Orzeczenie z dnia 13 lipca 2022 r. Sygn. akt: D 34/22
opublikowano: 2023-10-25 przez: Więckowska Milena
Orzeczenie z dnia 13 lipca 2022 r. Sygn. akt: D 34/22
Orzeczenie jest prawomocne.
Orzeczenie jest prawomocne.
PRZEWODNICZĄCY: r. pr. Robert Karpiński
CZŁONKOWIE: r. pr. Anita Żołyniak-Piętka
r. pr. Agnieszka Korpas-Mattusch
PROTOKOLANT: Gabriela Filip
CZŁONKOWIE: r. pr. Anita Żołyniak-Piętka
r. pr. Agnieszka Korpas-Mattusch
PROTOKOLANT: Gabriela Filip
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu B. W., […], obwinionemu o to, że:
- W dniu […] r. podczas rozprawy zdalnej prowadzonej przed Sądem Okręgowym w W. w sprawie o sygn. akt […], będąc pełnomocnikiem strony pozwanej, stawiła się przed Sądem, bez stroju urzędowego, będąc jednocześnie przez większość rozprawy niewidoczna dla Sądu,
tj. naruszenie art. 6, art. 12 ust. 1 i art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 75, późn. zm.). - W dniu […] r. podczas rozprawy zdalnej prowadzonej przed Sądem Okręgowym w W. w sprawie o sygn. akt […], będąc pełnomocnikiem strony pozwanej, dopuściła, bez zgody Przewodniczącego, do udziału w rozprawie osobę małoletnią, której zachowanie uniemożliwiało sprawne przeprowadzenie rozprawy,
tj. naruszenie art. 6, art. 12 ust. 1 i art. 48 Kodeksu Etyki radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r., w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 75, z późn. zm.).
orzeka:
- Uznaje radcę prawnego B. W., […], winną zarzucanego w punkcie 1 wniosku o ukaranie czynu, przy czym przyjmuje, że czyn ten polegał na tym, iż w dniu […] r. podczas rozprawy zdalnej prowadzonej przed Sądem Okręgowym w W. w sprawie o sygn. akt […], będąc pełnomocnikiem strony pozwanej była przez większość rozprawy niewidoczna dla Sądu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 6, art. 12 ust. 1 i art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 1 ustawy o radcach prawnych wymierza karę upomnienia;
- Uznaje radcę prawnego B. W., […], winnym zarzucanego w punkcie 2 wnioskiem o ukaranie czynu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 6, art. 12 ust. 1 i art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy o radcach prawnych wymierza karę pieniężną w wysokości 4500 (cztery tysiące pięćset złotych) zł;
- W pozostałym zakresie radcę prawnego B. W., […], uniewinnia.
- Na podstawie art. 706 ust. 2 ustawy o radcach prawnych zasądza od obwinionego radcy prawnego B. W., […], na rzecz Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. tytułem zwrotu kosztów postępowania dyscyplinarnego kwotę 1700 (jeden tysiąc siedemset złotych) zł.
Uzasadnienie
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. wniósł w dniu […] r. do tutejszego Sądu wniosek o ukaranie (sygn. akt […]) r.pr. B. W. (dalej: „Obwiniona”), wpisanej na listę radców prawnych pod nr.: […], zarzucając Obwinionej, że:
- w dniu […] r. podczas rozprawy zdalnej prowadzonej przed Sądem Okręgowym w W. w sprawie o sygn. akt […], będąc pełnomocnikiem strony pozwanej, stawiła się przed Sądem, bez stroju urzędowego, będąc jednocześnie przez większość rozprawy niewidoczna dla Sądu,
tj. naruszenie art. 6, art. 12 ust. 1 i art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 75, późn. zm.). - w dniu […] r. podczas rozprawy zdalnej prowadzonej przed Sądem Okręgowym w W. w sprawie o sygn. akt […], będąc pełnomocnikiem strony pozwanej, dopuściła, bez zgody Przewodniczącego, do udziału w rozprawie osobę małoletnią, której zachowanie uniemożliwiało sprawne przeprowadzenie rozprawy,
tj. naruszenie art. 6, art. 12 ust. 1 i art. 48 Kodeksu Etyki radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r., w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 75, z późn. zm.).
Obwiniona nie wniosła odpowiedzi na wniosek o ukaranie, nie stawiła się na rozprawie bez należytego usprawiedliwienia.
Po przeprowadzeniu rozprawy, Sąd uznał Obwinioną winną:
- zarzucanego w punkcie I. wniosku o ukaranie czynu, przyjmując, że czyn ten polegał na tym, iż w dniu […] r. podczas rozprawy zdalnej prowadzonej przed Sądem Okręgowym w W. w sprawie o sygn. akt […], będąc pełnomocnikiem strony pozwanej była przez większość rozprawy niewidoczna dla Sądu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 6, art. 12 ust. 1 i art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;
- zarzucanego w punkcie II. wniosku o ukaranie czynu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 6, art. 12 ust. 1 i art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;
W pozostałym zakresie, Sąd uniewinnił Obwinioną.
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
W dniu […] r. Obwiniona stawiła się przed Sądem Okręgowym w W. w charakterze pełnomocnika strony pozwanej na rozprawie prowadzonej w sposób zdalny, w sprawie o sygn. akt […].
Po wywołaniu sprawy, w trakcie sprawdzania obecności, Obwiniona przeprosiła Sąd za brak stroju urzędowego wnosząc o dopuszczenie do rozprawy. Obwiniona poinformowała Sąd, że przyczyną braku stroju była kradzież togi. Sąd w sposób wyraźny odniósł się ze zrozumieniem do wniosku Obwinionej, po czym kontynuował rozprawę.
W toku rozprawy, sylwetka Obwinionej pojawiała się, częściowo bądź całkowicie znikała z wizji. Kontakt Sądu z Obwinioną był wyjątkowo utrudniony – Obwiniona wielokrotnie, w krótkich odstępach casu informowała Sąd, że nie słyszy przebiegu rozprawy lub nie ma prawidłowego przekazu wizji. Pozostali uczestnicy rozprawy takich utrudnień nie zgłaszali.
Ponadto, w toku rozprawy, w tle słychać wyraźnie głos dziecka. Po upływie 6 minut i 18 sekund zapisu, Sędzia przewodnicząca zapytała, u kogo z uczestników znajduje się małe dziecko. W odpowiedzi na to pytanie, Obwiniona przyznała, że głos dziecka słyszany w toku rozprawy jest głosem jej dziecka, które jest chore i z tego powodu przebywa w domu. Na pytanie Sądu, Obwiniona oświadczyła, że jest w stanie uczestniczyć w rozprawie, chociaż warunki tego uczestnictwa są trudne.
Wobec tej sytuacji, która wyjątkowo utrudniała przeprowadzenie rozprawy, Sąd postanowił skierować sprawę na posiedzenie niejawne, stwierdził, że Obwiniona uniemożliwiła przeprowadzenie rozprawy oraz uprzedził Obwinioną o zamiarze zastosowania sankcji z art. 2262 kpc.
Sąd dokonał powyższych ustaleń w zakresie stanu faktycznego na podstawie dokumentu w postaci zawiadomienia skierowanego przez Prezesa Sądu Okręgowego w W. (k. […]) oraz nagrania protokołu rozprawy (k […]). Powołane dowody przedstawiają spójny i wyczerpujący obraz przebiegu zdarzeń. Sąd dał wiarę wszystkim tym dowodom, ponieważ nie znalazł podstaw by kwestionować ich wiarygodność – dowody zostały przedstawione w całości przez Sąd Okręgowy w W. Obwiniona nie podważała wiarygodności dokumentów. Z powyższych względów, Sąd uznał wymienione dowody za wystarczającą i w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Na gruncie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że Obwiniona dopuściła się czynów sprzecznych z zasadami wykonywania zawodu radcy prawnego.
U podstaw rozstrzygnięcia Sądu legły następujące powody.
W ustalonym stanie faktycznym Obwiniona wykonując czynności zawodowe w formie zastępstwa procesowego na rozprawie sądowej prowadzonej w formie zdalnej była w przeważającej mierze niewidoczna dla Sądu oraz pozostałych uczestników rozprawy. Takie zachowanie Obwinionej utrudniało przeprowadzenie rozprawy poprzez problemy z komunikowaniem się z Obwinioną.
Zadaniem pełnomocnika procesowego, który zastępuje klienta na rozprawie prowadzonej w sposób zdalny, jest m.in. zapewnienie sobie niezbędnych warunków technicznych dla poprawnej komunikacji z sądem. Do takich warunków należy zaliczyć w szczególności możliwość przekazu wizerunku pełnomocnika do Sądu oraz do pozostałych uczestników posiedzenia. Taki sposób zachowania wykształcił się powszechnie w okresie pandemii COVID-19. Obwiniona rzeczonemu obowiązkowi nie sprostała. W toku rozprawy, sylwetka Obwinionej pojawiała się i znikała z wizji w sposób częściowy bądź całkowity z dużą częstotliwością. Biorąc pod uwagę problemy z komunikacją głosową, powyższe zachowanie Obwinionej dodatkowo utrudniało przeprowadzenie rozprawy, ponieważ uniemożliwiało rozpoznanie, czy Obwiniona słyszy głos Sądu oraz pozostałych uczestników rozprawy.
Wina Obwinionej w zakresie popełnienia powyższego przewinienia nie budziła wątpliwości Sądu. Jako profesjonalny pełnomocnik, Obwiniona powinna prawidłowo rozpoznawać zasady uczestniczenia w rozprawie zdalnej. Współczesna, całkowicie podstawowa znajomość obsługi sprzętu komputerowego pozwala na ustalenie, kiedy osoba korzystająca z kamery pozostaje bądź powinna pozostawać widoczną dla innych uczestników spotkania online. W ocenie Sądu, Obwiniona całkowicie zdawała sobie sprawę z tego, że przestaje być widoczna dla Sądu. Wobec zgłaszanych wielokrotnie problemów z przekazem dźwięku powinna zachować widoczność swojej sylwetki dla wykazania właściwej postawy wobec Sądu oraz umożliwienia Sądowi dokonania oceny zachowania kontaktu poprzez gestykulację Obwinionej.
Ujawnione postępowanie nie odpowiada nakazowi wykonywania czynności zawodowych w sposób zgodny z dobrymi obyczajami (art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego) oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania (art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego). Ponadto, zachowanie Obwinionej godziło w powagę Sądu, co stanowi o naruszeniu zasad z art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
Szkodliwość popełnionego przewinienia nie jest znaczna. Sam fakt znikania postaci Obwinionej z wizji w toku rozprawy nie spowodował, ani też nie był jedną z zasadniczych przyczyn niemożliwości przeprowadzenia rozprawy przez Sąd Okręgowy. Sędzia przewodnicząca nie upominała Obwinionej w tym zakresie.
Sąd nie dopatrzył się w sprawie okoliczności, które przemawiałaby za szczególnym zaostrzeniem bądź złagodzeniem wymiaru kary.
W związku z powyższym, Sąd zważył w sposób szczególny na dyrektywę wychowawczą wymiaru kary. Kara upomnienia jest karą najłagodniejszą w katalogu kar dyscyplinarnych. Kara ta odpowiada rodzajowo naruszonemu dobru, które posiada wymiar niematerialny. W ocenie Sądu, sam fakt wymierzenia kary powinien skłonić Obwinioną do skorygowania swojego postępowania w przyszłości, a więc spełnić funkcję prewencji indywidualnej.
Zadaniem pełnomocnika procesowego, który zastępuje klienta na rozprawie prowadzonej w sposób zdalny, jest m.in. zapewnienie sobie niezbędnych warunków technicznych dla poprawnej komunikacji z sądem. Do takich warunków należy zaliczyć w szczególności możliwość przekazu wizerunku pełnomocnika do Sądu oraz do pozostałych uczestników posiedzenia. Taki sposób zachowania wykształcił się powszechnie w okresie pandemii COVID-19. Obwiniona rzeczonemu obowiązkowi nie sprostała. W toku rozprawy, sylwetka Obwinionej pojawiała się i znikała z wizji w sposób częściowy bądź całkowity z dużą częstotliwością. Biorąc pod uwagę problemy z komunikacją głosową, powyższe zachowanie Obwinionej dodatkowo utrudniało przeprowadzenie rozprawy, ponieważ uniemożliwiało rozpoznanie, czy Obwiniona słyszy głos Sądu oraz pozostałych uczestników rozprawy.
Wina Obwinionej w zakresie popełnienia powyższego przewinienia nie budziła wątpliwości Sądu. Jako profesjonalny pełnomocnik, Obwiniona powinna prawidłowo rozpoznawać zasady uczestniczenia w rozprawie zdalnej. Współczesna, całkowicie podstawowa znajomość obsługi sprzętu komputerowego pozwala na ustalenie, kiedy osoba korzystająca z kamery pozostaje bądź powinna pozostawać widoczną dla innych uczestników spotkania online. W ocenie Sądu, Obwiniona całkowicie zdawała sobie sprawę z tego, że przestaje być widoczna dla Sądu. Wobec zgłaszanych wielokrotnie problemów z przekazem dźwięku powinna zachować widoczność swojej sylwetki dla wykazania właściwej postawy wobec Sądu oraz umożliwienia Sądowi dokonania oceny zachowania kontaktu poprzez gestykulację Obwinionej.
Ujawnione postępowanie nie odpowiada nakazowi wykonywania czynności zawodowych w sposób zgodny z dobrymi obyczajami (art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego) oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania (art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego). Ponadto, zachowanie Obwinionej godziło w powagę Sądu, co stanowi o naruszeniu zasad z art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
Szkodliwość popełnionego przewinienia nie jest znaczna. Sam fakt znikania postaci Obwinionej z wizji w toku rozprawy nie spowodował, ani też nie był jedną z zasadniczych przyczyn niemożliwości przeprowadzenia rozprawy przez Sąd Okręgowy. Sędzia przewodnicząca nie upominała Obwinionej w tym zakresie.
Sąd nie dopatrzył się w sprawie okoliczności, które przemawiałaby za szczególnym zaostrzeniem bądź złagodzeniem wymiaru kary.
W związku z powyższym, Sąd zważył w sposób szczególny na dyrektywę wychowawczą wymiaru kary. Kara upomnienia jest karą najłagodniejszą w katalogu kar dyscyplinarnych. Kara ta odpowiada rodzajowo naruszonemu dobru, które posiada wymiar niematerialny. W ocenie Sądu, sam fakt wymierzenia kary powinien skłonić Obwinioną do skorygowania swojego postępowania w przyszłości, a więc spełnić funkcję prewencji indywidualnej.
W zakresie drugiego z czynów wskazać należy, ze zgodnie z art. 152 kpc, na posiedzenia jawne wstęp na salę sądową mają tylko osoby nieuzbrojone i pełnoletnie. Wymóg pełnoletności nie dotyczy stron, interwenientów ubocznych, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oraz osób wezwanych.
Dopuszczenie, bez zezwolenia Sądu, do sytuacji, w której małoletnie dziecko może słyszeć przebieg rozprawy zdalnej a także jest słyszane przez uczestników tej rozprawy, stanowiło o naruszeniu powołanej wyżej regulacji.
Wprawdzie, brak jest w sprawie podstaw dla przyjęcia, że obecność dziecka Obwinionej mogło wywierać na nie szkodliwy wpływ. Jednakże, sam fakt braku wystąpienia do Sądu z chociażby uprzedzeniem o obecności dziecka był niewłaściwy. Głos dziecka był słyszany często, wyraźnie przeszkadzał w prowadzeniu rozprawy, ostatecznie przyczynił się do zaprzestania dalszego prowadzenia rozprawy, a ostatecznie do skierowania sprawy na posiedzenie niejawne. Obwiniona została pouczona o zamiarze sięgnięcia przez Sąd do przepisów porządkowych, przewidujących m.in. możliwość skazania na grzywnę.
Konieczność sprawowania pieczy nad chorym dzieckiem co najmniej poważnie utrudniała wykonywanie czynności pełnomocnika w toczącym się postępowaniu. W tym stanie rzeczy, Obwiniona powinna zatroszczyć się o zapewnienie opieki nad dzieckiem na czas rozprawy bądź wystąpić o jej odroczenie w oparciu o należyte usprawiedliwienie. Również tym obowiązkom zawodowym Obwiniona nie podołała.
Rozważany czyn stanowił o wykonywaniu czynności zawodowych w sposób sprzeczny z prawem, dobrymi obyczajami oraz starannością wymaganą ze względu na profesjonalny charakter działania (art. 6 i 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego).
Ponadto, postępowanie Obwinionej naruszyło powagę Sądu, co godzi w zasadę wynikającą z art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
Również w tym przypadku, wina Obwinionej nie budziła wątpliwości tutejszego Sądu. Odwołanie do zasad doświadczenia życiowego wskazuje, że obecność małego dziecka i konieczność sprawowania nad nim pieczy przez jednego z uczestników ważnego spotkania, w którym występuje częsta interakcja między uczestnikami, może z dużym prawdopodobieństwem poważnie utrudniać przebieg rozmów. Tym bardziej, należało spodziewać się trudności w przypadku rozprawy sądowej, która wymaga podwyższonego standardu zachowania i powagi.
W rozważanym zakresie, szkodliwość przewinienia jest znaczna. Czyn Obwinionej godził nie tylko w powagę Sądu Okręgowego, lecz wydatnie przyczynił się do nieosiągnięcia celów rozprawy, konieczności podjęcia dodatkowych czynności procesowych przez Sąd meriti, utrudnienia prowadzenia sprawy cywilnej, a w konsekwencji przedłużenia postępowania. Ponadto, ujawnione zachowanie stanowiło przejaw braku profesjonalnego zaangażowania w sprawę, co jest obciążające nie tylko dla samej Obwinionej lecz również dla całego środowiska radców prawnych.
Powyższe okoliczności przemawiały za zaostrzeniem wymiaru kary.
W związku z powyższym, Sąd ponownie zważył w sposób szczególny na dyrektywę wychowawczą wymiaru kary. Kara pieniężna jest karą średniej dolegliwości w katalogu kar dyscyplinarnych. Przyjęty wymiar kary jest istotnie dolegliwy, współmierny do szkodliwości popełnionego przewinienia, zapewnia osiągnięcie celów w niej pokładanych. Jednocześnie, kara nie stanowi nadmiernego obciążenia dla Obwinionej, która w sposób czynny wykonuje zawód.
W świetle ustaleń w sprawie niezbędną była stanowcza reakcja Samorządu, dolegliwa na tyle by skłonić Obwinioną do refleksji nad swoim postępowaniem, odstraszyć od powrotu do podobnego przewinienia w przyszłości.
Dopuszczenie, bez zezwolenia Sądu, do sytuacji, w której małoletnie dziecko może słyszeć przebieg rozprawy zdalnej a także jest słyszane przez uczestników tej rozprawy, stanowiło o naruszeniu powołanej wyżej regulacji.
Wprawdzie, brak jest w sprawie podstaw dla przyjęcia, że obecność dziecka Obwinionej mogło wywierać na nie szkodliwy wpływ. Jednakże, sam fakt braku wystąpienia do Sądu z chociażby uprzedzeniem o obecności dziecka był niewłaściwy. Głos dziecka był słyszany często, wyraźnie przeszkadzał w prowadzeniu rozprawy, ostatecznie przyczynił się do zaprzestania dalszego prowadzenia rozprawy, a ostatecznie do skierowania sprawy na posiedzenie niejawne. Obwiniona została pouczona o zamiarze sięgnięcia przez Sąd do przepisów porządkowych, przewidujących m.in. możliwość skazania na grzywnę.
Konieczność sprawowania pieczy nad chorym dzieckiem co najmniej poważnie utrudniała wykonywanie czynności pełnomocnika w toczącym się postępowaniu. W tym stanie rzeczy, Obwiniona powinna zatroszczyć się o zapewnienie opieki nad dzieckiem na czas rozprawy bądź wystąpić o jej odroczenie w oparciu o należyte usprawiedliwienie. Również tym obowiązkom zawodowym Obwiniona nie podołała.
Rozważany czyn stanowił o wykonywaniu czynności zawodowych w sposób sprzeczny z prawem, dobrymi obyczajami oraz starannością wymaganą ze względu na profesjonalny charakter działania (art. 6 i 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego).
Ponadto, postępowanie Obwinionej naruszyło powagę Sądu, co godzi w zasadę wynikającą z art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
Również w tym przypadku, wina Obwinionej nie budziła wątpliwości tutejszego Sądu. Odwołanie do zasad doświadczenia życiowego wskazuje, że obecność małego dziecka i konieczność sprawowania nad nim pieczy przez jednego z uczestników ważnego spotkania, w którym występuje częsta interakcja między uczestnikami, może z dużym prawdopodobieństwem poważnie utrudniać przebieg rozmów. Tym bardziej, należało spodziewać się trudności w przypadku rozprawy sądowej, która wymaga podwyższonego standardu zachowania i powagi.
W rozważanym zakresie, szkodliwość przewinienia jest znaczna. Czyn Obwinionej godził nie tylko w powagę Sądu Okręgowego, lecz wydatnie przyczynił się do nieosiągnięcia celów rozprawy, konieczności podjęcia dodatkowych czynności procesowych przez Sąd meriti, utrudnienia prowadzenia sprawy cywilnej, a w konsekwencji przedłużenia postępowania. Ponadto, ujawnione zachowanie stanowiło przejaw braku profesjonalnego zaangażowania w sprawę, co jest obciążające nie tylko dla samej Obwinionej lecz również dla całego środowiska radców prawnych.
Powyższe okoliczności przemawiały za zaostrzeniem wymiaru kary.
W związku z powyższym, Sąd ponownie zważył w sposób szczególny na dyrektywę wychowawczą wymiaru kary. Kara pieniężna jest karą średniej dolegliwości w katalogu kar dyscyplinarnych. Przyjęty wymiar kary jest istotnie dolegliwy, współmierny do szkodliwości popełnionego przewinienia, zapewnia osiągnięcie celów w niej pokładanych. Jednocześnie, kara nie stanowi nadmiernego obciążenia dla Obwinionej, która w sposób czynny wykonuje zawód.
W świetle ustaleń w sprawie niezbędną była stanowcza reakcja Samorządu, dolegliwa na tyle by skłonić Obwinioną do refleksji nad swoim postępowaniem, odstraszyć od powrotu do podobnego przewinienia w przyszłości.
W zakresie zarzutu dotyczącego braku stroju urzędowego, Sąd nie dostrzegł zachowania Obwinionej, które stanowiłoby o naruszeniu zasad wykonywania zawodu. Obwiniona stawiła się wprawdzie przed Sądem Okręgowym bez togi, jednakże już w pierwszej wypowiedzi wniosła o dopuszczenie do udziału w rozprawie bez wymaganego stroju usprawiedliwiając ten brak. Wniosek Obwinionej spotkał się ze zrozumieniem Sądu, czego jednoznacznym przejawem była reakcja Sędziego przewodniczącego.
Sposób zachowania Obwinionej w tym zakresie mieści się w utartej praktyce zawodowej profesjonalnych pełnomocników, którzy w przypadku braku stroju urzędowego z dowolnych przyczyn wnoszą o usprawiedliwienie i wyjątkowe dopuszczenie do udziału w sprawie. Takiego sposobu postępowania należy oczekiwać z perspektywy nakazu dbania o interes klienta. Akceptacja braku wymaganego stroju ze strony sędziego przewodniczącego wyłącza możliwość zakwestionowania postępowania radcy prawnemu w rozważanym zakresie.
W tym stanie rzeczy, Sąd uniewinnił Obwinioną od przedmiotowego zarzutu.
Sposób zachowania Obwinionej w tym zakresie mieści się w utartej praktyce zawodowej profesjonalnych pełnomocników, którzy w przypadku braku stroju urzędowego z dowolnych przyczyn wnoszą o usprawiedliwienie i wyjątkowe dopuszczenie do udziału w sprawie. Takiego sposobu postępowania należy oczekiwać z perspektywy nakazu dbania o interes klienta. Akceptacja braku wymaganego stroju ze strony sędziego przewodniczącego wyłącza możliwość zakwestionowania postępowania radcy prawnemu w rozważanym zakresie.
W tym stanie rzeczy, Sąd uniewinnił Obwinioną od przedmiotowego zarzutu.
Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 706 ustawy o radcach prawnych oraz § 1 ust. 1 pkt 1) uchwały nr 86/IX/2015 Krajowej Rady Radców prawnych z dnia 20 marca 2015 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego, biorąc pod uwagę zakres czynności podjętych w postępowaniu. Sprawa została rozpoznana na jednym terminie. Postępowanie dowodowe obejmowało dowód z jednego dokumentu oraz oględzin płyty CD.
JR
JR
Prawo i praktyka
Przygody Radcy Antoniego
Odwiedź także
Nasze inicjatywy
