił faktury za prowadzenia sprawy. Ustanie karalności przewinienia powoduje niemożność orzeczenia kary dyscyplinarnej. Przepis powołanego artykułu jednoznacznie wskazuje, że instytucja ta będzie miała zastosowanie, jeżeli od czasu popełnienia przewinienia upłynęły trzy lata, a w przypadkach przewidzianych w art. 11 ust. 2 – rok. W niniejszej sprawie ustanie przewinienia dyscyplinarnego nastąpiło zatem w […] r.
Odnośnie zarzutu drugiego, a dotyczącego nie dokonania po ustaniu stosunku pełnomocnictwa zwrotu pobranych od mocodawcy […] r. dokumentów dotyczących nieruchomości niezabudowanej pomimo wezwania przez pokrzywdzonego K.(1), pomimo wezwania do ich zwrotu pismem z dnia […] r. w terminie 7 dni od momentu otrzymania wezwania, a także nie reagowania na telefony wykonywane przez pokrzywdzonego oraz unikania z nim spotkań mających na celu odzyskanie dokumentów tj. o czyn określony w art. 28 ust. 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity Stanowi załącznik do uchwały nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 507 z późn. zm.), obwinioną należało uznać winną zarzucanych jej czynów.
Obwiniona w toku niniejszego postępowania co prawda wskazywała, iż dokumenty które otrzymała od pokrzywdzonego, a niezbędne do prowadzenia sprawy o zasiedzenie udziałów były przez nią przekazane K.(3), jednakże nie potwierdził tego pozostały zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy. W ocenie Sądu jednoznacznie należało przyjąć, iż do zwrotu dokumentów nie doszło. Również nie pozostawiał najmniejszych wątpliwości fakt, iż obwiniona unikała kontaktów z pokrzywdzonym do czego była zobowiązana. Nie zasługują na uznanie tłumaczenia obwinionej w zakresie w jakim wskazała ona na trudną sytuację osobistą związaną z zajściem w ciążę. Sama obwiniona jak podnosiła w swoich zeznaniach wiedziała, że mogła ustanowić substytuta, jednakże nie poczyniła w tym kierunku żadnych kroków. Podkreślić również należy, iż gdyby obwiniona rzeczywiście nie chciała prowadzić tej sprawy z uwagi na sytuację osobistą nic nie stało na przeszkodzie, aby dokonała zwrotu zaliczki oraz dokumentów pocztą i jednocześnie wskazała na niemożliwość świadczenia pomocy prawnej. Pomimo to obwiniona nie podjęła żadnych czynności, a nadto od momentu wszczęcia postępowania dyscyplinarnego tj. […] r., nie podjęła żadnych skutecznych kroków mających na celu chociażby zwrot dokumentów. Mając na uwadze powyższe w ocenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. zasadnym było wymierzenie obwinionej kary zawieszenia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego na czas […] lat oraz dodatkowo zakazu wykonywania patronatu na okres […] lat. W ocenie Sądu powyższa kara jest adekwatna do dokonanego przez obwiniona naruszenia, a jednocześnie nie będzie ona zbyt wysoka dla niej. Dodatkowo Sąd uznał za właściwe orzeczenie środka dodatkowego w postaci zakazu sprawowania patronatu, albowiem obwiniona jako osoba nie przyswajająca podstawowych zasad etycznych lub też nie stosująca ich w praktyce nie może przygotowywać do wykonywania zawodu innych osób i stanowić dla nich przykładu.
Jedynie na marginesie należało odnieść się do wniosku złożonego w dniu […] r. przez adwokata D. – obrońcy obwinionej dotyczącego odroczenia rozpoznania sprawy. W ocenie Sądu wskazany wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie, bowiem obwiniona wiedziała o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień […]r., z wyprzedzeniem dwutygodniowym, a wyznaczonym na rozprawie w dniu […]r., nie wnosząc przy tym do niniejszego terminu żadnych zastrzeżeń. Zdaniem Sądu brak było podstaw do odroczenia niniejszej rozprawy, bowiem powyższe zmierzało jedynie do przedłużenia postępowania, a stan faktyczny został ustalony na rozprawie łącznie z przyznaniem się do winy przez obwinioną. Nadmienić również należało, iż obwiniona nie stawiła się na niniejszą rozprawę pomimo prawidłowego powiadomienia jej o tym terminie na poprzedniej rozprawie, jak również nie usprawiedliwiła w żaden sposób swojej nieobecności. 
O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 70⁶ ust. 2 zdanie pierwsze oraz ust. 3 biorąc pod uwagę stopień złożoności faktycznej sprawy wyznaczających niezbędny nakład pracy dla rozstrzygnięcia sprawy oraz ilość zarzutów jakie zostały postawione obwinionej. Wskazać również należy, iż w niniejszej sprawie niezbędne były dwa posiedzenia Sądu, bowiem pozwana wskazywała początkowo na możliwość porozumienia się z pokrzywdzonym poprzez zwrot pobranej zaliczki, co skutkowało odroczeniem rozpoznania sprawy, zaś pomimo takiego stanowiska nie poczyniła żadnych kroków w tym kierunku, do czego sama się wcześniej zobowiązała.
 
(BU)