Orzeczenie z dnia 21 maja 2018 r. Sygn. akt: D 22/18
Orzeczenie prawomocne.
 
 
 

PRZEWODNICZĄCY:   r. pr. Agnieszka Świstak
CZŁONKOWIE:       r. pr. Andrzej Szmigiel
r. pr. Bogdan Sanowski
PROTOKOLANT:    Karolina Szymala

           
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu S., […], obwinionemu o czyn polegający na tym, że w dniu […] r. w miejscowości S., w woj. m., znajdując się w stanie nietrzeźwości (tj. […] mg/l alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu) prowadził samochód osobowy marki […] o nr rej. […] w ruchu lądowym, który został uznany za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 178a §1 Kodeksu karnego, którego popełnienia radca prawny S. został uznany winnym i skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. […] Wydział Karny wydanym w sprawie o sygn. akt […] z dnia […] r. (sprostowanym w dniu […] r.),  
tj. czyn stanowiący postępowanie sprzeczne z prawem o którym mowa w art. 64 ust. 1 urp i naruszający podstawowe wartości i zasady wykonywania zawodu radcy prawnego określone w art. 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego ogłoszonego Uchwałą Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego („KERP”) w zw. z art. 64 ust. 1 urp.
 

 

WSD orzeczeniem z dnia 29 stycznia 2020 r. sygn. WO-121/19 zmienił zaskarżone orzeczenie w punkcie 1 w ten sposób, że wymierza obwinionemu karę pieniężną w wysokości „…..” zł  oraz dodatkowo zakaz wykonywania patronatu na czas […], w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżone orzeczenie

 

 
W dniu […] r. do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. wpłynął wniosek Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W., o ukaranie radcy prawnego S. - numer wpisu […] o to, że w dniu […] r. w miejscowości S. w woj. m., znajdując się w stanie nietrzeźwości (tj. […] mg/l alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu) prowadził samochód osobowy marki […] o nr rej. […] w ruchu lądowym, który został uznany za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 178 a § 1 Kodeksu karnego, którego popełnienia radca prawny S. (Obwiniony) został uznany winnym i skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. […] Wydział Karny wydanym w sprawie o sygn. akt […] z dnia […] r. (sprostowanym w dniu […] r.) tj. czyn stanowiący postępowanie sprzeczne z prawem o którym mowa w art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych i naruszający podstawowe wartości i zasady wykonywania zawodu radcy prawnego określone w art. 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, ogłoszonego uchwałą Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu […] r. w miejscowości S. w woj. mazowieckim Obwiniony znajdując się w stanie nietrzeźwości (tj. […] mg/l alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu), prowadził samochód osobowy marki […] o nr rej. […]. Powyższa okoliczność znalazła potwierdzenie w ramach postępowania prowadzonego przez Sąd Rejonowy w S. […] Wydział Karny pod sygn. akt […] Powyższy czyn przez ww. Sąd został uznany za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 178 a § 1 Kodeksu karnego, a Obwiniony został uznany winnym jego popełnienia, a w konsekwencji skazany wyrokiem, który zgodnie z informacją przekazaną przez Sąd Rejonowy w S. […] Wydział Karny w piśmie z dnia […] r., uprawomocniła się w dniu […] r. (k. […] i […])

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje:

Sąd nie znajdując podstaw do kwestionowania, dał wiarę wszystkim dokumentom dopuszczonym jako dowód w sprawie. Sąd przyjął, że w ramach przeprowadzonego w sprawie postępowania zostały zbadane wszystkie okoliczności warunkujące prawidłową ocenę przesłanek odpowiedzialności dyscyplinarnej Obwinionego.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że za prowadzenie w dniu […] r. w miejscowości S. w woj. m., w stanie nietrzeźwości, samochodu osobowego marki […] o nr rej. […], Obwiniony został uznany winnym dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178 a § 1 Kodeksu karnego i skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. […] Wydział Karny z dnia […] r., wydanym w sprawie o sygn. akt […].

Wobec powyższych ustaleń faktycznych konieczna jest ocena działań Obwinionego w kontekście stawianych mu zarzutów naruszenia dyspozycji art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, przyjętego uchwałą Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r., radca prawny obowiązany jest dbać o godność zawodu nie tylko przy wykonywaniu czynności zawodowych, ale również w działalności publicznej i w życiu prywatnym. Treść ust. 2 tego przepisu precyzuje, że naruszeniem godności zawodu radcy prawnego jest w szczególności takie postępowanie radcy prawnego, które mogłoby zdyskredytować go w opinii publicznej lub podważyć zaufanie do zawodu radcy prawnego.

W trakcie rozprawy głównej Obwiniony przyznał się do zarzucanego czynu, złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu kary nagany. Do wniosku tego przychylił się Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego.

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny uwzględnił wniosek o wydanie wyroku skazującego, ponieważ okoliczności popełnienia czynu i wina Obwinionego nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości.

Zdaniem Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego, pomimo faktycznych trudności w wyznaczaniu granic dbania o godność zawodu radcy prawnego w życiu prywatnym, nie powinno budzić żadnych wątpliwości, że skazanie radcy prawnego prawomocnym wyrokiem sądu karnego, stanowi przesłankę podważenia zaufania do zawodu radcy prawnego, a w konsekwencji stanowi naruszenie godności zawodu, o którym mowa w przywołanym przepisie. Przyjąć bowiem należy, że respektowanie prawa przez radców prawnych stanowi niezbędne minimum pozwalające na budowanie zaufania do zawodu radcy prawnego, a zaistnienie okoliczności takiej jak w ocenianym stanie faktycznym, bezspornie przynosi ujmę godności zawodu.

Uznając winę Obwinionego, która w rozpatrywanym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny dokonał negatywnej oceny omawianego czynu, kwalifikując go jako delikt dyscyplinarny, o którym mowa w art. 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.

W ocenianym stanie faktycznym czyn Obwinionego objęty zarzutem wniosku o ukaranie, pozostając w sprzeczności ze wskazaną normą Kodeksu Etyki Radcy Prawnego determinuje odpowiedzialność dyscyplinarną. Zgodnie bowiem z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, radcowie prawni i aplikanci radcowscy podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godnością zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych. Należy w tym miejscu zauważyć, że postępowanie sprzeczne z godnością zawodu radcy prawnego ustawa o radcach prawnych traktuje jako samodzielną przesłankę odpowiedzialności dyscyplinarnej.

Uznając zawiniony charakter popełnionego przewinienia dyscyplinarnego w zakresie objętym zarzutem wniosku o ukaranie, Sąd uznał, że okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości a wymierzenie kary nagany pozwala na stwierdzenie, iż cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości.

Zdaniem Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego wymierzona kara jest współmierna i sprawiedliwa. Jest to kara wymierzona z uwzględnieniem wszystkich dyrektyw wymiaru kary i wszystkich okoliczności obciążających i łagodzących zaistniałych w sprawie. Przede wszystkim wymierzona kara jest współmierna do stopnia winy Obwinionego, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu oraz realizuje cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do Obwinionego. Wymierzając karę nagany Sąd wziął pod uwagę postawę Obwinionego w ramach przeprowadzonego postępowania karnego i dyscyplinarnego. Obwiniony rozumiejąc wagę swojego czynu, przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz przedstawił okoliczności i przyczyny pozostawania przez niego w stanie nietrzeźwości w dniu […] r. Przywoływane przez Obwinionego przyczyny takiego stanu tj. zażywanie leków uspokajających zawierających w swoim składzie alkohol, nie zaś picie alkoholu, były podnoszone przez Obwinionego w postępowaniu karnym na etapie postępowania przygotowawczego, a następnie sądowego. Okoliczności te podlegały ocenie sądu karnego, który wyrokując wymierzył karę oraz środki karne w wysokości dolnych granic zagrożenia. Dla przykładu: orzekając wobec Obwinionego, na podstawie art. 42 § 2 k.k. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres trzech lat, Sąd Rejonowy w S. […] Wydział Karny orzekł minimalny, przewidziany wskazanym przepisem okres zastosowania tego środka. Również w przypadku orzeczenia od Obwinionego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenia pieniężnego w kwocie […] zł ([…] złotych)., sąd karny orzekł w oparciu o dolną granicę wynikającą z art. 43a § 2 kk. Z dotychczasowego doświadczenia Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego wynika, że również orzeczona przez sąd karny wobec Obwinionego kara grzywny nie może być uznana za wysoką. Pomimo, iż odpowiedzialność dyscyplinarna jest niezależna i nie może być utożsamiana z odpowiedzialnością karną, wszelkie okoliczności związane z odpowiedzialnością karną radcy prawnego, w tym wysokość wymierzonej kary, Sąd Dyscyplinarny powinien brać pod uwagę. Okręgowy Sąd Dyscyplinarny wymierzając karę nagany miał na uwadze nie tylko postawę Obwinionego i stosunkowo łagodny wyrok wydany przez sąd karny, ale również uwzględnił okoliczności przywoływane przez Obwinionego również w postępowaniu karnym, związane z jego skomplikowaną sytuacją życiową i złym stanem psychicznym w momencie popełnienia czynu. Sąd wziął również pod uwagę deklarację złożoną przez Obwinionego, dotyczącą niedopuszczenia do powtórzenia się takiego jak będące przedmiotem oceny, nagannego zachowania, oraz wyrażoną przez Obwinionego postawę skruchy.

W tym miejscu dodatkowo Sąd zwraca uwagę, iż dotychczas Obwiniony nie był karany dyscyplinarnie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł naa podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach prawnych.
 
(WK)